Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΠΡΟΧΘΕΣ ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε πως πια το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο και βρίσκεται σε τροχιά σταθερής απομείωσης. Στην αρχή της διακυβέρνησής του δήλωνε πως το χρέος ήταν επαχθές και επονείδιστο. Ζητούσε να υπάρξει μια αντίστοιχη διεθνής διάσκεψη όπως εκείνη του 1953 για το χρέος της Γερμανίας, στην οποία θα γινόταν σημαντική διαγραφή του ελληνικού χρέους. Είχε, μάλιστα, βάλει τη Ζωή Κωνσταντοπούλου να φτιάξει ειδική επιτροπή στη Βουλή. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν πως η κυβέρνηση θα μπορούσε να προχωρήσει ακόμα και σε μονομερή διαγραφή του χρέους.

ΤΙ άλλαξε από τότε, αν και δεν διεγράφη ούτε ένα ευρώ από το θηριώδες ελληνικό χρέος; Για να το πούμε απλά και μπακαλίστικα ουσιαστικά το χρέος θα το πληρώσουμε σε περισσότερα χρόνια, σε πολλές περισσότερες «δόσεις». Τα έχουμε ξαναπεί. Αν όλα πάνε «τέλεια» το 2060 το χρέος θα έχει… πέσει στο 127% του ΑΕΠ. Αυτά λένε τα επίσημα στοιχεία της Κομισιόν.

Η πλάκα είναι πως ο Αλέξης Τσίπρας, αφού πλέον «αναγνωρίζει» ότι το χρέος είναι βιώσιμο, αναγνωρίζει χωρίς εισαγωγικά και την επιτυχία της συμφωνίας του 2012, που κατήγγελλε ως «εγκληματικό PSI». Βρε, πώς τα φέρνει ο χρόνος.

ΤΙ ισχύει στην πραγματικότητα; Το δημόσιο χρέος είναι θηριώδες, αλλά πλέον είναι δεδομένο πως δεν πρόκειται να κουρευτεί ούτε σεντ. Οπότε, το μόνο που μπορεί να κάνει η χώρα είναι να βγαίνει σταθερά και με χαμηλά επιτόκια στις αγορές για να το αναχρηματοδοτεί και να αυξάνει όσο περισσότερο μπορεί το ΑΕΠ ώστε να μειώνει ποσοστιαία το χρέος. Ολα τα υπόλοιπα ήταν μια εκλογική αυταπάτη που είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015.

ΚΑΙ η αύξηση του ΑΕΠ είναι η μοναδική διέξοδος για πραγματική μείωση της ανεργίας, για πραγματική αύξηση των εισοδημάτων. Δεν σώζονται η χώρα και οι πολίτες με επιδόματα και μερίσματα. Αυτό είναι και το μεγάλο στοίχημα των επόμενων ετών. Αν δεν καταφέρουμε να επιτύχουμε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης θα βρεθούμε και πάλι μπροστά σε νέο… Καστελλόριζο.

ΓΙΑ να αυξάνεται, όμως, το ΑΕΠ πρέπει να αλλάξουν πολλά πράγματα. Πρέπει να ανακτηθεί η αξιοπιστία στην ελληνική οικονομία. Πρέπει να μειωθεί η φορολογία και να ελαχιστοποιηθεί η γραφειοκρατία και η διαφθορά. Οταν μια χώρα δεν μπορεί να προχωρήσει εδώ και πέντε χρόνια το τεράστιο πρότζεκτ του Ελληνικού με γραφικές δικαιολογίες, όπως ότι στο παλαιό αεροδρόμιο υπάρχουν δάση ή αρχαία και πρέπει να περιμένει δεκάδες αποφάσεις του ΣτΕ, τότε δεν υπάρχει καμία τύχη.

ΑΥΤΟ δεν θα άλλαζε ακόμα κι αν το χρέος είχε κουρευτεί. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι ότι δεν ξεφορτωθήκαμε το χρέος. Το πρόβλημα είναι ότι δεν υπάρχει καμία βούληση να ξεφορτωθούμε τις παθογένειες που δημιούργησαν αυτό το χρέος.

*Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου</p

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]