Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Ιδιαίτερα αν ο πρωταγωνιστής φλερτάρει με το μύθο και γοητεύεται από τις «αποκαλύψεις». Κάπως έτσι ο αστικός μύθος έχει συγκρατήσει ένα «σκάνδαλο Wind» που ψήφιζε «ναι» στο δημοψήφισμα του 2015 ή μια «μάχη με πράκτορες της Μοσάντ». Αυτά όμως αφορούν κυρίως τον αστικό μύθο. Γιατί υπάρχει και η πραγματικότητα.

Ο ΕΚΔΟΤΗΣ της εφημερίδας «Documento» Κ. Βαξεβάνης έχει καταφέρει να συγκεντρώσει στο πρόσωπό του πολλές ιδιότητες ταυτοχρόνως: του «ιδιώτη», του «δημοσιογράφου» που περίπου καμαρώνει για τις 80 μηνύσεις και αγωγές που έχει δεχθεί και -κυρίως- του «αριστερού προάγγελου». Ο οποίος προαναγγέλλει «σκάνδαλα», τα οποία όλως περιέργως στη συνέχεια γίνονται σημαία της κυβερνητικής πολιτικής.

Μερικές τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις είναι οι offshore της Μαρέβας Γκραμπόφσκι, η Novartis, το ΚΕΕΛΠΝΟ, η Συμφωνία των Πρεσπών και τελευταία η υπόθεση Φλώρου. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι πρόκειται για σειρά «μεγάλων επιτυχιών». Και ασφαλώς θα ίσχυε αυτό, αν τα περισσότερα «σκάνδαλα» δεν αποδεικνυόταν -και μάλιστα σε σύντομο χρόνο- είτε πρόχειρα κατασκευάσματα είτε κοπτορραπτική διοχετευμένων στοιχείων από απόρρητες δικογραφίες.

Σκάνδαλα τα οποία κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι, αφήνοντας πίσω τους μόνο σκόνη και λάσπη. Χαρακτηριστικότερο όλων η Novartis, η οποία από «το μεγαλύτερο σκάνδαλο από γενέσεως του ελληνικού κράτους» κατάντησε το μεγαλύτερο φιάσκο της ιστορίας.

ΑΛΛΑ και όλα τα «αποκαλυπτικά» δημοσιεύματα-πάσες για την κυβέρνηση είχαν πάντοτε συγκεκριμένα πρόσωπα-στόχους. Η Μαρέβα ήταν το πιο «αγαπημένο στόρι», σε σημείο που έγινε ανέκδοτο. Ο,τι κι αν συνέβαινε, όπου και να συνέβαινε, να… φταίει η Μαρέβα. Ο χαρακτήρας όμως που έπρεπε να «δολοφονηθεί» ήταν ο ίδιος ο Κ. Μητσοτάκης.

Ο Α. Σαμαράς είναι ένα ακόμα πρόσωπο-στόχος. Επειδή όμως δεν μπορούσε να πει τίποτα για τη σύζυγό του, υπήρξε προσπάθεια «δολοφονίας χαρακτήρα» μέσω του γιου του, έστω κι αν αυτή η υπόθεση είχε τελεσιδικήσει. Ο Γ. Στουρνάρας επίσης «αγαπημένος» της «δημοσιογραφικής αποκάλυψης», η οποία δεν δίστασε να εστιάσει για μια ακόμα φορά στη σύζυγο του πραγματικού στόχου. Ο Α. Γεωργιάδης επίσης, μιας και έχει ανοιχτούς λογαριασμούς με έναν από τους βασικούς υποστηρικτές του «δημοσιογράφου», τον Π. Πολάκη.

ΚΑΝΕΝΑ πρόσωπο που στοχοποιήθηκε δεν ήταν τυχαίο. Ο Κ. Μητσοτάκης που ήρθε από το πουθενά και μέσα σε ένα χρόνο απείλησε να εκθρονίσει τον μέχρι τότε λαοπρόβλητο και αδιαμφισβήτητο ηγέτη.

Ο Α. Σαμαράς και ο Α. Γεωργιάδης που ήταν τα πρόσωπα τα οποία χρειαζόταν το Μαξίμου, προκειμένου να ενισχύσει το αφήγημα της «ακροδεξιάς στροφής» της Ν.Δ. Αλλά και τα πρόσωπα που δεν υπέστειλαν ποτέ την κριτική τους για το υπό εγκαθίδρυση «καθεστώς».

Ο Γ. Στουρνάρας ήταν το πρόσωπο που ήθελαν να διώξουν από τη θέση του περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον. Και το πρόσωπο που συνέβαλε ώστε η χώρα να φτάσει μια ανάσα από την πραγματική έξοδο από τα Μνημόνια. Οι σύζυγοι, πρωτευόντως η Μαρέβα Γκραμπόφσκι και δευτερευόντως η Λ. Νικολοπούλου, ήταν το «μέσον» για να χτυπηθούν οι κύριοι στόχοι. Και με έναν μαγικό τρόπο, όλες αυτές τις -ευτυχώς-αποτυχημένες απόπειρες τις ανέλαβε το ίδιο πρόσωπο.

ΟΜΩΣ με το μπαράζ των μηνύσεων το οποίο εξαπέλυσε τις τελευταίες μέρες ο Κ. Βαξεβάνης, ζητώντας μάλιστα την αυτόφωρη σύλληψη της Σ. Ζαχαράκη και του Γ. Δημητριάδη, περνά σε άλλη σφαίρα αυτού του είδους τη «δημοσιογραφία».

Δεν υπάρχει προηγούμενο στη δημοσιογραφική ιστορία της χώρας κάποιος δημοσιογράφος να έχει μηνύσει τόσα πολλά πολιτικά πρόσωπα, τα οποία, όλως τυχαίως, είναι όλα και πολιτικοί αντίπαλοι του κόμματος που τον έχει «υιοθετήσει» επισήμως. Ακόμα και με ανακοινώσεις του Γραφείου Τύπου του Πρωθυπουργού. Μέχρι στιγμής ο προστατευόμενος «δημοσιογράφος» έχει μηνύσει το ζεύγος Μητσοτάκη, τον Γ. Στουρνάρα, τη Σ. Ζαχαράκη, τον Γ. Δημητριάδη και, απ’ ό,τι προανήγγειλε, προτίθεται να μηνύσει ή να κάνει αγωγές και στον Α. Γεωργιάδη και στον Κ. Κυρανάκη.

ΑΠΟΣΑΦΗΝΙΖΩ απολύτως: Κάθε πολίτης που αισθάνεται ότι θίγεται έχει αναφαίρετο δικαίωμα να προσφύγει στη Δικαιοσύνη και να υπερασπιστεί την τιμή και την υπόληψή του. Ομως η δουλειά του δημοσιογράφου δεν είναι να εμπλέκεται χονδροειδώς, μέσω μηνύσεων, στο κομματικό παιχνίδι. Δεν μπορεί να μηνύει… αντί άλλων.

Η δύναμη και η δουλειά του είναι να ασκεί όσο έντονη και σκληρή κριτική θέλει. Αρκεί να είναι τεκμηριωμένη και να μη στηρίζεται στη λάσπη. Υποχρέωσή του είναι να αποκαλύπτει στοιχεία, τα οποία, εφόσον κρίνονται ισχυρά από τη Δικαιοσύνη, να αξιοποιούνται για περαιτέρω πολιτική ή και ποινική έρευνα. Δεν μπορεί όμως τα ρεπορτάζ να μετατρέπονται με το έτσι θέλω σε «μηνυτήριες αναφορές». Δεν μπορεί δηλαδή «Κώστας να κερνάει» και «Κώστας -άντε μαζί με Νίκο και Θανάση- να πίνει».

ΚΑΙ ΣΙΓΟΥΡΑ δεν μπορεί ο δημοσιογράφος, ακόμα κι όταν αισθάνεται ότι αδικείται και αντιδρά δικαστικά, να ζητά την αυτόφωρη σύλληψη πολιτικών προσώπων. Πέραν του ότι έχει αποδειχθεί ότι είναι λάθος η ισχύς του αυτοφώρου για αδικήματα διά του Τύπου. Η εικόνα της σύλληψης πολιτικών προσώπων, εκτός από τις σκοπιμότητες που μπορεί να εξυπηρετεί, παράγει ανεξέλεγκτη βία, αλλά και ανεξέλεγκτη αντίδραση. Δεν υπηρετεί ούτε την ομαλή απόδοση δικαιοσύνης ούτε πολύ περισσότερο την κοινωνική ομαλότητα.

Εξυπηρετεί κομματικούς στόχους και διχαστικές στρατηγικές. Αυτό δεν είναι δημοσιογραφία. Είναι κάτι άλλο. Πόσω μάλλον σε περιόδους όπως αυτή που διανύουμε σήμερα και μυρίζει ήδη «μπαρούτι».

Ασέβεια…

Με άλλο ύφος πήγε χθες ο Α. Τσίπρας στο Μάτι. Πιο συνοφρυωμένο και σκοτεινό. Πιο μαζεμένο και σκεπτικό. Απροειδοποίητα και «σιδηρόφρακτα» πήγε, μετά από 42 μέρες. Αυτή τη φορά δεν πήγε αξημέρωτα για συνάντηση στο ξέφωτο με 5-6 κομματικά στελέχη.

Συνάντησε ένα σχετικά πιο ανοιχτό ακροατήριο. Κι όπως είπε, πήγε για να ακούσει. Κι άκουσε πόσο αργά προχωρούν τα έργα αποκατάστασης, πόσο αργά δίνεται η εξαγγελθείσα βοήθεια στους πυρόπληκτους, πόσο ερημωμένο είναι το Μάτι.

Ακουσε δηλαδή αυτά που, αν πραγματικά τον ενδιέφερε, θα έπρεπε να είχε μάθει ήδη από τους υπουργούς του. Πήγε όμως και για να «καθαρθεί». Ηταν φανερό ότι αυτό που τον οδήγησε στο Μάτι ήταν οι ανομολόγητες ενοχές για την τραγωδία που έγινε στις 23/7/2018. Η ντροπή για το κυνικό επικοινωνιακό show στο οποίο πρωταγωνίστησε ο ίδιος εκείνη τη «μαύρη Δευτέρα».

Η γνώση ότι ο τρόπος που χειρίστηκε την τραγωδία τον έχει αποκόψει και συναισθηματικά από την πληγωμένη κοινωνία, η οποία, όπως φαίνεται, ούτε ξεχνά ούτε συγχωρεί για τις 98 αδικοχαμένες ζωές.

Πέτυχε κάτι; Η απάντηση λίαν συντόμως.

Ζάεφ πανηγυρίζων

Η εικόνα του Ζ. Ζάεφ να πανηγυρίζει ότι «κερδίσαμε, η γλώσσα μας θα είναι πάντα μακεδονική, το ίδιο και η ταυτότητά μας» δυστυχώς είναι ενοχλητική, αλλά και αψευδής μάρτυρας για το τι ακριβώς «διαπραγματεύτηκαν» οι Α. Τσίπρας και Ν. Κοτζιάς. Πόσω μάλλον όταν τα «τρόπαια» που κράδαινε στον αέρα ο πρωθυπουργός της ΠΓΔΜ είναι και το βασικό του επιχείρημα στην καμπάνια του «ναι» εν όψει του δημοψηφίσματος της 30ής Σεπτεμβρίου.

Κι όλα αυτά παραμένουν αναπάντητα από την ελληνική κυβέρνηση. Μόνο η αμήχανη «απάντηση» του Ν. Κοτζιά όχι στους πανηγυρισμούς Ζάεφ, αλλά στο έγγραφο των WikiLeaks, «κάνετε φασαρία για ένα χαρτί του 2008»! Ποιος; Ο άνθρωπος που έφτασε στο 1993 και στο 1977, για να «αποδείξει» ότι αυτά που έδωσε τα είχαν «δώσει» κι άλλοι…

Απορίες

1. Δεν είναι θετικό ότι η Ρ. Δούρου βρήκε το δρόμο για το Μάτι, έστω και μετά από 42 μέρες;

2. Τελικά υπάρχει έστω και ΜΙΑ εξέταση-γνωμάτευση για τον Α. Φλώρο που να μην είναι πλαστή;

3. Δηλαδή το Σάββατο η Μέρκελ θα είναι δίπλα στον Ζάεφ και τα συλλαλητήρια της Θεσσαλονίκης δίπλα στον Α. Τσίπρα;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]