Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Όμως με τη στενή παρέα, κατάφερε και τον «κόλλησε» την παιδική, αλλά μεταδοτική νόσο της «κομματικής διάλυσης». Οι ΑΝ.ΕΛ. σχεδόν δεν υφίστανται πλέον. Οι όποιες οργανώσεις τούς είχαν μείνει, μετά τις Πρέσπες οι περισσότερες από αυτές παρουσιάζουν εικόνα εγκατάλειψης.

ΤΗΝ ΙΔΙΑ ώρα, τα πρώτα συμπτώματα της «νόσου» εμφανίζονται και στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι «σάλπιγγες της νίκης» σίγησαν απότομα, τα «όπλα» αφέθηκαν κατάχαμα και οι πρώτες σοβαρές εσωτερικές γκρίνιες κάνουν την εμφάνισή τους. Είναι τα πρόδρομα συμπτώματα της «νόσου». Το «πανηγύρι» του Ζαππείου έγινε αντικείμενο χλευασμού και από τα ενδότερα του «στρατεύματος». Ο Π. Κοροβέσης έκανε λόγο ανοιχτά για «νεοαυριανισμό» μιλώντας για τη χαμηλού επιπέδου και αναποτελεσματική προπαγάνδα της «Αυγής». Και ο Α. Τσίπρας όσο κι αν προσπάθησε να καλύψει την απουσία του Ευ. Τσακαλώτου από την εμποροπανήγυρη του Ζαππείου, λέγοντας ότι πήρε «τιμητική», όλοι ξέρουν πια ότι η απουσία του υπουργού Οικονομικών, όπως και του Γ. Χουλιαράκη, μόνο τυχαία δεν ήταν. Και οι δύο διαφωνούν ριζικά με τις «γραβάτες» και τα φτηνά σόου, γνωρίζοντας ότι αυτό που «πέτυχαν» δεν είναι ούτε για θριαμβολογίες ούτε για πανηγυρισμούς…

Η ΠΙΕΣΗ που δέχεται το Μ. Μαξίμου, όχι μόνο από την κοινωνία αλλά και από τον κομματικό μηχανισμό, είναι ήδη μεγάλη. Και δεν οφείλεται μόνο στην εμπέδωση της βεβαιότητας ότι η κυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου είναι η κυβέρνηση του «ναι σε όλα». Η οποία δίνει τα πάντα στους πάντες, χωρίς να παίρνει τίποτα. Τα αφηγήματα της καταρρέουν το ένα μετά το άλλο, σαν τραπουλόχαρτα.

Η ΡΙΖΑ του μη αναστρέψιμου κακού για την κυβέρνηση -και το γνωρίζει- είναι τα εθνικά θέματα. Στην αρχή το γκριζάρισμα του Αιγαίου μετά την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα και μετά η χιονοστιβάδα του Σκοπιανού. Και τώρα έρχεται και το Αλβανικό. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση, υποτιμώντας το Σκοπιανό, ξύπνησε ένα πρωί και βρέθηκε έκπληκτη, μπροστά σε συλλαλητήρια εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων. Και μερικούς μήνες αργότερα, εξίσου έκπληκτη, απορούσε γιατί η ελληνική κοινωνία όχι μόνο δεν συμμερίστηκε τη χαρά της για την «ιστορική συμφωνία» των Πρεσπών, αλλά «έσκαψε» ακόμα πιο βαθιά το λάκκο μέσα στον οποίο βρίσκεται.

Η «ΜΕΤΩΠΙΚΗ» της κυβέρνησης με την κοινωνία και το πατριωτικό αίσθημα την οδήγησαν σε δύο βιαστικά και μοιραία λάθη: Να «κάψει» και τη Novartis -που θεωρούσε μεγάλο όπλο-, να «κάψει» και τη «γραβάτα» του Α. Τσίπρα, που θα μπορούσε να είναι το αφήγημα της 4ετίας. Και τα δύο τα «έκαψε» λόγω της βιασύνης της να δημιουργήσει αφελείς αντιπερισπασμούς στο διογκούμενο κύμα «πατριωτικού θυμού» που προκάλεσε το Σκοπιανό.

ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟ της πίεσης που νιώθει η κυβέρνηση είναι το «φωτορεπορτάζ» της «Αυγής», το οποίο «αποκάλυψε» ότι η γραβάτα που φόρεσε ο πρωθυπουργός στο Ζάππειο ήταν του Δ. Τζανακόπουλου και δεν ήταν η γραβάτα του Ζάεφ! Το Μ. Μαξίμου άργησε, αλλά κατάλαβε ότι η αίσθηση που άφησε πίσω του το σόου του Ζαππείου ήταν όχι ότι ο πρωθυπουργός φόρεσε τη συμβολική γραβάτα, αλλά ότι η γραβάτα του Ζάεφ… φόρεσε τον Α. Τσίπρα. Ηταν και είναι ήδη αργά.

ΕΥΛΟΓΟ είναι μετά από όλα αυτά και με την οικονομική αποτυχία να χάσκει και με το Αλβανικό να ανοίγει εξίσου επικίνδυνα, μυστικά και «μουλωχτά», να φυτρώνει το σαράκι της διχόνοιας και στους κόλπους του ΣΥΡΙΖΑ. Το σαράκι το οποίο σχεδόν έχει καταφάει τους ΑΝ.ΕΛ…

 …Και φαρμακερή!

Όσες φορές η κυβέρνηση επένδυσε στο διχασμό, τελικά έχασε. Με μοναδική εξαίρεση το 2015. Για το οποίο, όμως, όπως άφησε να εννοηθεί ο Α. Τσίπρας, «μετάνιωσε».

Βέβαια, είτε κέρδιζε είτε έχανε ο ΣΥΡΙΖΑ, η χώρα έχανε. Η κυβέρνηση φαίνεται ότι είναι έτοιμη να κάνει το ίδιο λάθος: Να επιχειρήσει να διχάσει την κοινωνία με την αναθεώρηση του Συντάγματος. Προφανώς εκτιμά ότι είναι η τελευταία της ελπίδα να τραβήξει νέες διαχωριστικές γραμμές που να τη βγάζουν από την πολιτική έρημο στην οποία βρίσκεται και να της δημιουργήσουν νέο ζωτικό χώρο.

Αλλωστε, η αναθεώρηση προσφέρει δημοφιλή θέματα, που σηκώνουν άφθονο λαϊκισμό και δυνατότητα για πολλές τεχνητές εντάσεις: διαχωρισμός κράτους-Εκκλησίας, τρόπος εκλογής του Προέδρου της Δημοκρατίας κ.λπ.

Αυτή τη φορά, όμως, υπάρχει μια ειδοποιός διαφορά. Η κυβέρνηση δεν έχει «λευκό πολιτικό μητρώο». Κι έχουν μειωθεί δραματικά όσοι περιμένουν «μπας και γίνει κάτι», από αυτό «το καλό παιδί», που …θέλει «αλλά δεν το αφήνουν οι ξένοι». Τώρα όλοι ξέρουν ότι το «καλό παιδί» είναι «ο καλύτερος μαθητής των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον» και ίσως ο χειρότερος δημαγωγός.

Θέμα ημερών το διαζύγιο ΚΙΝ.ΑΛ.-Ποταμιού

Το γυαλί δεν έχει ραγίσει απλώς. Έχει σπάσει. Κι έτσι όπως φαίνεται την 1η Ιουλίου που συνεδριάζει το πανελλαδικό όργανο του Ποταμιού αναμένεται να επικυρωθεί η -μάλλον- ειλημμένη απόφαση αποχώρησης από το ΚΙΝ.ΑΛ.

Από αυτή τη διαγραφόμενη εξέλιξη φαίνεται να ανακουφίζονται και οι δύο πλευρές. Η Φ. Γεννηματά -χάρη στην πολιτική γενναιοδωρία της οποίας «υπήρξαν» στο νέο φορέα κυρίως το Ποτάμι και το ΚΙΔΗΣΟ- φέρεται αποφασισμένη να συνεχίσει απερίσπαστη πλέον τη συνεπή αντιλαϊκιστική γραμμή, η οποία επιβραβεύεται και δημοσκοπικά.

Αντιθέτως, το Ποτάμι, παρά την πρόσκαιρη ανακούφιση που ενδεχομένως νιώσει, μπορεί να βρεθεί σύντομα προ δραματικών διλημμάτων. Οι 6 βουλευτές του αποκλείεται να επιλέξουν τον ίδιο δρόμο…

…Τρεις δρόμοι για 6 βουλευτές

…Οι πληροφορίες λένε ότι οι 6 του Ποταμιού έχουν τρεις επιλογές: τον ΣΥΡΙΖΑ, τη Ν.Δ. και τη ΔΗ.ΣΥ. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, και οι τρεις πολιτικοί προορισμοί είναι πιθανόν να έχουν προτιμήσεις. Δύο εκ των 6 φέρονται να έχουν επιλέξει τον ΣΥΡΙΖΑ και δύο συζητούν με τη Ν.Δ. Οι άλλοι δύο εμφανίζονται αναποφάσιστοι. Ο ένας εξ αυτών δεν είναι απίθανο να παραμείνει στη ΔΗ.ΣΥ. Το «ερωτηματικό» είναι ο Γ. Μαυρωτάς…

Απορίες

1. Μήπως του διαχωρισμού κράτους-Εκκλησίας να προηγηθεί ο διαχωρισμός του ΣΥΡΙΖΑ από το κράτος;

2. Γιατί είναι «έκπληξη» το ναι του Τ. Κουίκ στο διαχωρισμό κράτους-Εκκλησίας; Είπε ποτέ όχι σε κάτι;

Από την στήλη «ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ» στην έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]