Εκ πρώτης όψεως, μίλησε με την κοινή λογική: Τι μας νοιάζει; – αναρωτήθηκε. Ποιος θα πάρει το μεγαλύτερο κομμάτι της πίτας της δυσαρέσκειας των λαϊκών στρωμάτων; Να δείξουμε ότι Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι το ίδιο; Δεν σημαίνει τίποτα ότι πήγαμε τις δαπάνες της πρόνοιας από τα 700 εκατομμύρια στα 3 δισ. ευρώ;

Πολύ ωραία τα είπε ο κ. Τσακαλώτος – αλλά το δόγμα των αυξημένων κοινωνικών δαπανών έχει … δράκο: για παράδειγμα, οι κοινωνικές δαπάνες στη χώρα μας ήταν διαχρονικά υψηλές, αλλά -σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής- ήμασταν πάντοτε στις τελευταίες θέσεις ως προς την αποτελεσματικότητά τους. Εν ολίγοις, το αποτέλεσμα των δαπανών αυτών στην καταπολέμηση της φτώχειας ήταν πάντοτε πενιχρό…

Ωστόσο, υπάρχει και κάτι ακόμα: η τελευταία Εκθεση του ΔΝΤ για τη «μαύρη οικονομία» μας δίνει διπλάσιο ποσοστό παραοικονομίας σε σχέση με τον μέσο ευρωπαϊκό όρο: το Ταμείο μιλά -για άλλη μία φορά- για παραοικονομία σε επίπεδα 30% του ΑΕΠ στη χώρα μας. Τι σημαίνει αυτό; Οτι κάτι λιγότερο από ένα στα τρία ευρώ στην ελληνική αγορά είναι αφορολόγητο!

Αυτό όμως το ξέραμε. Εκείνο που δεν συζητάμε συχνά -ούτε όμως και ο κ. Τσακαλώτος- είναι το ποια σχέση με την κοινωνική δικαιοσύνη έχει η διανομή των κοινωνικών δαπανών. Με τόσο μεγάλο ποσοστό του ΑΕΠ εκτός φορολόγησης, είναι προφανές ότι μεγάλο μέρος των χρημάτων αυτών κατευθύνονται σε νοικοκυριά που δεν θα έπρεπε να είναι αποδέκτες. Και ποιοι είναι τα μεγαλύτερα θύματα αυτής της διαχρονικής κοινωνικής αδικίας; Μα, προφανώς, οι συμπολίτες μας που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη!

Εν ολίγοις, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερφορολόγησε τη μεσαία τάξη -αλλά και τα φτωχότερα στρώματα, μέσω της διογκωμένης έμμεσης φορολογίας- για να δημιουργήσει υπερπλεονάσματα, τα οποία μοίραζε στη συνέχεια χωρίς κριτήρια, με αποτέλεσμα να κερδίζουν διπλά όσοι φοροδιαφεύγουν και να ενισχύονται πολύ λιγότερο οι πραγματικά μη έχοντες. Οχι και πολύ αριστερό…