Τα ραδιόφωνα και το Ιντερνετ είναι γεμάτα από δηλώσεις του Αλέξη Τσίπρα και των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ τις εποχές που ήταν «πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση» – για τις οποίες αποδείχθηκε στη συνέχεια ότι ήταν απλές δηλώσεις προθέσεων, αφού τα πράγματα ήλθαν εντελώς ανάποδα.

Αλλά αυτό δεν είναι προς θάνατον – το 2015 η κατάσταση στην ελληνική κοινωνία ήταν τέτοια, που ένα σημαντικό ποσοστό ψηφοφόρων έδωσε και μία και δύο και τρεις ευκαιρίες στον ΣΥΡΙΖΑ. Θα είχε δώσει και άλλη μία το 2019, αν δεν είχε προηγηθεί μία κυβερνητική τετραετία με τα γνωστά πεπραγμένα; Δύσκολο να το πει κανείς – αλλά μία (έστω και ανίερη) σύγκριση με τα όσα έκανε το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου (που τόσο ελκύει τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ…) αρκεί.

Ποια είναι η μεγάλη διαφορά; Οτι το ΠΑΣΟΚ των αρχών της δεκαετίας του ’80 -όταν ανέλαβε τη διακυβέρνηση με 48%- δεν πέρασε το πρώτο εξάμηνο επιχειρώντας να εφαρμόσει θέσεις όπως εκείνη της «ειδικής σχέσης» με την -τότε- ΕΟΚ. Μπήκε από την πρώτη μέρα στο κοστούμι της διακυβέρνησης -με τα δεδομένα εκείνης της εποχής, αλλά μπήκε- και έφερε στη χώρα μεγάλες αλλαγές. Εκανε λάθη; Προφανώς – αλλά λάθη κάνουν οι πάντες. Και βεβαίως, ο Ανδρέας Παπανδρέου ούτε είχε ούτε δήλωσε ότι είχε αυταπάτες.

Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα και με την εμπειρία των 4,5 χρόνων στο τιμόνι της χώρας, εξακολουθεί να έχει αυταπάτες, όπως τότε, το πρώτο εξάμηνο του 2015: τα στελέχη και η ηγεσία του θεωρούν ότι μπορούν εν έτει 2019 να συντηρούν συνθήματα του τύπου «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» και να κάνουν «δομική αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση Μητσοτάκη και να βάζουν ζητήματα δημοκρατίας.

Ομως, με τις δημοσκοπήσεις να δείχνουν ότι το ένα τρίτο των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ αφουγκράζεται -αν μη τι άλλο- τα όσα λέει η κυβέρνηση, είναι λίγο δύσκολο να γυρίσει κανείς το ρολόι στη δεκαετία του ’50…

Από την έντυπη έκδοση
*Ο Στέφανος Τζανάκης είναι διευθυντής έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής