ΤΟ δικαίωμα στην απεργία είναι νομικά και συνταγματικά κατοχυρωμένο. Και έτσι πρέπει να παραμείνει. Υπάρχουν, όμως, ζητήματα λογικής και ηθικής που δεν καθορίζονται ούτε από νόμους ούτε από το σύνταγμα. Ακριβώς αυτά τα ζητήματα είναι που έχουν οδηγήσει στην απαξίωση τον συνδικαλισμό. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι επίσης σημαντικό. Υπάρχουν και τα δικαιώματα του πολίτη που ταλαιπωρείται χωρίς λόγο και αιτία.

ΓΙΑ ποιο λόγο ξεσηκώθηκαν οι συνδικαλιστές του Μετρό; Γιατί η διοίκηση της εταιρίας αποφάσισε να επανατοποθετηθούν 21 εργαζόμενοι σε εκδοτήρια εισιτηρίων, οι οποίοι αν και είχαν προσληφθεί για τις συγκεκριμένες θέσεις εργασίας είχαν… μεταταγεί -με διάφορους τρόπους- σε διοικητικές υπηρεσίες γραφείου! Στην πραγματικότητα τους ζητήθηκε το αυτονόητο, να κάνουν απλώς τη δουλειά τους. Το συνδικαλιστικό τους όργανο, όμως, απάντησε με στάση εργασίας, στην οποία ως συνήθως συμμετείχαν ελάχιστοι. Παρ’ όλα αυτά τα ρολά του μετρό παρέμειναν κατεβασμένα.

ΔΕΝ πρόκειται για κάτι πρωτοφανές. Επί δεκαετίες οι δήμοι έκαναν προσλήψεις σε υπηρεσίες καθαριότητας. Στη συνέχεια οι εργαζόμενοι με μετατάξεις άραζαν σε γραφεία. Αμέσως μετά οι δήμοι είχαν ελλείψεις προσωπικού καθαριότητας και έκαναν και πάλι προσλήψεις μονίμων ή συμβασιούχων που μονιμοποιούνταν αργότερα κ.ο.κ. Εννοείται πως αν αποφασιζόταν η μετάταξη κάποιου υπαλλήλου, που είχε προσληφθεί ως καθαριστής, από το γραφείο όπου είχε βολευτεί στην υπηρεσία καθαριότητας θα γινόταν ξεσηκωμός.

ΠΡΙΝ από λίγα χρόνια υπάλληλοι της ΔΕΗ, που είχαν οργανικές θέσεις σε μονάδες παραγωγής ρεύματος οι οποίες είχαν κλείσει, αρνούνταν να μεταταγούν σε άλλη υπηρεσία παρά το γεγονός ότι δεν είχαν πλέον αντικείμενο εργασίας! Τέτοιες προκλητικές συμπεριφορές οδήγησαν τη ΓΕΝΟΠ, που «διοικούσε» επί δεκαετίες τη ΔΕΗ και ανεβοκατέβαζε τους διακόπτες για μπλακ άουτ, σε απαξίωση. Στην προ δεκαημέρου απεργία κατά της εφαρμογής σχεδίου διάσωσης της επιχείρησης υπήρξε μόλις 6% συμμετοχή.

ΑΥΤΕΣ οι παθογένειες πρέπει να αντιμετωπιστούν, όποιες αντιδράσεις κι αν υπάρξουν. Είναι προκλητικό μόνιμοι υπάλληλοι δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών να βαφτίζουν «αντιστασιακό αγώνα» τη διατήρηση του παράλογου «δικαιώματος» που έχουν αποκτήσει να βολεύονται σε θέσεις… αράγματος ή ακόμα και αργομισθίας, όταν μάλιστα οι αποδοχές τους παραμένουν σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα.

ΥΣΤΕΡΑ από τη χρεοκοπία και μια ολόκληρη δεκαετία μνημονίων έχει έρθει η ώρα να αλλάξει η χώρα. Δεν πρόκειται για απαίτηση της τρόικας. Δεν πρόκειται ούτε καν για απαίτηση της νέας κυβέρνησης.

ΑΠΟΤΕΛΕΙ απαίτηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών. Γι’ αυτό και είναι υποχρέωση της κυβέρνησης να προχωρήσει σε εκείνες τις μεταρρυθμίσεις, είτε νομοθετικές είτε νοοτροπίας, που θα δημιουργούν ένα νέο λογικό και ηθικό πλαίσιο στην καθημερινότητα. Που θα χτίζουν προσδοκίες και ένα νέο όραμα για το μέλλον.