Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Να μην ξεχνάμε τα ελληνάκια, ειδικά αυτά που ζουν σε αποκλεισμένα χωριά και νησιά. Ομως, να μην ξεχνάμε και τα προσφυγάκια – μεταναστάκια και να έχουν από σήμερα μια καλή σχολική χρονιά! Αξίζει να συναναστρεφόμαστε με τα παιδιά, με όλα τα παιδιά!». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν αλληλέγγυο, αλλά προσέξτε, αλληλέγγυο με την άλλη έννοια, του Μπαμπινιώτη, αυτή που λέγαμε παλιά πριν αποκτήσει η λέξη παραπολιτικές διαστάσεις. Ο νεαρός άντρας στον οποίο ανήκουν είναι αστυνομικός και με περηφάνια ανέβασε στον λογαριασμό του στο Facebook φωτογραφία με χαμογελαστά προσφυγόπουλα.

Ανθρωποι σαν τον Φ.Π. υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες γύρω μας. Αστυνομικοί, δικηγόροι, εργάτες, καθαρίστριες, υπάλληλοι γραφείου. Η αλληλεγγύη δεν είναι προνόμιο ενός επαγγέλματος ή ενός κόμματος, ούτε εξαντλείται στα «κόκκινα γάντια». Οσοι προσπαθούν να την οικειοποιηθούν ή δεν είναι πραγματικά αλληλέγγυοι ή είναι επαγγελματίες του είδους, στρατευμένοι ταυτόχρονα σε κάποια παράταξη με όλες τις αρετές και τις εμμονές που συνοδεύει η ιδεολογική στράτευση. Στον αντίποδα, είναι οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, αυτοί που ανοίγουν τις πόρτες των σχολείων στα προσφυγόπουλα, αυτοί που προσφέρουν μια σακούλα φαγητό στο κοινωνικό παντοπωλείο του Δήμου Αθηναίων χωρίς να τους ενδιαφέρει αν θα καπελωθούν ως «Καμινικοί», όλοι εκείνοι που κερνάνε καφέ έναν άγνωστο στα συνεταιριστικά καφενεία. Που βοηθούν Ελληνες και ξένους επειδή το λέει η καρδιά τους, και όχι το κόμμα.

Για αυτό και έχει τη σημασία του το νομοσχέδιο για την Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία (Κ.ΑΛ.Ο) που εισάγεται σήμερα στη Διαρκή Επιτροπή Κοινωνικών Υποθέσεων της Βουλής από την αναπληρώτρια υπουργό Εργασίας, Ρ. Αντωνοπούλου. Το νομοσχέδιο, που «πατάει» σε αντίστοιχο γαλλικό, προωθεί συνεταιριστικές, συνεργατικές πρακτικές που ήδη υπάρχουν στην ελληνική κοινωνία όπως τα γνωστά ΚΟΙΝΣΕΠ, αλλά εισάγει και ένα νέο νομικό πρόσωπο, τον Συνεταιρισμό Εργαζομένων, που προϋποθέτει τη σύμπραξη τριών τουλάχιστον φυσικών προσώπων που συνεταιρίζονται για να βιοποριστούν. Ταυτόχρονα ανοίγει δρόμους ακόμα και για συμμετοχή των φορέων ΚΑΛΟ σε δημόσιες συμβάσεις, κάτι που πρέπει να το δούμε στην πράξη για το πώς μπορεί να λειτουργήσει με διαφάνεια. Αν προσπεράσουμε, πάντως, ότι δημιουργούνται διάφορες επιτροπές (Εθνική Επιτροπή, Συντονιστική Επιτροπή, Ειδική Γραμματεία κ.λπ.) οι οποίες, σύμφωνα με την εμπειρία, δεν φημίζονται για την ευελιξία και την οργάνωσή τους, κατά τα άλλα δεν μπορεί κανείς να διαφωνήσει στη βασική φιλοσοφία. Βέβαια όλα και όλοι κρίνονται εκ του αποτελέσματος.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου