Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Εύλογη η απορία του γενικού γραμματέα της Διεθνούς Αμνηστίας, Σαλίλ Σέτι, αλλά δυστυχώς απάντηση δεν πρόκειται να πάρει. Αντιθέτως, κινδυνεύει να βρει τον μπελά του από τύπους όπως ο Ορμπαν ή ο ανεκδιήγητος πρόεδρος της Τσεχίας, Μίλος Ζέμαν, που θέλει να κάνει στρατόπεδα τις ελληνικές βραχονησίδες.
Η τελευταία έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας αναφέρει ότι οι μισοί και παραπάνω από τους 21 εκατομμύρια πρόσφυγες του πλανήτη φιλοξενούνται σε 10 χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Μ. Ανατολής. Πρωταθλήτρια η Ιορδανία με 2,7 εκατομμύρια Σύρους και Ιρακινούς, τη στιγμή που η Βρετανία, με δεκαπλάσιο πληθυσμό και εκατονταπλάσιο ΑΕΠ, έχει δεχθεί λιγότερους από 8.000 Σύρους μετά το 2011.

Από 400 χιλιάδες μέχρι 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες φιλοξενούν το Τσαντ, η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, η Ουγκάντα, η Κένυα, η Αιθιοπία, το Ιράν, ο Λίβανος, το Πακιστάν και η Τουρκία. Χώρες δηλαδή κάθε άλλο παρά ασφαλείς, με αυταρχικά καθεστώτα, εσωτερικές συγκρούσεις και… μεταναστευτικά ρεύματα που ξεκινούν από τις ίδιες.

Η λύση κατά τη Διεθνή Αμνηστία είναι να δέχονται οι πλουσιότερες χώρες το 10% των προσφύγων του πλανήτη κάθε χρόνο, σώζοντάς τους από τους δουλεμπόρους και τους πνιγμούς. Εφερε μάλιστα ως παράδειγμα προς μίμηση τον Καναδά, που εγκατέστησε μόνιμα 30.000 εκπατρισμένους του συριακού εμφυλίου.

Δίκαιο και ενδεχομένως εφαρμόσιμο το σχέδιο της Διεθνούς Αμνηστίας, από τεχνική άποψη. Ξέχασε όμως τον διάβολο στις λεπτομέρειες κι αυτός δεν είναι άλλος από τους λαούς της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Ακούνε πια για πρόσφυγα και γυρίζει το μάτι τους…

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου