Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως δυστυχώς και η πλειονότητα όσων έρχονται πολύ κοντά σε κάτι πολύ κακό, ανήκει στη δεύτερη κατηγορία. Η οποία, δυστυχώς, εμπλουτίζει σε τοξικότητα τον δημόσιο βίο και ενισχύει το διχασμό. Το πολύ κακό για έναν κοινό άνθρωπο μπορεί να είναι μια τραγική απώλεια προσφιλούς προσώπου ή μια βαριά ασθένεια. Το πολύ κακό για τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν η 4πλή βαριά ήττα. Η οποία, όπως φαίνεται, συνδυάζει και τα δύο: Και την απώλεια της προσφιλούς εξουσίας -την οποία πίστεψαν ότι αφού την κατέλαβαν δεν θα την έχαναν ποτέ- αλλά και τη «βαριά ασθένεια» της εκδίκησης και της «νέας ρεβάνς». Αυτό εξηγεί ίσως γιατί ακόμα, τρεις μήνες μετά το εκλογικό σοκ, ο Α. Τσίπρας και η πλειονότητα του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πάρει χαμπάρι τι και γιατί τους συνέβη. Με αποτέλεσμα, ουσιαστικά να συνεχίζουν να κατακρίνουν τον «αγνώμονα λαό» που δεν εκτίμησε το σπουδαίο έργο τους, αλλά και να …πανηγυρίζουν γιατί έχασαν με αξιοπρεπές σκορ.

ΑΥΤΗ η εικόνα θα μπορούσε να είχε μόνο τη διασκεδαστική πλευρά της. Δυστυχώς όμως έχει και την επικίνδυνη. Η συναισθηματική πίεση και η πολιτική κατάθλιψη που υπάρχει στην Κουμουνδούρου «βγάζουν» τα «εσώψυχα» και τις μύχιες, πραγματικές σκέψεις που έχουν τα «παιδιά της δρακογενειάς». Π.χ. η κ. Δούρου διανοήθηκε να πει ότι πρέπει «να διακόψουμε πάρα πολύ σύντομα την παραμονή αυτών των ανθρώπων από τη διακυβέρνηση της χώρας»! Αραγε πώς ΑΚΡΙΒΩΣ μπορεί να γίνει αυτό σε μια κοινοβουλευτική δημοκρατία; Με ή χωρίς βία; Η βία πάντως δεν έχει την υποστήριξη κάποιας συνταγματικής πρόβλεψης.

ΣΧΕΔΟΝ ταυτοχρόνως αποκαλύφθηκε το ηχογραφημένο περιεχόμενο την «εμπιστευτικής ενημέρωσης» που είχε κάνει ο Γ. Βαρουφάκης στις 16 Απριλίου του 2015 σε στελέχη hedge funds στο φόρουμ OMFIF. Εκεί ο τότε υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης του Α. Τσίπρα μίλησε ανοικτά για το plan b, για το χακάρισμα των ΑΦΜ και για ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα, το οποίο θα μπορούσε να οδηγήσει σε μια «νέα δραχμή». Το εντυπωσιακότερο όλων ήταν ότι ο Γ. Βαρουφάκης αναγνώριζε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ είχε πάρει εντολή εξόδου από το ευρώ, ωστόσο έκαναν κάτι που εν γνώσει τους θα μπορούσε να οδηγήσει τη χώρα εκτός ευρώ! Κι όμως το προσπάθησαν, γράφοντας ενσυνειδήτως στα παλαιότερα των υποδημάτων τους και τη λαϊκή βούληση και το Σύνταγμα.

Η ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ αντιθεσμική ατάκα του Π. Πολάκη «πρέπει να βάλουμε κάποιους στη φυλακή αν θέλουμε να κερδίσουμε τις εκλογές» είναι παγκοίνως γνωστή και εξόχως αποκαλυπτική για το πώς αντιλαμβάνεται τη δημοκρατία και τους θεσμούς το «τοτέμ του τσιπρισμού». Και υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα «αγωνιστών» που επιβεβαιώνουν με τα λόγια και τα έργα τους πως νόμισαν ότι ψηφίστηκαν για να πάρουν της ρεβάνς της ήττας στον Εμφύλιο.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, που υποτίθεται ότι τώρα θέλει να «ανοίξει» και να αγκαλιάσει την Κεντροαριστερά, δεν είναι ένα κατά βάση μαρξιστικό κόμμα. Είναι βαθιά λενινιστικό. Ο μαρξισμός χωρίς τον λενινισμό ασφαλώς επηρέασε καλώς και βαθιά την παγκόσμια ιστορία, αλλά είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν θα μπορούσε ποτέ από μόνος να δημιουργήσει κυβερνήσεις και καθεστώτα. Αυτό του το εξασφάλισε ο λενινισμός. Ο οποίος πρόσθεσε την κρίσιμη και καθοριστική παράμετρο της δικτατορίας του προλεταριάτου. Χωρίς αυτή δεν μπορούσε ποτέ να υπάρξει η σοβιετική επανάσταση, ούτε ό,τι συνέβη στη συνέχεια και σε άλλα κράτη. Στον πυρήνα αυτής της σκέψης υπάρχει η έννοια της δικτατορίας του προλεταριάτου. Τι κι αν την έχει ξεβράσει η Ιστορία και την έχει ξεπεράσει η αμείλικτη πραγματικότητα. Κάποιοι ουσιαστικά δεν έχουν ξεκολλήσει ποτέ. Βρίσκεται στο πολιτικό DNA τους. Και τώρα, που πιέζονται από την ίδια την πραγματικότητα, δεν μπορούν καν να το κρύψουν.

ΓΙ’ ΑΥΤΟ και το εγχείρημα της πολιτικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ήδη υπονομευμένο εν τη γενέσει του. Από τη δομή και την αντίληψη εκείνων που την επιχειρούν. Ουδείς πέτυχε ποτέ τίποτα προσπαθώντας κάτι που αναιρεί αυτό που πραγματικά είναι.

Ένας «ανένδοτος» της πλάκας

Κάθε εφημερίδα, κάθε ΜΜΕ που κλείνει ή απειλείται να κλείσει είναι πλήγμα για τη δημοκρατία και την ελευθεροτυπία. Ακόμα κι αν πρόκειται για μια εφημερίδα σαν το «Ντοκουμέντο», η οποία διαπιστωμένα ξέφυγε από τη δημοσιογραφία και έγινε «καθεστωτικό όργανο» για την «εκτέλεση πολιτικών αντιπάλων».

Κι αυτό όχι μόνο γιατί απειλείται το ψωμί και η δουλειά κάποιων δεκάδων εργαζομένων. Αλλά, κυρίως, για η δημοκρατία είναι τόσο ισχυρή ώστε να αντέχει -και ίσως να χρειάζεται- και τέτοια έντυπα ή φωνές. Καμία χαρά δεν επιτρέπεται λοιπόν για το ενδεχόμενο κλεισίματος του «Ντοκουμέντο». Ομως πάει πολύ ο εκδότης του να επιχειρεί την ηρωοποίησή του μέσω της θυματοποίησής του. Ηρωοποιούνται όμως μόνο όσοι κάνουν κάτι πραγματικά ηρωικό. Ποτέ δεν ηρωοποιήθηκε κανείς που απλώς έκανε τον ήρωα. Πόσω μάλλον όταν η προσπάθεια ηρωοποίησης γίνεται με τόσο αφελή και παιδαριώδη τρόπο. Η λευκή 3η σελίδα με την οποία κυκλοφόρησε χθες η εφημερίδα προδίδει μόνο αδυναμία, πανικό και φτηνό συναισθηματισμό. Θα είχε, λέει, τη διαφήμιση που του έκοψε ο Κ. Μητσοτάκης…

Είναι τουλάχιστον υποτιμητική για τη νοημοσύνη ακόμα και των αναγνωστών της εφημερίδας η εικόνα του Κ. Μητσοτάκη που πάει στις 4 άκρες της Γης και συναντάται με παγκοσμίου βεληνεκούς ηγέτες και για τα εθνικά θέματα, αλλά και για να φέρει στην Ελλάδα επενδυτικούς κολοσσούς, να μιλάει στο τηλέφωνο ή εκ του σύνεγγυς για να κόψει διαφημίσεις από το «Ντοκουμέντο»! Είναι αστείο από μόνο του. Ομως μες τον πανικό του ο «εκδότης» μιας εφημερίδας που γεννήθηκε στρεβλά (με χρήματα από βοσκοτόπια) και πορεύτηκε ακόμα πιο στρεβλά μετατρεπόμενος σε «καθεστωτικό γρανάζι», ομολογεί άθελά του πόσο σαθρό επιχειρηματικά ήταν το εγχείρημά του. Αφού δεν στηρίχθηκε ποτέ κυρίως στο «προϊόν» του αλλά μόνο στην κρατική επιχορήγηση. Εξαρτιόταν, δηλαδή, σε πολύ μεγάλο βαθμό όχι από τους αναγνώστες που έπεισε, αλλά στις κυβερνητικές εντολές για τη χορήγηση δυσανάλογα μεγάλων -σε σχέση με τις πωλήσεις του-κρατικών διαφημίσεων. Αυτό δεν λέγεται «φίμωση». Λέγεται καθαρή επιχειρηματική αποτυχία. Η οποία δυστυχώς -αν ο μη γένοιτο ολοκληρωθεί- θα πάρει στο λαιμό της και εργαζομένους. Οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτα.

ΥΓ. Η ανακοίνωση στήριξης του ΣΥΡΙΖΑ στην «προσπάθεια φίμωσης», δεν βοηθά. Αντιθέτως επιβεβαιώνει.

Απορίες

1. Η «δημοκρατική έκρηξη του ‘81», που αναφέρεται στη διακήρυξη της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, έγινε το ’81 ή το 2019; Γιατί άλλα έλεγαν τότε…

2. ΠΟΥ ΠΗΓΕ Η «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ» ΤΟΥ Κ. ΒΑΞΕΒΑΝΗ ΣΤΙΣ 25 ΜΑΪΟΥ 2012, «ΕΧΟΥΜΕ ΠΕΙ ΠΡΙΝ ΒΓΟΥΜΕ ΠΩΣ ΔΕΝ ΒΑΖΟΥΜΕ ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΟ. ΘΕΣΗ ΑΡΧΗΣ»;

3. ΚΙΝ.ΑΛ. χωρίς ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει, αλλά ΠΑΣΟΚ χωρίς ΚΙΝ.ΑΛ. υπάρχει, λένε οι του ΚΙΔΗΣΟ. Το ΚΙΔΗΣΟ υπάρχει είτε έτσι είτε αλλιώς;

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου