ΟΠΩΣ συμβαίνει, συνήθως, με τους εκλιπόντες πρώην ηγέτες, οι δηλώσεις πολιτικών λειαίνουν τις γωνίες και τις αντιθέσεις του παρελθόντος αλλά, στην πραγματικότητα, το έργο και οι δράσεις τους συνεχίζουν να διχάζουν τα αντίπαλα κομματικά στρατόπεδα και την κοινωνία. Το τελευταίο 48ωρο στα social media διεξάγεται μια σκληρή και πολωτική μάχη μεταξύ των υπερασπιστών του και των αντιπάλων του.

ΠΡΟΦΑΝΩΣ και η Ιστορία θα κρίνει το έργο του Κώστα Σημίτη, όπως και όλων των πολιτικών ηγετών του παρελθόντος. Από την άλλη, όμως, οι πολίτες έχουν ήδη κρίνει όλους τους πρωθυπουργούς που κυβέρνησαν στα χρόνια της Μεταπολίτευσης και έχουν αποτιμήσει τα θετικά και τα αρνητικά.

ΚΑΤ’ αρχάς ας γυρίσουμε πίσω στο 1996, όταν ο Κώστας Σημίτης αναλάμβανε την πρωθυπουργία της χώρας κερδίζοντας για λίγες ψήφους στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ τον Ακη Τσοχατζόπουλο, ο οποίος θεωρείτο φαβορί.

ΠΟΙΑ ήταν η Ελλάδα εκείνης της εποχής; Βιώναμε την εποχή μιας επίπλαστης και εύθραυστης, όπως αποδείχθηκε το 2009-2010, ευμάρειας. Ηταν αυτό που αποκαλείται ως «ΠΑΣΟΚ, ωραία χρόνια». Τότε ξεκίνησε ο δίχως όριο δανεισμός του κράτους και των πολιτών. Τότε ήταν που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Μια Ελλάδα που προσπαθούσε να ξεφύγει από το «Εδώ είναι Βαλκάνια» και να πετύχει τη σύγκλιση με την Ευρώπη, όχι με δημοσιονομική σταθερότητα και μεταρρυθμίσεις, αλλά με υπερδανεισμό και διοίκηση του Δημοσίου και των οργανισμών του από κομματικά στελέχη και συνδικαλιστές.

ΠΑΝΤΟΤΕ υπάρχει νοσταλγία για το παρελθόν. Πάντοτε θέλουμε να κρατάμε τα καλά και να αφήνουμε πίσω τα στραβά. Γιατί, ναι, ο Κώστας Σημίτης, που το 1981 έγραφε πύρινα άρθρα κατά της ΕΟΚ και ζητούσε δημοψήφισμα για το αν θα παραμείνουμε ή όχι στην ευρωπαϊκή οικογένεια, μετεξελίχθηκε σε έναν από τους πιο φιλοευρωπαίους πολιτικούς της Ελλάδας. Και αυτό είναι στα θετικά του. Οπως ότι προέταξε τον εκσυγχρονισμό της χώρας και του κράτους, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να αλλάξει και πολλά. Αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε από το τι ισχύει μέχρι σήμερα. Μία από τις μεγάλες ήττες ήταν η απόσυρση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης Γιαννίτση. Από την άλλη, μέσα στην οκταετία 1996-2004 ολοκληρώθηκαν μεγάλα έργα υποδομών όπως το μετρό και το νέο αεροδρόμιο της Αθήνας, η Αττική Οδός, η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, η Εγνατία Οδός, που αναβάθμισαν τη χώρα, ενώ προετοιμάστηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν σημαντικό πως έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός που δεν ήταν «του μπαλκονιού», δεν ήταν ρήτορας, αλλά ρεαλιστής και «λογιστής», και χωρίς τοξικότητα και λαϊκισμό εκπροσώπησε με επιτυχία τον κόσμο του Κέντρου.

ΕΠΕΒΑΛΕ μέτρα λιτότητας, ώστε να πετύχουμε τα κριτήρια της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης και να μπούμε στο ευρώ. Μια μεγάλη επιτυχία για την Ελλάδα. Εκ των υστέρων, όμως, αποδείχθηκε πως αυτά τα στοιχεία ήταν βασισμένα στα περιβόητα «greek statistics». Ναι, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μια πραγματικά μεγάλη επιτυχία, που τώρα αποδεικνύεται ακόμα μεγαλύτερη μπροστά στις διαρκείς τουρκικές προκλήσεις.

ΥΠΗΡΞΑΝ, όμως, και πολλά μελανά σημεία. Ο χειρισμός στις υποθέσεις των Ιμίων και του Οτσαλάν. Τα σκάνδαλα στα εξοπλιστικά, στις μεταφορές, στη Siemens, που καταρράκωσαν το ΠΑΣΟΚ στη συλλογική συνείδηση των πολιτών. Ο Ακης Τσοχατζόπουλος και άλλοι συνεργάτες του καταδικάστηκαν ή βρέθηκαν εμπλεκόμενοι σε ένα απίστευτο πάρτι διαφθοράς. Με κορυφαία την ομολογία Τσουκάτου, πως πήρε ένα εκατομμύριο γερμανικά μάρκα για τα ταμεία του κόμματος. Ενώ το κραχ του Χρηματιστηρίου γκρέμισε σε λίγα 24ωρα έναν μύθο για εύκολο χρήμα, τον όποιο έχτισε η κυβέρνησή του.