Γράφει ο Στέφανος Τζανάκης

Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ και ακόμα περισσότερο το Κίνημα Αλλαγής έχουν σημαντική εμπειρία στη διακυβέρνηση. Και όσο – ειδικά για τον ΣΥΡΙΖΑ – αυτό δεν μετρά (για λόγους ευνόητους…) στα οικονομικά ή στα ζητήματα της ασφάλειας, φαίνεται ότι έχει παίξει καθοριστικό ρόλο στο να πέσουν οι τόνοι στα ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής.

Οι τελευταίες εμφανίσεις του Αλέξη Τσίπρα στη Βουλή για την εντεινόμενη τουρκική προκλητικότητα ήταν υπόδειγμα προσαρμογής στην «εθνική γραμμή» – κάτι που φαντάζει ως αυτονόητο, αλλά δεν ήταν και τόσο τις προηγούμενες δεκαετίες, όποιο κόμμα κι αν ήταν στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Με τους πολίτες να δηλώνουν σε πολύ μεγάλα ποσοστά ότι ανησυχούν για το ενδεχόμενο ενός θερμού επεισοδίου, οι πάντες αντιλαμβάνονται ότι στη συγκεκριμένη συγκυρία κανένα κόμμα δεν έχει να κερδίσει το παραμικρό, είτε επενδύοντας στον «υπερπατριωτισμό», είτε στην χωρίς όρους και προϋποθέσεις διμερή διαπραγμάτευση με τον Ερντογάν.

Είναι επομένως η πρώτη φορά που τα κόμματα εξουσίας δεν διαγκωνίζονται στα εθνικά θέματα – αλλά είναι ίσως και η πρώτη φορά από το ’74 που το μέγεθος της τουρκικής προκλητικότητας είναι τόσο μεγάλο. Η διπλωματική απομόνωση, στην οποία δείχνει να περιέρχεται ο Ερντογάν, είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα τον αποτρέψει από τα όσα έχει προαναγγείλει ως τις επόμενες κινήσεις του.

Η ελληνική κυβέρνηση, από την πλευρά της, έχει ξεκινήσει έναν σκληρό διπλωματικό μαραθώνιο – που δείχνει να αποδίδει, σε συνδυασμό με τις τουρκικές κινήσεις που ενοχλούν αρκετούς διεθνείς «παίκτες» στην ευρύτερη περιοχή. Ωστόσο, αν ο Ερντογάν επιμείνει στα σχέδιά του για έρευνες νοτίως του Καστελλόριζου, τότε θα έχουμε περάσει στον επόμενο γύρο.

Επομένως, η εθνική ενότητα πρέπει ως τότε να έχει εκφραστεί και στην πράξη, με κάποιο τρόπο. Ενδεχομένως και ως μήνυμα αποφασιστικότητας της χώρας προς τον Ερντογάν – ο οποίος καταγγέλλεται από όλους, αλλά δεν αντιμετωπίζεται προς το παρόν από κανέναν…

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου