Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

Πρέπει, τουλάχιστον, να τον γνωρίζουν οι πολίτες. Αυτά και άλλα πολλά λέγονται από πολιτικούς όλων των κομμάτων για το προφίλ του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας. Κάποιοι θα μπορούσαν να βάλουν και άλλους όρους. Να είναι νέος ή έμπειρος και ακόμα να είναι ψηλός ή κοντός.

ΙΝΑΙ ωραίο πολιτικό θέμα η εκλογή Προέδρου. Εχει πολιτικό κους κους. Παρασκηνιακές ζυμώσεις. Ονόματα, πολλά ονόματα που πέφτουν στο τραπέζι.

ΟΣΟ σημαντική είναι, όμως, στην πραγματικότητα η εκλογή Προέδρου για τις ζωές μας και για την πορεία της χώρας; Αξίζει όλη αυτή η φασαρία ή είναι απλά… πολύ κακό για το τίποτα;

Η αλήθεια είναι πως ο ρόλος του Προέδρου είναι «διακοσμητικός» στο πολιτικό σκηνικό. Και ας μην ξεσηκώνονται κάποιοι πολιτικοί για αυτό. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα με τη συνταγματική αναθεώρηση του 1986 έκανε τον Πρόεδρο «διακοσμητικό» και ενώ έχουν περάσει ήδη 34 χρόνια κανένα κόμμα δεν πρότεινε ποτέ ότι θα έπρεπε να επανακτήσει ισχυρές αρμοδιότητες.

ΕΣΤΩ και αργά, όμως, όλα τα κόμματα κατανόησαν πως η μη εκλογή Προέδρου δεν είναι δυνατόν να σύρει τη χώρα στην περιπέτεια των πρόωρων εκλογών. Έτσι, με την πρόσφατη αναθεώρηση του Συντάγματος αποσυνδέθηκε η εκλογή από την προσφυγή σε κάλπες. Και αυτό είναι θετικό.

Η περιπέτεια που έζησε η χώρα το 2015 ήταν διδακτική για όλο το πολιτικό σκηνικό. Ο Αλέξης Τσίπρας, που τώρα σκίζει τα ρούχα του μιλώντας για την προστασία των θεσμών, ήταν εκείνος που έριξε την κυβέρνηση τον Δεκέμβριο του 2014 για να μπορέσει να αναρριχηθεί στην εξουσία και να «σκίσει» τα Μνημόνια.

Η χώρα στα χρόνια της Μεταπολίτευσης ούτε κινδύνευσε ποτέ ούτε σώθηκε από τις κινήσεις και τις παρεμβάσεις των Προέδρων. Αντιθέτως κινδύνευσε ή σώθηκε από τις κυβερνήσεις. Ο Αλέξης Τσίπρας οδήγησε την Ελλάδα μισό βήμα από το καταστροφικό Grexit.

ΚΑΠΟΙΟΙ υποστηρίζουν ότι η παρασκηνιακή παρέμβαση του Προέδρου τον Ιούλιο του 2015 έπαιξε ρόλο στην κωλοτούμπα του Τσίπρα, κάποιοι άλλοι υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να είχε υπάρξει παρέμβαση νωρίτερα για την αποφυγή της διενέργειας του δημοψηφίσματος. Ετσι κι αλλιώς, όμως, οι ελάχιστες πραγματικές αρμοδιότητες δεν αφήνουν περιθώρια ουσιαστικών παρεμβάσεων στους Προέδρους, οπότε όσο δύσκολο είναι να πάρουν τα εύσημα τόσο παράλογο είναι να τους ζητούνται και ευθύνες. Ολοι οι Πρόεδροι από το 1975 έως σήμερα έχουν επιτελέσει σωστά τα καθήκοντά τους και κανείς δεν θα μπορούσε να τους προσάψει οτιδήποτε.

ΟΣΟΝ αφορά στον αριθμό ψήφων για την εκλογή Προέδρου, το αν θα στηριχτεί από 180, 200 ή και τους 300 βουλευτές, πέρα από τις πολιτικές εντυπώσεις της μιας μέρας, δεν υπάρχει κάποιο άλλο νόημα.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ πολύ πιο σημαντικά θέματα, όπως η Παιδεία και η Υγεία, στα οποία θα είχε πραγματικό νόημα η συναίνεση. Τότε τα κόμματα θα έδειχναν ότι κάτι μπορεί να αλλάξει στο πολιτικό σκηνικό και στη χώρα. Δεν έχει κανένα νόημα μια συγκυριακή συναίνεση στην εκλογή Προέδρου όταν σε εξαιρετικά κρίσιμα ζητήματα οι πολιτικές δυνάμεις «σφάζονται» σαν να μην υπάρχει… αύριο.

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου