Μετά τις εκλογές του 2023 την κυβέρνηση έμοιαζε να την πνίγει η χαρά. Κάνοντας συνεχόμενα λάθη. Οχι με τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις της ΕΥΠ ή του Predator, που δεν έμοιαζαν να απασχολούν τον κόσμο στις δημοσκοπήσεις, αλλά κυρίως με τη διαχείριση της ακρίβειας και την εντύπωση ότι στις αποφάσεις επηρεάζεται από τα social media στις οθόνες των υπολογιστών της, παρά από τις επιθυμίες των μέσων ανθρώπων στον δρόμο.

Είναι και ο λόγος που ο νόμος για τον γάμο των ομοφύλων απέκτησε τόση βαρύτητα. Είναι ένα πράγμα να περνάει ένας νόμος που αφορά ελάχιστα άτομα στην κοινωνία και άλλο πράγμα να δίνεται κοσμοϊστορική σημασία με gay πανηγυρισμούς και φιλιά στα θεωρεία της Βουλής και επινίκιο πάρτι σε wine bar του Συντάγματος, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας και στελεχών του Μαξίμου.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν φυσικό να το αντιληφθεί. Το μέσον να ισοφαριστεί η αρχική ζημιά είναι η καθημερινότητα. Με την ακρίβεια, αφού οι τιμές δεν πρόκειται να πέσουν δραστικά, να αντιμετωπιστεί με την αύξηση στους μισθούς και τις συντάξεις και την αίσθηση ότι κυβερνάει το Ποτάμι, με πιο σκληρή αντιμετώπιση της εγκληματικότητας και της παράνομης μετανάστευσης. Εκεί που η κυβέρνηση πρέπει να επικεντρωθεί είναι η καθημερινότητα. Η εικόνα των δρόμων και της πόλης που είναι η κατ’ εξοχήν καθημερινότητα των ανθρώπων. Το 2025 πρέπει να είναι ο χρόνος που όταν τελειώσει, οι πόλεις θα είναι ομορφότερες. Επειδή τα μέτρα θα είναι διυπουργικά, ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να δημιουργήσει ένα task force με αυξημένες αρμοδιότητες.

Το 2025 όταν ο κόσμος μιλάει για αντιπολίτευση, θα εννοεί το ΠΑΣΟΚ. Ο Νίκος Ανδρουλάκης έχει καταλάβει ότι μπορεί να παίξει περισσότερο με τη νοσταλγία παρά με μελλοντικά προγράμματα. Ο Ρούζβελτ είχε πει ότι «Ο μόνος άνθρωπος που δεν κάνει λάθη είναι εκείνος που δεν κάνει τίποτα». Μέχρι σήμερα ερμηνευόταν ότι πρέπει να κάνουμε πράγματα και αν κάνουμε λάθη, θα συγχωρεθούμε. Ο Νίκος Ανδρουλάκης απέδειξε ότι ο Ρούζβελτ κάτι άλλο εννοούσε. Οτι στην πολιτική τα λάθη δεν συγχωρούνται για αυτό το καλύτερο είναι να μην κάνεις τίποτα.

Τεχνητή Νοημοσύνη, ο «μπαμπούλας» της εποχής

Την πρώτη εποχή των «σπιτικών» κομπιούτερ ένα δημοφιλές θέμα συζήτησης ήταν «τι θα χρησιμεύσουν στο μέλλον». Η πιο συνηθισμένη απάντηση ήταν ότι «θα είναι χρήσιμα για να ανοιγοκλείνουν αυτόματα οι κουρτίνες των σπιτιών και για να βρίσκονται εύκολα οι αγαπημένες συνταγές του χρήστη». Αυτά με τις εκτιμήσεις για το μέλλον, που συνήθως δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Το ίδιοι ισχύει με την Τεχνητή Νοημοσύνη, που είναι ο τεχνολογικός «μπαμπούλας» της εποχής.

Το πρώτο που ισχύει είναι το «φαινόμενο της κουρτίνας». Οσο μπορεί ένα κομπιούτερ να ανοιγοκλείσει μια κουρτίνα, άλλο τόσο μπορεί να το κάνει και η Τεχνητή Νοημοσύνη. Εάν η θέρμανση ανάβει και σβήνει από θερμοστάτη ή με σύστημα Τεχνητής Νοημοσύνης, το αποτέλεσμα είναι ακριβώς το ίδιο. Στο «Fox» ένας επιστήμονας έλεγε ότι η Τεχνητή Νοημοσύνη αυτή τη στιγμή πρέπει να εκτιμάται «σαν εφαρμογή στην παρούσα τεχνολογία». Οσο για τις ανησυχίες ότι θα μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να γράφει μεταπτυχιακές εργασίες στα πανεπιστήμια, περισσότερο πρέπει να ανησυχούν για το επίπεδο των διδακτορικών εργασιών παρά για την Τεχνητή Νοημοσύνη. Πριν από μερικές δεκαετίες ήταν η εξαίρεση και σήμερα κοντεύει να γίνει προαπαιτούμενο για εξετάσεις στο ΑΣΕΠ.

Ο ΜΑΣΚ ΚΑΙ Ο ΠΟΜΠΗΙΟΣ

Ο Μάρκος Λικίνιος Κράσος ήταν ο πλουσιότερος Ρωμαίος. Η περιουσία του σε σημερινά μέτρα υπολογίζεται στα 12 δισ. δολάρια. Χάρις στην περιουσία του ο Κράσος μπόρεσε να εξοπλίσει μία λεγεώνα και να γίνει μέλος της πρώτη τριανδρίας του 60 π.Χ. μαζί με τον Ιούλιο Καίσαρα και τον Πομπήιο, ο οποίος στα λατινικά ονομαζόταν Pompei Magnus. Δηλαδή Μέγας.

Δεν είναι γνωστό αν ο Ελον Μασκ είναι θαυμαστής του Πομπήιου. Η αλλαγή του ψευδώνυμού του στο «Χ» (πρώην twitter) σε Kekius Maximus (Μέγιστος) φαίνεται να ταιριάζει στον χαρακτήρα του Μασκ σαν ηγέτη των συντηρητικών του κόσμου.

Φυσικά στη σύγχρονη ιστορία δεν είναι πρωτόγνωρο ένας πάμπλουτος πολίτης να αποφασίζει να επηρεάσει τις εξελίξεις στην πολιτική. Πριν από μερικές δεκαετίες ο Τζορτζ Σόρος ξεκίνησε με τη χρηματοδότηση των αντιπάλων των κυβερνήσεων του Σιδηρού Παραπετάσματος, συνέχισε με τη χρηματοδότηση της Επανάστασης των Ρόδων στην Αρμενία, με τη στήριξη οργανώσεων εναντίον της επανεκλογής του προέδρου Μπους, σε οργανώσεις για την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα και ολοκλήρωσε την πορεία του με τη χρηματοδότηση ΜΚΟ υπέρ των μεταναστών στη μεταναστευτική κρίση του 2015 στην Ευρώπη. Το αντίθετο δηλαδή από τον Μασκ. Κάτι που δείχνει ότι οι επιτυχημένοι επιχειρηματίες εκτός από τις τάσεις στις αγορές μπορούν να διακρίνουν και τις τάσεις στην πολιτική.