Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ετσι, όταν της δόθηκε η δυνατότητα, αγωνίστηκε με πάθος όχι μόνο για να κάνει το όραμά της πραγματικότητα αλλά για να επιτύχει καθημερινά, πρακτικά και ουσιαστικά αποτελέσματα. Ετσι, σχεδίασε, πρότεινε και εντέλει δημιούργησε έναν πολιτιστικό οργανισμό που θα αναδείκνυε τις τέχνες και τις τεχνικές: το Πολιτιστικό Ιδρυμα του Ομίλου Πειραιώς.

Απόγευμα Σαββάτου στα Γιάννενα, την ώρα που το φως αποσυρόταν από τα ιουστινιάνεια τείχη -πάνω τους πάτησαν τα οθωμανικά-, ένα τμήμα του Κάστρου, ολόφωτο, με μουσικές χαρούμενες, γύριζε στη ζωή.

Από το 2010, με συντονισμένη προσπάθεια και ειλικρινή συνεργασία του Πολιτιστικού Ιδρύματος, με επικεφαλής την πρόεδρό του Σοφία Στάικου, και του υπουργείου Πολιτισμού, οι πέτρινες στοές, με ανεπαίσθητες παρεμβάσεις υψηλής αισθητικής, μεταμορφώθηκαν στο Μουσείο της Αργυροτεχνίας, Τέχνης συνώνυμης με τα Γιάννενα. Στήθηκαν εργαστήρια κι εκτίθενται τα τέχνεργα καλλιτεχνών αργυροχόων, που από τον 17ο αιώνα έκαναν τα Γιάννενα «πρώτα στις τέχνες και τα γράμματα».

Η Σοφία Στάικου αφήνει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στον Πολιτισμό. Παρέδωσε σε δεκαπέντε χρόνια -ασύλληπτα μικρός χρόνος για ένα τόσο μεγάλο έργο-ένα πανελλαδικό δίκτυο εννέα πρότυπων μουσείων, που αφηγούνται παραδειγματικά την οικονομική, κοινωνική και πολιτική Ιστορία της Ελλάδας. Είναι, ταυτόχρονα, ένας ύμνος στο μόχθο ταπεινών δημιουργών, που υπηρετώντας σκληρές βιωτικές ανάγκες έφτιαξαν έργα θαυμαστά.

Η Σοφία Στάικου αφοσιώθηκε στο έργο, ακάματη, με θέληση, γνώση κι αυταπάρνηση, για να μπορεί, χωρίς έπαρση, να πει σήμερα «είμαι υπερήφανη γι’ αυτό. Πανταχού παρούσα, αεικίνητη, αποτελεσματική, άτρωτη -και βαθιά ευαίσθητη- μιλώντας ενώπιον του Προέδρου της Δημοκρατίας, του Αρχιεπισκόπου, πλήθους αξιωματούχων και ευτυχών συνοδοιπόρων στο δεκαπενταετές ταξίδι, χάραξε το μέλλον του δικτύου: Τα εννέα μουσεία, που καθρεφτίζουν με ενάργεια την εργασία, τη δημιουργικότητα, το μεράκι και τις αξίες των Ελλήνων, θα «ταξιδέψουν» το μήνυμά τους σε ολόκληρο τον κόσμο.

Θα πάρουν μαζί τους «μια Ελλάδα που πιστεύει στις δυνάμεις της και μπορεί ακόμη να μεταδίδει φως». Μια Ελλάδα που ενσυνείδητα πρέπει να υπηρετήσει την εξωστρέφεια, στους δίσεκτους χρόνους της σημερινής αξιακής κρίσης.

Η Σοφία Στάικου, καθώς με έκδηλη συγκίνηση και σεμνότητα παρέδιδε το Μουσείο στους Γιαννιώτες και σ’ όλους τους Ελληνες, μ’ έκανε να σκεφτώ τι μπορεί να κάνει ένας μόνον άνθρωπος όταν αποφασίσει να αναμετρηθεί με το σοφόκλειο «αδύνατον», όταν δεν περιμένει επιβράβευση, αλλά δουλεύει για το κοινό καλό. Οχι για το εγώ, εκείνο που αποκαλεί κεραμεούν και φαύλον ο Καβάφης. Αλλά για το ΕΜΕΙΣ του Μακρυγιάννη. Ετσι, παραδειγματικά, η Σοφία Στάικου μας παρακινεί να κρατάμε τις ελπίδες μας ζωντανές.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου