Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Φταίει ο Σκουρλέτης ο αποτυχών που δεν έχει φιλότιμο να παραιτηθεί. Σκεφτόμουν ότι, αντί οι αναλυτές να εκτιμήσουν τη ζημία που προκάλεσε το έκτρωμα – νόμος Σκουρλέτη αφήνοντας δημάρχους δίχως δημοτικά συμβούλια, το πρόβλημά τους είναι η αποπομπή του γραμματέα του ΣΥΡΙΖΑ. Ενώ το μαυροπρόβατο, στην Αριστερά, είναι πάντα παρόν στην παράδοσή της.

Συγκινήθηκε το πανελλήνιο με τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ; Για την εκδίκαση της υπόθεσης Σκουρλέτη στην επικείμενη σύγκληση των κομματικών οργάνων; Κωμικό. Λες και οι άλλοι κομματικοί προύχοντες είναι καλύτεροι. Μα, αν δεν υπήρχαν οι πασόκοι στον ΣΥΡΙΖΑ να «κάνουν τη δουλειά» όπως τους τη δίδαξε ο Ακης, θα είχαν βαρέσει διάλυση.

Ο Τσίπρας διακατέχεται από διαρκή οργή. Αυτός στα έδρανα της αντιπολιτεύσεως; Του φαίνεται παράλογο πώς εξεδιώχθη από το Μαξίμου. Διασκεδαστική η αντίληψη της μόνιμης κατοχής της εξουσίας. Ειδικά όταν την ίππευσες μετά από συνωμοσίες Κουβέληδων και συγκυρίες.

Και τώρα οι προεδρικοί Βούτσηδες, οι πενήντα τρεις Τσαλακώτοι, ο Παππάς της δρακογενιάς του πατρός του και των βοσκοτοπίων των αδειών της τηλοψίας, οι Σπίρτζηδες που μοίραζαν τους δρόμους στα φιλαράκια τους, θεωρούν ότι πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά τους θα ’ναι;

Δεν περιμένω νηφάλια αποτίμηση της ήττας τους. Δεν αντέχουν να δουν τη μεγάλη εικόνα. Οχι ότι έχασαν. Αλλά πώς έχασαν. Οχι ποιους έχασαν, αλλά γιατί αποκλειόταν να τους κερδίσουν. Αποτέλεσμα είναι να μετρούν ψήφους και περιφέρειες και πόσοι λάκισαν από το κοπάδι. Ούτε που κατάλαβαν ότι τίποτε πια δεν είναι ίδιο μετά τη νύχτα της 7ης Ιουλίου. Μπήκε κόφτης βαθύς. Κι από εκεί πήγαν ο ΣΥΡΙΖΑ και ο διχαστικός του λόγος, και από δω όσοι θέλουν η Ελλάδα να κερδίσει τον χαμένο χρόνο της τετραετίας. Μόνο σ’ αυτό όντας προσηλωμένοι.

Η πρώτη εμφάνιση του Τσίπρα στη Βουλή ήταν να τον λυπάσαι. Ξύπνημα άγριο, σαν από εφιάλτη. Παραζαλισμένος. Αναρωτήθηκε σε ποιους απευθύνεται; Οχι. Νόμιζε ότι ήταν αυτός που έκανε ακόμη παιχνίδι. Ομως, ο κ. Γεραπετρίτης έκανε την ειδοποιό διαφορά. «Εμείς, κύριε πρόεδρε, δουλεύαμε», του είπε και τον κατεδάφισε. Ευγενής άνθρωπος που δεν του είπε «Εσείς όμως όχι. Δεν δουλέψατε ποτέ».

Μήπως και ήξεραν πώς να δουλέψουν; Τι προηγείται και τι έπεται; Τι σημαίνει σχέδιο, προγραμματισμός και προτεραιότητες; Μετρήσιμο αποτέλεσμα, συνθετική ικανότητα, τόλμη να αναμετρηθείς με τα προβλήματα; Παιδιά του κομματικού σωλήνα, ψωμιζόμενα με κομματικά επιδόματα και μάλλον ως κισσοί προσκολλημένοι όπου μπορούσαν. Κυρίως στην μπουρζουαζία.

Αυτός ο ΣΥΡΙΖΑ, ο ματαιωμένος, απορώ αν καταφέρει τη στοχαστική του προσαρμογή. Κατ’ εμέ εξεμέτρησε τον πολιτικό του βίο. Εκτισε την εικόνα του με την αντίδραση για την αντίδραση. Εμεινε με τα «όχι» του και εκεί που έπρεπε να πει κάποτε «ναι». Με την καταγγελία για την καταγγελία. Με τη μεγέθυνση των εφήμερων. Κανείς δεν θυμάται γιατί φώναζε «να καεί το μπορντέλο η Βουλή». Θυμούνται την τραγική απαίτησή του ως ασέβεια στην Κοινοβουλευτική Δημοκρατία. Θυμούνται το ηθικό πλεονέκτημα που μετρήθηκε με σκουπίδια Πετσίτη και κότερα συμβούλων το περιεχόμενό του…

Ο Τσίπρας δεν θα πάρει μεγάλες αποφάσεις για τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν μπορεί να κάνει ρήξεις με το παρελθόν του. Δεν είναι τόσο έξυπνος να τολμήσει στο αύριο. Νομίζει ότι με το όπλο παρά πόδα θα ξαναβρεθεί στην εξουσία. Στην πρώτη φάση θα επιχειρήσει να πατήσει σ’ αυτούς που τον έκαναν αρχηγό, μεταθέτοντας πάνω τους τα δικά του λάθη. Στη δεύτερη θα σκάψει λαγούμια να βγει στο ΚΙΝ.ΑΛ. χρησιμοποιώντας λόγο αντιδεξιό.

Ωστόσο, πείθει όλο και λιγότερο και θα βλέπει από μακριά τη σκόνη που θα σηκώνεται από τα έργα του Μητσοτάκη. Στην τρίτη θα τον παραμερίσουν οι ίδιοι στον ΣΥΡΙΖΑ ως ξεπερασμένο. Ο μύθος του άχαστου κατέρρευσε. Θα τον πνίξει η ανυπομονησία των νεοτέρων του για την κατάληψη της εξουσίας. Τους τη δίδαξε ως αυτοσκοπό…

Από την έντυπη έκδοση