Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Το ότι το σποτ αποτελεί θλιβερή αντιγραφή αντίστοιχου τηλεοπτικού σποτ του ΠΑΣΟΚ το 1993, με πρωταγωνιστή τον Α. Παπανδρέου, είναι χαρακτηριστικό, αλλά και πάλι δεν είναι το μείζον. Το μείζον είναι η ιστορική και η νοηματική απρέπεια που διαπράττεται μέσω αυτού του σποτ. Η προσβολή στην Ιστορία της χώρας και στους πραγματικά μεγάλους ηγέτες και τις τεράστιες φυσιογνωμίες που ευτύχησε να έχει η χώρα.

ΣΚΟΠΙΜΩΣ οι «θλιβεροί του Μαξίμου» έβαλαν τον Α. Τσίπρα, δίπλα -μεταξύ άλλων- σ’ έναν Ε. Βενιζέλο, σ’ έναν Ι. Καποδίστρια, σ’ έναν Γ. Σεφέρη, σ’ έναν Ο. Ελύτη, σ’ έναν Γ. Παπανικολάου, σ’ έναν Γ. Τσαρούχη, ακόμα και στον Θ. Κολοκοτρώνη ή άλλους ήρωες του 1821. Κι όχι μόνο διανοήθηκαν να βάλουν δίπλα σ’ αυτές τις μεγάλες φυσιογνωμίες αυτό το «πολιτικό ατύχημα» μιας ανεπανάληπτης συγκυρίας, αλλά και δεν ντράπηκαν να εννοήσουν πως ό,τι είχαν κάνει όλοι αυτοί οι μεγάλοι βρήκε τη… δικαίωσή του στον «νταουλιέρη του 2015» και στην υπερήφανη διαπραγμάτευσή του! Τόση ξεδιαντροπιά, τέτοια αναίδεια, τόση αμετροέπεια.

ΑΛΛΑ και αξεπέραστη άγνοια και αλαζονεία. Ενας αποδεδειγμένα ημιμαθής και καθ’ έξιν ψευδόμενος, χωρίς ηθικές αντιστάσεις και χωρίς ίχνος αξιοπρέπειας, που κινείται με άνεση και χωρίς αιδώ, σαν εκκρεμές από το ένα άκρο στο εντελώς αντίθετό του, συνεχιστής και… «ολοκληρωτής», του έργου των πραγματικά μεγάλων. Αλαλα τα χείλη των ασεβών! Μπροστά σ’ αυτήν την απερίγραπτη και προσβλητική κρίση μεγαλείου, που «έσπρωξε» τον ίδιο και το Μ. Μαξίμου σε μια τέτοια ύβρη εναντίον της Ιστορίας και της χώρας.

ΑΥΤΟ που δεν μπόρεσε να χωρέσει σε ανθρώπου νου, χώρεσε με εντυπωσιακή άνεση στο «νου του Αλέξη» και των επικοινωνιακών φωστήρων του Μ. Μαξίμου. Οι οποίοι με το να τον κρατούν «πολιτικά διασωληνωμένο» σε μια εικονική πραγματικότητα, εξακολουθούν να τον κάνουν να πιστεύει ότι είναι κάτι «άλλο» απ’ αυτό που πραγματικά είναι. Ο «καθίστε κάτω, τώρα θα τα ακούσετε, τώρα μιλάει ο πρωθυπουργός της χώρας». Ο «είσαι λίγος για να μιλάς γι’ εμένα». Ο «με τη συμφωνία των Πρεσπών διαφωνούν μόνο μερικοί ανόητοι». Ο άνθρωπος που αποκάλεσε «γλάστρα» έναν ΑμΕΑ.

ΠΕΡΑΝ της αμετροέπειας και της αλαζονείας όμως, υπάρχει κι ένας άλλος σοβαρός λόγος που «έσπρωξε» το Μ. Μαξίμου σε αυτήν τη μεγάλη απρέπεια. Μόλις δύο εβδομάδες πριν από τις ευρωεκλογές, που θα κρίνουν όχι μόνο την τύχη του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και την προσωπική πορεία του Α. Τσίπρα, διαπίστωσαν με αιφνίδιο, αλλά και οδυνηρό τρόπο, ότι το «ατού» τους είναι «πολιτικά τελειωμένο». Ταυτισμένος με τη χυδαιότητα του Πολακισμού, τραγικά εκτεθειμένος πάνω στις θαλαμηγούς της ελίτ, παταγωδώς αποτυχημένος στην πολιτική του να ονειρεύεται επαναφορά της χώρας εκεί που την παρέλαβε πριν από 4,5 χρόνια και με τους «Πετσίτιδες» να δίνουν τον τόνο στην ηθική υπόσταση, όσων έκαναν βουλιμικό ντου στην εξουσία, δεν έχει από πού να πιαστεί. Οποιο αφήγημα φτιάχνει καταρρέει εντός ολίγων ωρών. Κι όποια «μαγική κίνηση» σκαρφίζεται γίνεται μπούμερανγκ σε χρόνο μηδέν.

ΛΟΓΙΚΗ η πολιτική απελπισία. Παράλογος είναι ο τρόπος με τον οποίο επιχειρείται να αντιμετωπιστεί. Γιατί παραπέμπει ευθέως στο «το γαρ πολύ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη».

