Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Κι αυτό γιατί έχουμε πολλούς μεγάλους αθλητές σε πολλά αθλήματα. Οι Eλληνες σταθερά διακρίνονται και έχουν τα φόντα για να φέρουν νέες επιτυχίες. Πρωταγωνιστούν σε πολλά αθλήματα και πιστεύω πως θα φέρουν διακρίσεις. Έχουμε στην ιστιοπλοΐα, στη γυμναστική, στην κωπηλασία, στην κολύμβηση, στο στίβο, στη σκοποβολή, στο τζούντο, στην ποδηλασία». Και πράγματι, οι Έλληνες αθλητές και οι Ελληνίδες αθλήτριες έγραψαν ιστορία ανεβάζοντας τη χώρα στην 26η θέση των μεταλλίων.

Αλλά είχε πει και κάτι άλλο ο πρόεδρος της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, που θα αποβεί προφητικό από δω και πέρα: «Αυτά τα παιδιά θα τα θυμηθούμε τώρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Ρίο, όταν θα φέρουν επιτυχίες, και θα τους ξεχάσουμε ως τους επόμενους σε τέσσερα χρόνια!». Ναι, συνήθως έτσι γίνεται. Τους θυμόμαστε μόνο όταν φέρνουν τα μετάλλια και μετά τους αφήνουμε να παλεύουν με τα γυμναστήρια που στάζουν, με το κυνήγι των χορηγών και με τους πετσοκομμένους προϋπολογισμούς.

Ίσως για αυτό να μην προκάλεσαν την ανάλογη εντύπωση οι δηλώσεις στα Παραπολιτικά 90,1 του αρχηγού της ελληνικής αποστολής Ισίδωρου Κούβελου. Ότι η προετοιμασία των αθλητών, ακόμα και τα λειτουργικά έξοδα της Ολυμπιακής Επιτροπής έγιναν με χορηγίες ιδιωτών για τους αθλητές και με τα προγράμματα αλληλεγγύης της ΔΟΕ που δίνει σε υπανάπτυκτες αφρικανικές χώρες!

Από την άλλη βέβαια, πού είναι το περίεργο; Στην Ελλάδα της κρίσης, που το κράτος δεν μπορεί να χρηματοδοτήσει ούτε καν βασικές λειτουργικές ανάγκες της Υγείας και της Παιδείας, ο αθλητισμός μοιάζει με πολυτέλεια. Δεν είναι, αλλά έτσι θεωρείται. Και μετά κάποιοι δυσανασχετούν γιατί παραπονέθηκε η Κορακάκη για την παράγκα-προπονητήριο ή γιατί άλλοι έσπευσαν να υπερασπιστούν τον Πύρρο Δήμα για τη -μεταχρονολογημένη- επίθεση εναντίον του. Αλλά Ολυμπιάδα ήταν και πέρασε. Μέχρι το 2020 έχουμε ακόμα τέσσερα χρόνια επιλεκτικής αμνησίας μπροστά μας.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι Αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου