Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ο Γιώργος Γεωργιάδης, ανταποκριτής του Mega, προσπαθεί να αποδώσει με τη φράση αυτή όλα όσα δεν μπορεί να δει ο τηλεθεατής. Τα αντιαεροπορικά πυρά σκίζουν τον ουρανό της Βαγδάτης, η νύχτα γίνεται μέρα, και δημοσιογράφοι μαζί με συναδέλφους φωτογράφους και εικονολήπτες, μεταφέρουν στη Δύση έναν πόλεμο που θα άλλαζε όλα όσα γνωρίζαμε μέχρι τότε. Εναν πόλεμο που κατά κάποιον τρόπο συνεχίζεται και σήμερα, σε άλλα μέτωπα, με άλλους πρωταγωνιστές, πάντα βίαιος και θανατηφόρος. Ισως μάλιστα να γίνεται και αγριότερος, κάθε φορά που ένας πολεμικός ανταποκριτής χάνεται.

Ο Γιώργος Γεωργιάδης «έφυγε» στα 62 του από τη ζωή, χάνοντας τη μάχη με τον καρκίνο. Οι συνάδελφοί του από το Carnet de Voyage τον αποχαιρέτησαν με πολύ συγκίνηση και ένα λιτό βιογραφικό. Ξεκίνησε στη δημοσιογραφία το ’81, υπήρξε 30 χρόνια πολεμικός ανταποκριτής, με την πρώτη του αποστολή το 1982 ως απεσταλμένος της «Ελευθεροτυπίας» στον Λίβανο. Κάλυψε με αποστολές όλα τα μεγάλα γεγονότα σε Λίβανο, Βόρειο Αφρική, Υεμένη, Βερολίνο, Τσεχοσλοβακία, Αλβανία, πρώην Σοβιετική Ενωση, Ιράκ, Ρουάντα, Πακιστάν, παντού. Τα τελευταία χρόνια ταξίδευσε στην υποσαχάρια Αφρική, ασχολήθηκε με το προσφυγικό, ενώ οι τελευταίες του συνεργασίες ήταν με το περιφερειακό κανάλι Ionian TV και το σάιτ ΗΜΕΡΑ Ζακύνθου.

Εμελλε λοιπόν τα τελευταία του δημοσιογραφικά φωτορεπορτάζ να είναι σε περιφερειακά Μέσα. Ηταν επιλογή του, ίσως πάλι να έκανε και την ανάγκη επιλογή του. Το σίγουρο είναι ότι τα περισσότερα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης δεν έχουν πια την πολυτέλεια να έχουν Γεωργιάδηδες. Το σπορ είναι ακριβό και η εποχή μας δεν σηκώνει επικίνδυνες αποστολές και μακρινά ταξίδια. Εφημερίδες κλείνουν, κανάλια όπως το Mega, στο οποίο ήταν από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής του ο Γ. Γεωργιάδης, δίνουν αγώνα για να κρατηθούν στη ζωή, θέσεις εργασίας χάνονται και δεν αναπληρώνονται, με λίγα λόγια συρρικνωνόμαστε. Γινόμαστε όλο και μικρότεροι. Συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, όχι μόνο στην Ελλάδα, συμβαίνει σε όλους τους τομείς, όχι μόνο στη δημοσιογραφία. Η φτώχεια τρώει τον παρά και μαζί του καταπίνει και ανθρώπους.

«Ημουν στη Βοσνία και οδηγούσα κοντά στο αεροδρόμιο, πηγαίνοντας στο Σεράγεβο. Από φόβο, ή δεν ξέρω για ποιον άλλο λόγο, οδηγούσα σκυμμένος, με το κεφάλι μου κοντά στο τιμόνι. Αυτό μου έσωσε και τη ζωή. Ενας ελεύθερος σκοπευτής με πυροβόλησε, η σφαίρα πέρασε από την πίσω πόρτα, έσκισε τα ρούχα μου και καρφώθηκε στο χειρόφρενο. Εκεί συνειδητοποίησα τον κίνδυνο, όταν κατάλαβα τι θα γινόταν αν καθόμουν λίγα εκατοστά πιο πίσω», θυμόταν ο ίδιος, όταν κλήθηκε να απαντήσει σε αφιέρωμα για τους κινδύνους των πολεμικών ανταποκριτών, με αφορμή τον θανάσιμο τραυματισμό του Γιώργου Κοίλιαρη στο Αφγανιστάν. Τελικά, η σφαίρα που έγραφε το όνομά του ήρθε μερικά χρόνια αργότερα, άδικα και μπαμπέσικα, όπως χτυπούν όλες οι σφαίρες.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου