Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Το αναπόφευκτο σημείο καμπής είναι τα 100, υποστηρίζει η μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Nature. Ως τότε η καλή διατροφή, η άρτια ιατρική φροντίδα και το «γερό γονίδιο» μπορούν να επιβραδύνουν τη φθορά. Από κει και πέρα όμως -ιδίως μετά τα 110- ό,τι κι αν κάνουμε δεν μπορούμε να επεκτείνουμε το προσδόκιμο ζωής πέρα από κάποιο όριο.

Ως τώρα κανένας άνθρωπος δεν έχει φτάσει αποδεδειγμένα τα 125 (αν εξαιρέσουμε το βιβλικό Μαθουσάλα, που κατά τας Γραφάς κόντεψε να πατήσει τα 1.000). Με βάση όμως στοιχεία μη επιδεχόμενα αμφισβήτησης, ο μακροβιότερος άνθρωπος όλων των εποχών είναι η γαλλίδα Ζαν Καλμάν που απεβίωσε το 1997 σε ηλικία 122 ετών και κάτι μηνών. Από τους εν ζωή «Μαθουσάλες» τα σκήπτρα ανήκουν στην 116χρονη Ιταλίδα Εμα Μοράνο.
Αναλύοντας παγκόσμια δημογραφικά δεδομένα, ιδίως στις χώρες με τον υψηλότερο πληθυσμό υπεραιωνόβιων (Ιαπωνία, ΗΠΑ, Γαλλία, Βρετανία), οι Αμερικανοί ερευνητές διαπίστωσαν ότι μετά τη Βιομηχανική Επανάσταση (19ος-20ός αιώνας) το προσδόκιμο ζωής και η μέγιστη ηλικία θανάτου αυξάνονταν σταθερά χάρη στα εμβόλια, τα αντιβιοτικά και τις καλύτερες συνθήκες διατροφής και υγιεινής. Αυτό όμως αφορά την τάση των ανθρώπων να ζουν ως τα 90 και τα 100 και όχι το εξωτικό «παραπέρα».

Ας μη γινόμαστε όμως αχάριστοι. Με εξαίρεση τις χελώνες και κάποια είδη παπαγάλων, το είδος μας είναι το μακροβιότερο στον πλανήτη – αν και όχι κατ’ ανάγκην το εξυπνότερο.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου