Το βέβαιο είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν έλαβε υπόψη του τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που απέρριψαν την παραχώρηση του ονόματος και μαζί «μακεδονικής» γλώσσας και ταυτότητας στους Σκοπιανούς.

Οι ανησυχίες γίνονται ακόμα εντονότερες, όταν από τα πρώτα κιόλας 24ωρα μετά την κύρωση της συμφωνίας ο Ζάεφ ξέχασε το «Βόρεια Μακεδονία» και εξακολουθεί να μιλά στα δημόσια έγγραφα της χώρας του για «Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Oμως, όπως και στην περίπτωση της οικονομίας το 2015, έτσι και τώρα στις συζητήσεις που έκανε για το Σκοπιανό, ο κ. Τσίπρας ακολούθησε την ίδια τακτική. Αγνόησε τα υπόλοιπα κόμματα, πίστεψε ότι μόνος του θα πετύχαινε καλύτερα αποτελέσματα και τελικώς έλαβε τις χειρότερες λύσεις.

Και στις δύο περιπτώσεις αγνόησε την ετυμηγορία του ελληνικού λαού. Το 2015 δεν έλαβε υπόψη του το αποτέλεσμα στο δημοψήφισμα που προκήρυξε και το οποίο οδήγησε στη διάλυση των τραπεζών και τη νέκρωση της αγοράς, ενώ και τώρα στο Σκοπιανό δεν ενδιαφέρθηκε καν να ακούσει τι λένε οι πολίτες.

Εξίσου βέβαιο είναι ότι το καλοκαίρι του 2015 ο κ. Τσίπρας εκλιπαρούσε για να καθίσουν οι δανειστές στο τραπέζι το διαπραγματεύσεων. Το αποκάλυψε ο πρώην πρόεδρος της Γαλλίας Φρ. Ολάντ, που έγραψε στο βιβλίο του ότι ο Ελληνας πρωθυπουργός του είχε ζητήσει να μεσολαβήσει στην Α. Μέρκελ για να μιλήσει μαζί του.

Επομένως, ένα πολιτικό γραμμάτιο έχει ο κ. Τσίπρας απέναντι στους Ευρωπαίους. Ελπίζουμε μόνο να μη συνδέεται με τη συμφωνία των Πρεσπών, για την οποία οι πιέσεις Βερολίνου και Βρυξελλών ήταν έντονες.

Το σίγουρο είναι ότι ο Αλ. Τσίπρας, ερήμην των κομμάτων και της λαϊκής βούλησης, έφερε μια συμφωνία, η οποία αποδοκιμάζεται από τους πολίτες και πανηγυρίζεται από τους ξένους παράγοντες.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]