Ναι ο Μ. Αναγνωστάκης κάποιους σαν τον Τσίπρα εννοούσε…

Δεν συνηθίζω να μιλάω σε πρώτο πρόσωπο απ’ αυτήν τη στήλη. Θα κάνω μια μικρή εξαίρεση γιατί με «προκάλεσε» θετικά η δήλωση του Ανέστη Αναγνωστάκη, γιου του υπέροχου M. Αναγνωστάκη. Τον οποίο «κακοποίησε» ο Α. Τσίπρας στη Βουλή, λίγο πριν σηκωθεί να φύγει τρέχοντας, μετά το ντιμπέιτ με τον Κ. Μητσοτάκη. Τι είπε ο Ανέστης; Ότι ο παραποιημένος στίχος «δεν έφταιγε αυτός, τόσος ήταν» δεν κατάλαβε ο Α. Τσίπρας «ότι ισχύει για κάποιους σαν κι αυτόν».

Τον Μ. Αναγνωστάκη ευτύχησα να γνωρίσω και να δουλέψουμε μαζί στην «Αυγή» στα καλά, έντιμα και αγνά χρόνια. Τότε, προς τα τέλη της δεκαετίας του ’80, αρχές του ’90, που η «Αυγή» με τη μικρή κυκλοφορία -αλλά μεγαλύτερη από την κυκλοφορία της σημερινής «Αυγής»- ήταν εργαστήρι ιδεών, ήθους και εποικοδομητικής πολιτικής με ευρωπαϊσμό και ανεπιτήδευτο κοσμοπολιτισμό. Κι έχαιρε εκτίμησης και αναγνώρισης από τη μεγάλη πλειονότητα και των «πολιτικών αντιπάλων» της εποχής, αλλά και του πνευματικού κόσμου της.

Τότε ήταν που γνώρισα τον Μ. Αναγνωστάκη, που ήταν ήδη ένας σπουδαίος ποιητής, αλλά κι ένας μύθος για την Αριστερά. Ψηλός, ευθυτενής, αυστηρός, αλλά όχι απρόσιτος, πνευματώδης και όχι εξυπνάκιας, βαθιά μορφωμένος και αγνός μαχητής των ιδεών του. Πάντοτε ευπρεπής και αιχμηρός, αλλά στην ουσία. Με ένα διεισδυτικό βλέμμα πίσω από τα γυαλιά με το μεγάλο και σκούρο σκελετό. Οχι πολλά λόγια. Λίγα και σταράτα. Συμπυκνωμένη γνώση και κατεργασμένη σοφία. Ενα μεγάλο σχολείο από μόνος του για όλους εμάς τους «πιτσιρικάδες», έπρεπε να φάμε «πολλά καρβέλια ψωμί» για να φύγουμε από την επιφάνεια και να «δούμε παραμέσα».

Ναι λοιπόν, αυτός ο Μ. Αναγνωστάκης που ευτύχησα να γνωρίσω, είμαι βέβαιος ότι όταν έγραφε το σπουδαίο στίχο του κάποιους σαν το «λίγο και επιφανειακό» Α. Τσίπρα είχε κατά νου. Δεν είναι «μαρτυρία». Είναι η γνώμη μου, που δεν διαμορφώθηκε εν κενώ και από διηγήσεις. Αλλά από τα ερεθίσματα και τη διδαχή του ίδιου του μακαρίτη του Μανώλη. Αυτήν που πιο αυθεντικά από εμένα εξέφρασε ο γιος του, ο Ανέστης. Κι αυτήν την οποία είμαι βέβαιος συμμερίζονται και κάποιοι από τους «παλιούς» της ανανεωτικής Αριστεράς. Οι οποίοι και ας υπηρετούν το «σύστημα του ολίγου», στο όνομα του κόμματος και της Αριστεράς, είμαι βέβαιος ότι δεν νιώθουν καθόλου καλά με τον τυχοδιωκτισμό και τον αμοραλισμό του «άγουρου», που τόσο εχθρευόταν ο Μανώλης.

Χωρίς δρόμο διαφυγής για τον «κουρασμένο

Ο Κ. Μητσοτάκης χθες, παίρνοντας την γκάφα-πάσα του Α. Τσίπρα, δεν άφησε το παραμικρό περιθώριο: Αν ηττηθεί ο Α. Τσίπρας ήδη από το βράδυ της 26ης Μαΐου, πρέπει να προκηρύξει εκλογές εντός 4 εβδομάδων.

Είτε το θέλει είτε όχι ο πρωθυπουργός, μετά την ψήφο εμπιστοσύνης που ζήτησε στην κάλπη των ευρωεκλογών, δεν έχει πολλές επιλογές. Το μόνο ερώτημα που απομένει να απαντηθεί είναι μήπως μέσα του το επιθυμεί κιόλας. Οπως και κάποιος άλλος που ήταν «κουρασμένος», επέλεξε να «παραδώσει»…

Απορίες

1. Γιατί μετά από εκείνη την εφιαλτική Τετάρτη στη Βουλή εξαφανίστηκε από το λεξιλόγιο του Α. Τσίπρα η λέξη ντιμπέιτ;
2.Εχει αναλογιστεί άραγε η κ. Ζαΐρη τι ακριβώς προβλέπεται στην περίπτωση που δει το φως της δημοσιότητας το πόρισμα για τον Πετσίτη, που «κρατάει σφιχτά»;

3. Υπήρχε, δηλαδή, περίπτωση να μην ήξερε επ’ ακριβώς ο Α. Τσίπρας τι έκανε ο υπάνθρωπος πρέσβης του Μαδούρο στις υπαλλήλους της πρεσβείας;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου