Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Managers στο project Πρέσπες, το οποίο απέτυχε, ήταν ο Α. Τσίπρας και ο Ζ. Ζάεφ. Το project, όπως φάνηκε από τις δηλώσεις του Στέιτ Ντιπάρτμεντ αλλά και κορυφαίων Ευρωπαίων αξιωματούχων μετά την παταγώδη αποτυχία του δημοψηφίσματος στην ΠΓΔΜ, δεν αλλάζει. Επομένως, αυτό που εκκρεμεί είναι φανεί η τύχη των managers.

Ο Ζ. ΖΑΕΦ βρίσκεται ήδη παγιδευμένος στα δίχτυα της αλαζονείας του. Χωρίς να έχει συνέλθει από την ψυχρολουσία της ήττας του, προσποιείται ότι «δεν άλλαξε τίποτα-προχωράμε κανονικά». Αυτό δεν κάνουν και οι CEO μεγάλων πολυεθνικών λίγο πριν τους ανακοινωθεί ότι έληξε η συνεργασία τους; Ο φιλόδοξος πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ δεν ξέρει ακόμα αν θα αναγκαστεί να πάει άμεσα σε εκλογές ή αν έχει νόημα να αναζητήσει μέχρι τέλους τους 11 βουλευτές που του λείπουν, ώστε να γίνει η αναθεώρηση του Συντάγματος. Ξέρει, όμως, ότι η συντριπτική απόρριψη της συμφωνίας των Πρεσπών έχει δημιουργήσει ένα πολιτικό κλίμα το οποίο είναι περίπου απαγορευτικό για πολιτικές μετακινήσεις. Τις επόμενες μέρες θα φανούν οι πραγματικές προθέσεις του, αλλά και τα πολιτικά όριά του.

ΑΝΑΛΟΓΟ θέμα έχει και ο Α. Τσίπρας. Εχοντας και τον βραχνά της περικοπής των συντάξεων, είναι αναγκασμένος ν’ αποφασίσει αν θα περιμένει τι θα κάνει και τι θα καταφέρει τελικά ο Ζ. Ζάεφ -περιμένοντας και το «μπόνους των συντάξεων»- ή αν θα πρέπει να «αυτονομηθεί» από τις εξελίξεις στην ΠΓΔΜ και να χαράξει την πορεία του αυτοτελώς. Οι πρώτες εμφανώς μουδιασμένες αντιδράσεις από το Μ. Μαξίμου, μετά την παταγώδη αποτυχία του σκοπιανού δημοψηφίσματος, δείχνουν μια ρότα προς το «ασφαλέστερο» λιμάνι της αναμονής και του «βλέποντας και κάνοντας». Οπερ δείχνει προτίμηση για εκλογές προς το τέλος της τετραετίας. Αλλωστε μετά τη «δικαίωση» του Π. Καμμένου ο κυβερνητικός συνασπισμός δεν νιώθει τόσο έντονη την πίεση όσο την ένιωθε πριν από τις 30 Σεπτεμβρίου.

ΑΠΟ ΤΗΝ άλλη ο Α. Τσίπρας -εν όψει μάλιστα και της διαφαινόμενης εμμονής των δανειστών και των αγορών να μην υπάρξει υπαναχώρηση για τις συντάξεις-δέχεται εισηγήσεις να εκμεταλλευτεί τη «συγκυρία» και να μεταφέρει και τις δύο «καυτές πατάτες» (συμφωνία Πρεσπών-συντάξεις) στον Κ. Μητσοτάκη. Οι εισηγήσεις αυτές, που παραπέμπουν σε υπερπρόωρες εκλογές (τέλη 2018-αρχή 2019), συνεκτιμούν δύο ακόμα στοιχεία: 1. Οτι έως την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τον Ιανουάριο του 2020 θα έχει μεσολαβήσει ένας «πυκνός» πολιτικά χρόνος, ώστε να έχει φθαρεί η νέα κυβέρνηση κι έτσι να είναι πιο εφικτό το σενάριο της «δεξιάς παρένθεσης» 2. Οτι από τη θέση της αντιπολίτευσης και με τις πρόσφορες για ανοίγματα και συμμαχίες αυτοδιοικητικές εκλογές μπροστά, θα μπορέσει να «στρίψει» με περισσότερη ασφάλεια προς τη σοσιαλδημοκρατία.

ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΗΤΑ από το τι θα αποφασίσει τελικά ο Α. Τσίπρας, θα έχει προσθέσει δύο σημαντικές «επιτυχίες» στο ήδη πλούσιο παλμαρέ του. Αφού υποθήκευσε τη χώρα σε όποιον αναπνέει και μιλάει αγγλικά ή γερμανικά, την κατέστησε και όμηρο των εξελίξεων στην ΠΓΔΜ. Γεγονός που αποδυναμώνει το ρόλο της χώρας ως «κεντρικού παίκτη» στα Βαλκάνια. Το δεύτερο «επίτευγμά» του είναι ότι κατάφερε να κάνει τη χώρα να είναι μια «χώρα στον αέρα»: Με μια οικονομική πολιτική στον αέρα (προσχέδιο Προϋπολογισμού χωρίς σχέδιο αλλά μόνο με σενάρια) και μια εξωτερική πολιτική επίσης στον αέρα, αφού καθορίζεται πλέον κυρίως από εξωγενείς παράγοντες και όχι από τη σχεδιασμένη πρωτογενή στόχευση της Ελλάδας.

«Συγκλονιστικό επιχείρημα»

Παρά το εμφανές μούδιασμα του Μ. Μαξίμου από το σοκ του δημοψηφίσματος, δειλά δειλά άρχισαν ν’ ακούγονται κάποια πρώτα «επιχειρήματα». Το συγκλονιστικότερο όλων είναι: Αυτοί που πανηγυρίζουν με την ήττα του «ναι» θα πρέπει να δικαιολογήσουν γιατί η ΠΓΔΜ θα λέγεται σκέτη Μακεδονία!

Καταρχήν από το συνταγματικό τόξο, ουδείς άλλος πανηγύρισε εκτός του Π. Καμμένου. Ως προς την ουσία: Από τη στιγμή της υπογραφής της συμφωνίας στις Πρέσπες, δεν πρέπει να υπήρξε ΟΥΤΕ ΜΙΑ φορά που ο Ζ. Ζάεφ να μίλησε για «Βόρεια Μακεδονία». Μόνο για σκέτη Μακεδονία μιλούσε. Αλλά και τόσα χρόνια που όντως τα περισσότερα κράτη-μέλη του ΟΗΕ είχαν αναγνωρίσει την ΠΓΔΜ ως «Μακεδονία», η γειτονική μας χώρα δεν μπορούσε να δει ούτε με κιάλια είτε το ΝΑΤΟ είτε την Ε.Ε. Μόνο μετά τη συμφωνία των Πρεσπών άνοιξαν διάπλατα οι πόρτες πρώτα του ΝΑΤΟ και μετά της Ε.Ε. Η πρόσβαση της ΠΓΔΜ στους διεθνείς οργανισμούς δεν έγινε λόγω της ήδη ματαιωμένης αλλαγής του ονόματος. Εγινε με αποκλειστικό χορηγό την υψηλού επιπέδου διπλωματία των «Ελλήνων Κίσινγκερ» Α. Τσίπρα-Ν. Κοτζιά, που κράτησε θέση θεατή στον «ήρωα» Π. Καμμένο.

Εγένετο το θαύμα!

Οι πληροφορίες επιβεβαιώθηκαν και το «θαύμα» έγινε: Η κυβέρνηση χθες αντί προσχεδίου Προϋπολογισμού κατέθεσε ένα «άθροισμα σεναρίων», με προφανή στόχο να συντηρηθεί η ελπίδα ότι μετά τη «σκληρή διαπραγμάτευσή» της… με τα όσα η ίδια ψήφισε δις δεν θα κοπούν τελικά οι συντάξεις από 1ης/1ου/2019. Βέβαια το άλλο σενάριο προβλέπει κανονικά το κόψιμο των συντάξεων. Ούτε τα υψηλά επιτόκια των ελληνικών ομολόγων ούτε η πτώση του Χρηματιστηρίου ούτε η κατάσταση της πραγματικής οικονομίας επιτρέπουν πια «επαναστατικά παίγνια». Ομως η «δουλειά», έστω για 15-20 μέρες, γίνεται.

…Με τη βοήθεια του Γενικού Λογιστηρίου

Το ιστορικά μοναδικό που «πέτυχε» η κυβέρνηση συνέπεσε με τη δημοσιοποίηση της έκθεσης του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής, υπό τη «νέα διεύθυνση» του εκλεκτού της κυβέρνησης, μετά την «έξωση» του κ. Λιαργκόβα. Παρ’ όλα αυτά η έκθεση δεν είναι καθόλου κολακευτική, καθώς, εκτός από τη μικρή βελτίωση που δείχνει για την κατανάλωση, τις εξαγωγές και τις εισαγωγές, περιγράφει μια απαισιόδοξη πραγματικότητα. Μια αναιμική ανάπτυξη 2,1% (αντί του 2,5% που προέβλεπε ο περσινός Προϋπολογισμός), γεγονός που εξηγείται και από μια άλλη θλιβερή διαπίστωση: Οι επενδύσεις, αντί του 11,1% που προβλεπόταν, θα αυξηθούν μόνο κατά… 0,8%! Τίθεται όμως κι ένα ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν υψηλόβαθμα στελέχη του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους -που είναι κρατικοί υπάλληλοι- να υπογράφουν σενάρια αντί προσχεδίου Προϋπολογισμού…

«Αποστομωτική» απάντηση…

Αποστάσεις από τις ασφαλίτικες μεθόδους που χρησιμοποιήθηκαν εναντίον του Π. Λαφαζάνη προσπάθησε να κρατήσει χθες ο Δ. Τζανακόπουλος. Αποποιήθηκε οποιαδήποτε ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. και της Δικαιοσύνης, λες και τα «όργανα» κάνουν τους εικονολήπτες από μόνα τους. Η προσπάθεια ήταν καταφανώς αμήχανη και καθόλου πειστική, μέχρι που έγινε και… χιουμορώδης με το… καταληκτικό «επιχείρημα» του κυβερνητικού εκπροσώπου: «Θα ήμασταν ανόητοι αν προχωρούσαμε σε οποιαδήποτε τέτοια κίνηση»…

Απορίες

1. Τι είναι πιο ενδιαφέρον από έναν μαινόμενο Γ. Μπαλάφα να εξανίσταται ότι δεν υπάρχει χώρα που τη λένε Σκόπια;

2. Γιατί είναι υπερβολή η ΕΡΤ να πληρώνει τρεις φορές πιο ακριβά τα ματς του Λεβαδειακού απ’όσο κοστίζουν τα ματς της Μπαρστελόνα;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]