Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Μόνο που η αλήθεια είναι πως η ταμπέλα του προοδευτικού δεν φτάνει, αν δεν συνοδεύεται ταυτόχρονα από έργα και πράξεις. Οπως ακριβώς κάνει η κυβέρνηση της Πορτογαλίας, την οποία συχνά πυκνά επικαλείται ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μόνο στα λόγια.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ του σοσιαλιστή Αντόνιο Κόστα όχι μόνο δεν ενδίδει στις παραδοσιακές πρακτικές που θέλουν τους κυβερνώντες να μοιράζουν χρήμα πριν από την κάλπη, αλλά αντίθετα απειλεί κιόλας πως, αν συνεχιστούν οι πιέσεις, θα παραιτηθεί. Ο Κόστα έκανε ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται να δεχθεί στην παρούσα φάση το αίτημα των Πορτογάλων εκπαιδευτικών, που ζητούν το ξεπάγωμα των μισθών τους, και δήλωσε πως θα παραιτηθεί, αν περάσει το σχετικό νομοσχέδιο στη Βουλή! Αυτό που το κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι οι πιέσεις ασκούνται όχι μόνο από τη δεξιά αντιπολίτευση αλλά και από τον αριστερό συγκυβερνήτη του. «Οι αυξήσεις στους μισθούς δεν συνάδουν με τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει και απειλούν τη διεθνή αξιοπιστία της χώρας. Αυτή η αξιοπιστία είναι αδιαπραγμάτευτη», είπε αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος που θα έχει εν όψει των ευρωεκλογών αλλά και των βουλευτικών του Οκτωβρίου και συνέχισε με μια ατάκα που μάλλον στην Ελλάδα δεν θα ακούσουμε: «Θα συνιστούσε έλλειψη σεβασμού για τους Πορτογάλους, ενώ πλησιάζουμε στο τέλος αυτής της τετραετίας και στις εκλογές, να διαλύσουμε αυτά που τους στοίχισαν τόσο ακριβά».

Η ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ είναι μια χώρα που, όπως η Ελλάδα, βρίσκεται στον Νότο της Ευρώπης, έχει πληθυσμό περίπου όσο και εμείς και κάποια στιγμή αναγκάστηκε να μπει σε Μνημόνιο. Εδώ τελειώνουν οι ομοιότητες. Εμείς υπογράψαμε τρία Μνημόνια και χρειάστηκαν σχεδόν δέκα χρόνια για να βγούμε, όταν η Πορτογαλία υπέγραψε ένα και μοναδικό Μνημόνιο και βγήκε μόλις σε τρία χρόνια. Το ωραίο είναι ότι η χώρα της Ιβηρικής Χερσονήσου βγήκε από το σκληρό μνημονιακό πρόγραμμα υπό τον κεντροδεξιό Κοέλιο αλλά συνεχίζει τον δύσκολο δρόμο της προσαρμογής με τον σοσιαλιστή Κόστα. Ηθικό δίδαγμα; Η κουλτούρα της συναίνεσης ανάμεσα στους κυβερνώντες αλλά και ανάμεσα στους πολίτες.

«ΣΤΗΝ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ δεν υπήρξαν “Αγανακτισμένοι”, όπως στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και, φυσικά, στην Ελλάδα. Με εξαίρεση τις διαδηλώσεις του 2012 και κάποιες αποσπασματικές απεργίες στη συνέχεια, η κοινωνία αποδέχθηκε σε μεγάλο βαθμό στωικά την πραγματικότητα. Οχι επειδή οι Πορτογάλοι είναι λιγότερο ευφυείς ή μαχητικοί από άλλους, αλλά επειδή αντιμετωπίζουν διαφορετικά τα προβλήματά τους», γράφει ο Μιχάλης Μητσός σε πρόσφατη έρευνα της διαΝΕΟσις για την περίπτωση της Πορτογαλίας. Αποστομωτική και η απάντηση που έλαβε από τον πρώην υπουργό Οικονομίας της χώρας, Καλντέιρα Καμπράλ: «Θαύματα δεν υπάρχουν, μόνο σώφρων, υπεύθυνη και βιώσιμη οικονομική πολιτική. Οπως και επιμονή στη βελτίωση των θεσμών, όχι επειδή είσαι υποχρεωμένος, όχι επειδή σου βάζουν περίεργους κανόνες από το εξωτερικό, αλλά επειδή αυτό είναι μια δέσμευση της δημόσιας διοίκησης και της κοινωνίας».

ΣΤΑ ΚΑΘ’ ΗΜΑΣ, η κυβέρνηση Τσίπρα μέσα σε λίγες προεκλογικές μέρες μοίρασε από επιδόματα για στολές σωφρονιστικών υπαλλήλων μέχρι «13η σύνταξη», μείωσε τον ΦΠΑ που είχε αυξήσει, προανήγγειλε τη μη μείωση του αφορολογήτου, πλήρωσε τις συντάξεις του Ιουνίου μισό μήνα νωρίτερα, υποσχέθηκε 14η σύνταξη, επαναφορά του ΕΚΑΣ, μέχρι και ελευθέρας σε διόδια έβγαλε. Οσο για τις φωνές που λένε ότι υπάρχει κίνδυνος δημοσιονομικού κενού, από τον Ρέγκλινγκ μέχρι τον Στουρνάρα, είναι μάλλον όργανα του Μητσοτάκη. Καλή κάλπη!

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου