Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη

Αν αποκλείσουμε το ενδεχόμενο ο εκλιπών (εξαιρετικά αδόκιμη έκφραση για τον Θέμο) να ήταν δρ Τζέκιλ και μίστερ Χάιντ, τότε πρέπει να ερμηνεύσουμε διαφορετικά το διχασμό που προκαλεί ο θάνατός του. Ο Θέμος Αναστασιάδης ανήκει στις προσωπικότητες που παράγουν συναισθήματα ακόμα και εν τη απουσία τους, διότι όσο ήταν παρών κουβαλούσε την ευχή και την κατάρα να λειτουργεί σαν κοινωνικό αλεξικέραυνο. Τόση ενέργεια δύσκολα χάνεται, με αποτέλεσμα οι φίλοι του να τον λατρεύουν και οι εχθροί του να λατρεύουν να τον μισούν. Η τροφοδότηση ό,τι πιο έντονου και ακραίου ανάβλυζε από τη δική του πηγή, την πηγή του εκρηκτικού, δοτικού και τόσο αντιφατικού χαρακτήρα του. Τα έδινε Ολα και αυτό δεν είναι πάντα (για) καλό.

Ο ΘΕΜΟΣ ΑΝΑΣΤΑΣΙΑΔΗΣ, που σήμερα κηδεύεται, πέθανε στα 61 του χρόνια νικημένος από το μεγαλύτερο φόβο του, τον καρκίνο. Σε αυτά τα λίγα χρόνια ζωής κατάφερε να κάνει περισσότερα ακόμα και απ’ όσα ο ίδιος περίμενε. Αυτός ο «βολεμένος αναρχικός», όπως είχε κάποτε χαρακτηρίσει τον εαυτό του, ξεκίνησε σαν ταραξίας γυμνασιόπαις, με αποβολή από όλα τα γυμνάσια της χώρας, για να γίνει ταραξίας δημοσιογράφος και εκδότης. Στην αρχή οικονομικό ρεπορτάζ στην «Εξπρές», ραδιόφωνο στον 9,84 και στον Flash και μετά πέταγμα στην «Καθημερινή», όπου απέδειξε ότι ήταν ένας από τους καλύτερους γραφιάδες της ελληνικής δημοσιογραφίας. Στην «Καθημερινή» διετέλεσε διευθυντής της, κατακτώντας ένα σπάνιο, πολύτιμο παράσημο για τους μάχιμους των εντύπων. Εκεί, καθιερώνει την τελευταία σελίδα, την «ιοβόλο» στήλη «Οφις». Η γραφή του είναι καθηλωτική, αιχμηρή, σατανικά αστεία αλλά δεν του φθάνει. Εχει και άλλα, αλλού να γράψει και να δώσει. Παίρνει μεταγραφή για την «Ελευθεροτυπία» και εκεί ξεκινά ένα νέο ταξίδι. Η «Μαύρη Τρύπα» οδηγούσε χιλιάδες αναγνώστες στα περίπτερα, μόνο και μόνο για την τελευταία σελίδα. Είναι οι εποχές που η πολιτική ορθότητα δεν είχε μπει στη ζωή μας και τα ανέκδοτα του Θέμου για Αλβανούς τουρίστες στην Ομόνοια ταξίδευαν χωρίς να προκαλέσουν τρικυμίες.

OΜΩΣ ΚΑΙ ΠΑΛΙ οι μεγάλοι σταθμοί στην καριέρα του δεν έχουν έρθει ακόμα. Το 2005 Αναστασιάδης, Τριανταφυλλόπουλος και Καραμήτσος εκδίδουν μια εφημερίδα που αλλάζει άρδην τα δεδομένα στον ελληνικό Τύπο. Το «Πρώτο Θέμα» είναι ένα εκδοτικό θαύμα, εντελώς διαφορετικό από τις παραδοσιακές εφημερίδες της εποχής, και μέσα σε λίγο διάστημα εκτοξεύεται στην κορυφή των κυκλοφοριών, ξεπερνώντας ακόμα και τα 300.000 φύλλα.

Τα σπάει άγρια με τον Μ. Τριανταφυλλόπουλο, χωρίζουν υπό τις χειρότερες συνθήκες, αλλά το «Πρώτο Θέμα» συνεχίζει ακάθεκτο, σχεδόν αυτόνομο πια, δημιουργώντας μια σχολή, η οποία διχάζει και επικρίνεται σκληρά. Μια δημοσιογραφία αποκαλυπτική, μάχιμη, αλλά και πολλές φορές «κίτρινη». Πολλές επιλογές του ξεσήκωσαν σάλο, όπως η υπόθεση Ζαχόπουλου αλλά και η «ανώδυνη» παρουσίαση μελών της Χρυσής Αυγής, ενώ άλλες, όπως η δημοσίευση της εικόνας του ετοιμοθάνατου Παύλου Φύσσα, χαρακτηρίστηκαν το λιγότερο αμφιλεγόμενες.

ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΑΝΟΙΓΕΙ νέους τηλεοπτικούς δρόμους, φέρνοντας στη μικρή οθόνη ένα είδος εκπομπής που όμοιό του δεν υπήρχε. «Νοκ άουτ» και «Μπίλιες» αρχικά στον ΣΚΑΪ και μετά «Ολα» στον Alpha και στη συνέχεια στον ANT1. Ποιες επικρίσεις και αμφισβητήσεις για σεξιστικά αστεία και προβοκατόρικα κρόουλ; Ουρά έκαναν γνωστοί και άγνωστοι για ένα δίλεπτο δίπλα στον Θέμο. Τους τραβούσε όπως το φως τις πεταλούδες.

ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ πιστεύουν πως η Μαίρη Πόπινς υπάρχει, ίσως ο Θέμος Αναστασιάδης να ήταν η προσωποποίηση του κακού. Για τους υπόλοιπους, όσους δεν πιστεύουν σε μαγικές ομπρέλες παρά μόνο στη δύναμη και την αδυναμία της ανθρώπινης ύπαρξης, όσους πιστεύουν στη θεία χάρη του έξυπνου, λυτρωτικού χιούμορ που σε κάνει να γελάς μέχρι δακρύων, ο Θέμος ήταν κάτι άλλο. Λίγο καλύτερος, λίγο χειρότερος, λίγο πιο έξυπνος, λίγο πιο άτυχος, ποιος ξέρει. Ποιος θέλει πραγματικά να ξέρει; Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]