Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Αυτό είναι και το πρόβλημα του Τσίπρα. Δεν πείθει κανέναν πια. Απειλεί ότι θα βγει στους δρόμους (όχι ο ίδιος, που μάλλον βρίσκεται σε διακοπές, αλλά ορισμένοι πρώην υπουργοί του), όμως εάν το πράξει θα σκοντάψει στις υπογραφές του. Στο εξωτερικό μιλά για την κεντροαριστερά και τις προοδευτικές συμμαχίες και στο εσωτερικό παριστάνει τον εκπρόσωπο της ριζοσπαστικής αριστεράς. Πότε Σάντσεθ, πότε Podemos, ανάλογα με την περίσταση.

Στην οικονομία έχει αναλάβει πλήθος δεσμεύσεων για πλεονάσματα και αποκρατικοποιήσεις, που μόλις ψελλίσει τη λέξη «ξεπούλημα» θα λάβει ως απάντηση τα έγγραφα που έχει υπογράψει. Νωπό είναι ακόμη το σκάνδαλο με την επέκταση της σύμβασης του Διεθνούς Αεροδρομίου, αντί πινακίου φακής, που απετράπη ύστερα από την παρέμβαση ενός σχολαστικού στελέχους της Κομισιόν.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει μαζί του το μέτωπο της λογικής και στην προσπάθεια ανασυγκρότησης της χώρας τον έχει βοηθήσει ακουσίως η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που την περίοδο 2015-2019 διέλυσε όλους τους μύθους της Αριστεράς.

Για παράδειγμα, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, ακόμη και αρκετοί που δεν ψήφισαν Νέα Δημοκρατία, τάσσονται υπέρ της προστασίας των Πανεπιστημίων από τους μπαχαλάκηδες και τους ναρκέμπορους. Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θελήσει να μετατρέψει σε «λάβαρο αντίστασης» το θέμα του ασύλου θα βρεθεί απέναντι στον πραγματικό προοδευτικό κόσμο που θέλει τα ΑΕΙ να λειτουργούν όπως σε όλες τις χώρες του ανεπτυγμένου κόσμου. Πραγματικό δώρο για τον Μητσοτάκη.

Το ίδιο ισχύει στην οικονομία. Οι επενδύσεις πρέπει να προχωρήσουν, μόνο έτσι θα δημιουργηθούν ευκαιρίες για τους νέους και θα μπει φραγμός στη μετανάστευση των πιο παραγωγικών δυνάμεων της Ελλάδας.

Ο Τσίπρας που μέχρι το 2015 κουνούσε την περίφραξη στο αεροδρόμιο του Ελληνικού καταγγέλλοντας το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, δεν θα έβαζε ποτέ μπροστά το έργο. Ο Μητσοτάκης πιστεύει το ακριβώς αντίθετο. Η ιδιωτική πρωτοβουλία πρέπει να μπει στην πρωτοπορία της ανάπτυξης. Εάν προχωρήσει το Ελληνικό θα δοθεί σήμα στην επενδυτική κοινότητα ότι στην Ελλάδα υπάρχουν επιχειρηματικές ευκαιρίες.

Η πραγματική διαφορά Τσίπρα-Μητσοτάκη είναι ότι ο πρώτος δεν είχε σχέδιο διακυβέρνησης. Στο πρώτο εξάμηνο του 2015 αυτοσχεδίαζε μαζί με τον Βαρουφάκη απειλώντας με Grexit και ύστερα κυβέρνησε με μοναδικό οδηγό το μνημόνιο που του έφεραν έτοιμο οι δανειστές. Ο Μητσοτάκης από την πρώτη κιόλας ημέρα που ανέλαβε τα ηνία της διακυβέρνησης είχε ήδη καταρτίσει νομοσχέδια, ενίσχυσε την αξιοπιστία της χώρας, με αποτέλεσμα τα επιτόκια των ομολόγων να κατρακυλήσουν σε ιστορικά χαμηλά και προχώρησε στη στελέχωση του κρατικού μηχανισμού με βασικό κριτήριο ποιος μπορεί να κάνει τη δουλειά και όχι ποιος έχει τα περισσότερα κομματικά ένσημα.

Δυστυχώς χρειαζόμαστε πρωθυπουργοκεντρικό κράτος

Οι αιτιάσεις της αντιπολίτευσης περί «πρωθυπουργοκεντρικού κράτους» δεν είναι χωρίς βάση, όμως στην παρούσα φάση είναι η μοναδική επιλογή για όποιον θέλει υψηλές ταχύτητες στη διακυβέρνηση. Τρανταχτό παράδειγμα, το οικόπεδο στο Μάτι, που ένα χρόνο μετά την εκατόμβη θυμάτων, παρέμενε γεμάτο από επικίνδυνα υλικά για τη δημόσια υγεία. Είμαστε βέβαιοι ότι και η προηγούμενη κυβέρνηση με κάποιο τρόπο θα προσπάθησε να προχωρήσει τις ενέργειες για τον καθαρισμό του οικοπέδου, αλλά θα έμπλεξε στην ατελείωτη γραφειοκρατία.

Ο Μητσοτάκης πήρε μόνος του την απόφαση, παρέκαμψε τα εμπόδια με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου και το οικόπεδο καθαρίστηκε σε λίγα 24ωρα. Για αυτό, χρειάζεται ισχυρό πρωθυπουργικό γραφείο, για να μπορεί να κόβει τον γόρδιο δεσμό της γραφειοκρατίας αναλαμβάνοντας το κόστος της απόφασης αλλά διευκολύνοντας τη ζωή των πολιτών. Τουλάχιστον μέχρι το Δημόσιο να λειτουργήσει ως σύμμαχος του φορολογουμένου και όχι ως αντίπαλος γραφειοκράτης.

Από την έντυπη έκδοση

Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου</p