Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

Στο e-mail ισχυριζόταν πως οι εργαζόμενοι πρέπει να χαμογελάνε, ακόμα κι αν παίρνουν 300 ευρώ μισθό, γιατί… έχουν δουλειά! Πριν δούμε το πολύ σοβαρό κομμάτι της υπόθεσης, ας αναδείξουμε ένα χαλαρό και αστείο μέρος του e-mail.

ΚΑΝΟΝΙΚΑ η περιφερειακή διευθύντρια θα έπρεπε να «χαμογελάει», αν ακόμα βρίσκεται στο γραφείο, και η επιχείρηση να «κλαίει» γιατί την τοποθέτησε σε αυτή τη θέση ευθύνης. Oχι μόνο για το e-mail. Αλλά γιατί έγραψε πως «για αυτούς που θα πουν ότι παίρνουν 300 ευρώ, θυμίζω ότι το 300 σε σχέση με το μηδέν είναι 300% περισσότερο». Η περιφερειακή διευθύντρια των «My market», λοιπόν, δεν σκαμπάζει από μαθηματικά. Κατ’ αρχάς θα έπρεπε να ξέρει ότι το μηδέν όσο και να το αυξήσεις ποσοστιαία παραμένει μηδέν. Αλλά ακόμα και από το 1 ευρώ για να φτάσεις στα 300 ευρώ μισθό πρέπει να πάρεις αύξηση της τάξεως του 29.900%. Οπότε, η εταιρία θα έπρεπε να την απολύσει, καθώς αν κάνει ένα τέτοιο αριθμητικό λάθος σε μια τόσο απλή πράξη, προφανώς δεν έχει την ικανότητα να διαχειρίζεται τα οικονομικά ενός προφανώς μεγάλου αριθμού σούπερ μάρκετ.

ΑΣ δούμε, όμως, τώρα το σοβαρό μέρος της υπόθεσης. Η πλειοψηφία των επιχειρήσεων έχει «ξεσαλώσει» στα μνημονιακά χρόνια. Οσα παραμύθια κι αν λέει η κυβέρνηση για μείωση της ανεργίας και αύξηση του κατώτατου μισθού, η αλήθεια είναι διαφορετική και πολύ πικρή για τους εργαζόμενους. Τουλάχιστον μία στις δύο νέες προσλήψεις την τελευταία διετία -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Εργάνης του υπουργείου Εργασίας- αφορά σε συμβάσεις ελαστικής απασχόλησης με μέσο μισθό λίγο πάνω από τα 300 ευρώ.

ΠΟΛΛΕΣ επιχειρήσεις από το 2010 και μετά, πέρα από τα σοβαρά οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπισαν, είδαν τα Μνημόνια ως ευκαιρία για δραστικές μειώσεις μισθών, για καθυστερήσεις στις πληρωμές. Και πάντοτε με ένα στιλάκι «αν σας αρέσει, αλλιώς στην ανεργία». Αυτό δημιούργησε έναν φαύλο κύκλο, καθώς όσο μειώνονταν τα εισοδήματα, μειωνόταν εκ νέου η κατανάλωση, άρα έρχονταν και νέοι γύροι με μειώσεις μισθών και απολύσεων. Ενώ, παράλληλα, οι περισσότεροι μέτοχοι των επιχειρήσεων δεν έβαλαν το χέρι στην τσέπη για να στηρίξουν τις εταιρίες τους. Πολλοί εξ αυτών, μάλιστα, προτίμησαν να βάλουν λουκέτο μέσω πτώχευσης, κρατώντας βέβαια στις τσέπες τους τα χρήματα που είχαν αποκομίσει από τις εταιρίες τους κατά την εποχή της ευμάρειας.

ΝΑΙ, οι εργαζόμενοι πρέπει να είναι χαμογελαστοί. Αλλά για να είναι χαμογελαστοί πρέπει να πληρώνονται με τα χρήματα που αντιστοιχούν στην εργασία που προσφέρουν. Σίγουρα δεν μπορούν να δοθούν οι προ χρεοκοπίας αμοιβές στον ιδιωτικό τομέα. Αλλά σιγά σιγά όσοι επιχειρηματίες επιθυμούν να κρατήσουν τις επιχειρήσεις τους, πρέπει να ανακαλύψουν νέους τρόπους χρηματοδότησης, να επενδύσουν στην ανάπτυξη των εταιριών τους και να πληρώνουν καλύτερα τους εργαζόμενους. Και επειδή κάποιοι επιχειρηματίες θα το κάνουν, εκείνοι θα χαμογελάσουν στο τέλος. Οι υπόλοιποι απλώς θα βάλουν το κλειδί στο λουκέτο.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου