Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Ομως, στην αυγή του νέου έτους και μετά από μια εξαιρετική χρονιά γεμάτη νίκες, όλα μοιάζουν να έχουν γραφτεί για εκείνον: Για το ταλέντο του, για τη Ρωσίδα μητέρα του, για τον αξιοθαύμαστο πατέρα του που αφοσιώθηκε στην προπόνηση του γιου του, για τον πρωθυπουργό που τον θαύμασε live, ακόμα και με τα ατίθασα μαλλιά του έχουμε ασχοληθεί μέχρι τρίχας. Επιπλέον, είναι βέβαιο πως η επόμενη δεκαετία τού ανήκει και θα έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας για να αναλύσουμε την τροχιά που διέγραψε το μπαλάκι την ώρα που κέρδιζε τον αγώνα και την 1^η θέση στην παγκόσμια κατάταξη, διότι είναι βέβαιο πως θα τα κερδίσει αμφότερα.

ΜΕΧΡΙ ΤΟΤΕ, λοιπόν, ας πούμε κάτι άλλο. Ο Στέφανος Τσιτσιπάς ήταν αγέννητος το 1987 και μόλις 6 ετών το 2004. Δύσκολα, επομένως, λες ότι επηρεάστηκε από τον θρίαμβο στο Eurobasket ή από το όραμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι προφανές πως οι επιρροές του 22χρονου τενίστα ήταν οικογενειακή υπόθεση: Με πατέρα αθλητή και μητέρα πρωταθλήτρια του τένις, το DNA του ήταν χαρτογραφημένο εκ γενετής να έχει σχήμα ρακέτας. Το 10% της επιτυχίας του, λοιπόν, ήταν ταλέντο που του χαρίστηκε, το υπόλοιπο 90% όμως το κατέκτησε με σκληρή δουλειά, όπως γνωρίζουν καλά όλοι οι πρωταθλητές. Τι γίνεται όμως με τα άλλα τα παιδιά; Εκείνα που ονειρεύονται να γίνουν Τσιτσιπάς όταν μεγαλώσουν, όπως κάποτε ονειρεύονταν να γίνουν… Γκάλης;

«ΤΟ 1987 μάς έκανε να πιστέψουμε στον εαυτό μας. Οχι μόνο στον αθλητισμό. Εκανε τα παιδιά να πιστέψουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν στο σχολείο, τους μεγαλύτερους ότι μπορούν στη δουλειά τους. Ο κόσμος άλλαξε πολύ μετά από αυτό. Ανατριχιάζω όταν έρχονται και μου λένε: “Εσωσες τον γιο μου από τα ναρκωτικά” ή “ο γιος μου μελέτησε περισσότερο και πέρασε εκεί όπου ήθελε”, “ο γιος μου δουλεύει σκληρά εξαιτίας σου”. Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή για έναν αθλητή», έλεγε φτασμένος πια ο Νίκος Γκάλης. Μερικά χρόνια αργότερα ο Βασίλης Σπανούλης απαντούσε: «Είμαι κι εγώ ένα από τα παιδιά που έπαιξαν μπάσκετ λόγω εκείνης της γενιάς», τοποθετώντας ψηλά το φιλέ ακόμα και για τον πανύψηλο Τσιτσιπά, αλλά και προσφέροντάς του την πρόκληση μιας κορυφής, στην οποία λίγοι έχουν πατήσει.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ είναι πως η αθλητική συνείδηση στη χώρα μας έχει κολλήσει στην γκρίζα ζώνη, εξαιτίας της αθλητικής βίας και της τοξικότητας που αμαυρώνουν μεγάλους -ποδοσφαιρικούς κυρίως- αγώνες. Ο Τσιτσιπάς, όπως και ο Γκάλης, ο Γιαννάκης ή ο Αντετοκούνμπο δεν μπορούν να πείσουν τους διαιτητές πως δεν κινδυνεύουν ούτε τους χούλιγκαν να μη δώσουν ραντεβού θανάτου.

Αυτά είναι δουλειά ενός σοβαρού κράτους που θα αποφασίσει να εφαρμόσει τον νόμο για την αθλητική βία και ταυτόχρονα θα φροντίσει να λειτουργούν οι ντουσιέρες στα συνοικιακά κολυμβητήρια και να έχουν προπονητές οι Ακαδημίες των μικρών. Αθλητές όμως σαν τον Στέφανο Τσιτσιπά μπορούν να κάνουν κάτι επιπλέον: Να εμπνεύσουν τους πιτσιρικάδες να γίνουν καλύτεροι από τους γονείς τους.

Από την έντυπη έκδοση

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής