Γράφει ο Γιῶργος Μιχαηλίδης*

Θα θιχτούν ορισμένοι πως δυσφημείται η χώρα, αλλά μερικές γραμμές δεν προκαλούν μεγαλύτερη ζημιά από τις εικόνες βίας και ανομίας στα πανεπιστημιακά ιδρύματα. Ούτε από τις μαφιόζικες εκτελέσεις που είναι σχεδόν μηνιαίο φαινόμενο πλέον. Ούτε φυσικά και από τους προπηλακισμούς σε πολιτικά πρόσωπα και φυσικά ούτε από τις τρομοκρατικές επιθέσεις, επιτυχημένες ή μη.

Την ίδια ώρα, τα γεγονότα είναι τόσα πολλά που μία επίθεση ή ένας βανδαλισμός σε μια πρεσβεία μας έχει γίνει τόσο συνηθισμένη είδηση που αδυνατούμε να δούμε τις προεκτάσεις. Η Ελλάδα έχει γίνει άντρο της παραβατικότητας με ένοπλες ομάδες να παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και τους φιλήσυχους πολίτες να βρίσκονται είτε στο στόχαστρο εγκληματιών ή στην μέση διαμαχών που τελικώς έχουν θύματα.

Όποιος δεν θέλει να το πιστέψει ας δει ΕΔΩ ρεπορτάζ της ολλανδικής τηλεόρασης για την εγκληματικότητα στην Αθήνα. Στις εικόνες βλέπουμε πολίτες με όπλα να μιλούν για καθημερινές συγκρούσεις ενόπλων, συμμοριών και οικογενειάρχες να φωνάζουν πως δεν είναι ούτε αισθάνονται ασφαλείς.

Αλλά ποιοι πολίτες, εδώ οι ίδιοι οι αστυνομικοί έχουν γίνει πλέον θύματα βίας από συμπλεγματικά άτομα που πιθανόν η οικογενειακή τους αποτυχία τους έχει οδηγήσει στην παραβατικότητα σε ομάδες από γκρουπούσκουλα που μόνο στόχο έχουν να φυτοζωούν υπό την ανοχή της κρατικής μηχανής που αποζητά απεγνωσμένα για συμμάχους…

Εάν ο ίδιος ο αστυνομικός δεν μπορεί (και δεν τον αφήνουν) να προστατεύσει τον εαυτό του, τότε εμάς ποιος θα μας φυλάξει από την ανομία και την βία; Πόσο αίμα πρέπει να χυθεί, πόση ξεφτίλα πρέπει να δούμε στους δρόμους και τις οθόνες μας για να καταλάβουμε πως έχουμε γίνει Κολομβία;

*Ο Γιῶργος Μιχαηλίδης είναι διευθυντής στο EleftherosTypos.gr

Ακολούθησέ τον στο Facebook

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]