Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Δεν μας στέρησε εκείνα τα ωραία με τα οποία μας επιδαψίλευσε τεσσεράνισι χρόνια. Ψευτοπαλίκαρο με τα όλα του. Ο πρώην πρωθυπουργός βρήκε ότι επειδή ήταν αψύς, όλα του τα χαρίζει. Δικαίωμά του. Ομως απολογήθηκε ο Πολάκης στη δική του βοθρογλώσσα -νεολογισμός ανάλογος με το βοθροκάναλα- που ομιλεί. Και τις απειλές του τις είχε και το θράσος του απύθμενο. Και ακολούθησε πιστά τα πατήματα του λαϊκισμού με τον οποίο πορεύτηκε σαν -και όχι ως- υπουργός αναπληρωτής, καταγγέλλοντας κατά τρόπο ανοίκειο όσους δεν ήταν ΣΥΡΙΖΑ.

Ουσιαστικά αναδείχθηκε σε κεφαλοκυνηγό συνδικαλιστών που δεν αποκάλυψαν τα έργα του, υπαλλήλων που είχαν αντιρρήσεις να υπογράφουν αυτά που απαιτούσε, φορώντας κάποτε και την πράσινη ρόμπα των χειρουργείων. Οτι γινόταν ο ίδιος ρόμπα βλέποντας παντού εχθρούς που στόχο είχαν την εξόντωσή του δεν του πέρασε ποτέ από το μυαλό. Αρκεί που ήταν αρεστός στον Τσίπρα ως προστατευόμενο είδος-συστατικό του λαϊκισμού. Έγραψα πιο πάνω ότι ο Πολάκης συμπεριφέρθηκε σαν υπουργός. Όχι ως υπουργός. Γιατί είναι αδιανόητο για το δυτικό κόσμο πολιτικός που κατέχει ένα τέτοιο αξίωμα να συμπεριφέρεται ως κοινός εκβιαστής. Είναι αδιανόητο να παίρνει στο τηλέφωνο τον κεντρικό τραπεζίτη και να τον ηχογραφεί, απειλώντας τον ότι θα πάει ο ίδιος να εγκατασταθεί στο γραφείο του και δεν θα φύγει από εκεί αν δεν ελέγξει τα δάνεια κάποιων με τους οποίους βρισκόταν σε πολιτική διαμάχη. Οτι ο ίδιος είχε πάρει δύο δάνεια από την τράπεζα-παραμάγαζο της κυβέρνησης, ενώ η εγγύηση που έβαλε υπολείπετο κατά πολύ του ποσού του δανείου, δεν τον απασχόλησε.

Ανήκουστο; Ναι, αλλά ο Τσίπρας δεν τον έστειλε στο σπίτι του. Ετσι, η Ελλάδα έγινε ρόμπα. Γιατί τα καμώματα του Πολάκη πέρασαν στο διεθνή Τύπο και έφτασαν ως τον Ντράγκι, που ζήτησε σεβασμό στο πρόσωπο του Γιάννη Στουρνάρα. Αλλά μήπως του έφτασε η ηχογράφηση του Στουρνάρα; Στόχος του ήταν και η σύζυγος Στουρνάρα επειδή ανέλαβε με όλες τις διαφανείς διαδικασίες ένα πρόγραμμα για την ενημέρωση των πολιτών και διεκπεραίωσε μετά πολλών ευρωπαϊκών επαίνων.

Ο Πολάκης είναι από εκείνους που νομίζουν ότι όλα τους επιτρέπονται. Τώρα ανακάλυψε ότι υπάρχει και Δικαιοσύνη και ότι οι πράξεις του είναι κολάσιμες, παρότι ο Τσίπρας φρόντισε να κάνει τους νόμους light ώστε να πέσει στα μαλακά αυτός και οι υπόλοιποι που θα ακολουθήσουν. Ο Πολάκης δεν είχε ανάγκη να ξέρει την αλήθεια. Δεν ήταν αυτό -και δεν είναι- το πρόβλημά του. Εχει τη δική του «αλήθεια», που επιχειρεί να επιβάλει τραμπουκίζοντας. Οταν σε μάζωξη του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε ως κανόνα, για να κερδίσει το κόμμα τις εκλογές, τη σύλληψη και τη φυλάκιση δύο-τριών «γιατί έτσι κερδίζονται οι εκλογές», τι μπορείς να περιμένεις; Τα πάντα.

Αλλά πώς γίνεται ο αψύς πρώην να ικετεύει για μια ακόμη φορά να ενταχθεί στο νόμο περί ευθύνης υπουργών για να ξεφύγει από τη Δικαιοσύνη; Πώς γίνεται να θέλει να κρυφτεί πίσω από τον κατάπτυστο νόμο, όπως τον αποκαλούσε ο Τσίπρας, δρομολογώντας τις διαδικασίες για την κατάργησή του; Ο Πολάκης για μια ακόμη φορά κατασυκοφάντησε τον Αναστασιάδη, τον Μπεσκένη. Του λέω να τους φοβάται. Γιατί άντρας δεν είναι αυτός που τα βάζει και με τους νεκρούς.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου