Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Οπως ήταν αναμενόμενο, έγινε ο κακός χαμός. Η ΓΕΝΟΠ -συνδικαλιστικός φορέας των υπαλλήλων της ΔΕΗ- δεν δέχεται κουβέντα και απειλεί με απεργιακό ξεσηκωμό. Στο θέμα παρενέβη ακόμα και ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος διαβεβαίωσε πως δεν τίθεται θέμα κατάργησης της μονιμότητας στο Δημόσιο, ενώ για τη ΔΕΗ δήλωσε πως αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση λόγω της οικονομικής της κατάστασης.

ΚΙ όμως κάποια στιγμή θα πρέπει να γίνει μια ρεαλιστική κουβέντα τόσο για τη μονιμότητα όσο και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Πριν από περίπου έναν αιώνα κατοχυρώθηκε συνταγματικά η μονιμότητα, ώστε οι υπάλληλοι να μην «εκβιάζονται», να μην απολύονται και να μη γίνονται αντικείμενο ρουσφετολογικών πολιτικών. Στο πέρασμα των χρόνων φτάσαμε στο να γίνονται προσλήψεις επί προσλήψεων στον στενό και ευρύτερο δημόσιο τομέα. Αλλά αυτό το πολύπαθο κράτος αντί να εξυπηρετεί όλο και περισσότερο ταλαιπωρεί τους πολίτες.

ΤΟ πρώτο βήμα θα ήταν να κλείσουν όλες οι πόρτες των δημόσιων υπηρεσιών για τους πολίτες. Η εξυπηρέτηση να γίνεται με ηλεκτρονικό τρόπο. Είναι, λοιπόν, θετικό πως σε αυτή την κατεύθυνση κινείται ο ψηφιακός μετασχηματισμός του κράτους, με τη σύνδεση όλων των μηχανογραφημένων ξεχωριστών υπηρεσιών σε ένα «υπερ-Taxis» που θα διεκπεραιώνει αυτοματοποιημένα εκατοντάδες εργασίες.

ΣΑΝ δεύτερο βήμα θα έπρεπε το ΑΣΕΠ να αποκτήσει διευρυμένες αρμοδιότητες, να αναλάβει την αντικειμενική αξιολόγηση όλων των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά και την αναπλήρωση όποιων κενών υπάρχουν με μετατάξεις και αποσπάσεις. Με αυτό τον τρόπο θα «χάσουν» τα υπουργεία, οι υπηρεσίες και οι λοιποί φορείς αυτό το εξαιρετικά ισχυρό ρουσφετολογικό «χαρτί».

ΤΡΙΤΟ και τελευταίο βήμα θα πρέπει να είναι η άρση της μονιμότητας. Η πρόταση του υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας για τη ΔΕΗ προβλέπει την άρση της μονιμότητας μόνο για τους νεοπροσληφθέντες και καμία αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις για όσους δουλεύουν ήδη εκεί. Αυτό θα μπορούσε να είναι το μοντέλο και για το υπόλοιπο Δημόσιο, ώστε σταδιακά μέσα στις επόμενες δεκαετίες ουσιαστικά να μην ισχύει το μπόνους της μονιμότητας.

Η πλειοψηφία των δημοσίων υπαλλήλων όχι μόνο δεν πρέπει να φοβάται, αλλά θα έπρεπε να διαδηλώνει για να υπάρξει αξιολόγηση και άρση της μονιμότητας. Θα πρέπει κάποια στιγμή να μπει τέλος στη λογική πως ορισμένοι υπάλληλοι υπερεργάζονται για να βγάλουν και τη δουλειά κάποιων άλλων που πολύ απλά δεν κάνουν τίποτα. Και όλα αυτά θα πρέπει να γίνουν αν θέλουμε κάποια στιγμή να σταματήσουμε να γκρινιάζουμε για τις παρεχόμενες υπηρεσίες στο Δημόσιο και οι υπάλληλοι να προάγονται μισθολογικά και ιεραρχικά ανάλογα με την αξία τους και όχι σύμφωνα με την επετηρίδα. Υπάρχει, βέβαια, πάντοτε και η άλλη επιλογή, να μην αλλάξουμε τίποτα. Και να συνεχίσουμε να γκρινιάζουμε για πάντα… Διαλέγουμε και παίρνουμε!

Από την έντυπη έκδοση

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου