Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

«Επέκτειναν την χρεοκοπία μας έως το 2060 και γιορτάζετε την… βιωσιμότητα του χρέους. (Για όσους επιμένουν ότι επήλθε απομείωση χρέους, ας απαντήσουν το εξής ερώτημα: Αν έτσι είναι, γιατί δεν μείωσαν παράλληλα τον στόχο πρωτογενούς;)». Εντάξει, ήταν αναμενόμενο ο υπουργός Οικονομικών της πρώτης διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ να τρολάρει τους πρώην συνοδοιπόρους του. Αλλωστε αν δεν ήταν εκείνος και η ομάδα του ’15, αυτή η συμφωνία δεν θα είχε γίνει τα ξημερώματα Παρασκευής. Θα είχε επιτευχθεί πολύ νωρίτερα.

Πανηγυρίζει η κυβέρνηση, για παράδειγμα, ότι ανάμεσα στα συμφωνηθέντα είναι η επιστροφή κερδών της ΕΚΤ και άλλων κεντρικών τραπεζών της Ευρωζώνης ύψους 4,8 δισ. που θα εκταμιεύονται σε δόσεις. Προϋπόθεση βέβαια για τις εκταμιεύσεις είναι να τηρήσουμε τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει. Οπως όμως είχε επιβεβαιώσει ο ίδιος ο Πιερ Μοσκοβισί σε απάντησή του στον Νίκο Χουντή και όπως πρόσφατα είχε γράψει ο Ευάγγελος Βενιζέλος, αντίστοιχη συμφωνία είχε επιτευχθεί και το 2012, και μάλιστα για μεγαλύτερες επιστροφές ύψους 6 δισ. ευρώ. Ομως δεν έγιναν ποτέ «εξαιτίας της άκαρπης λήξης στις 30 Ιουνίου 2015 του δεύτερου προγράμματος, τμήμα του οποίου ήταν η συμφωνία στο Eurogroup του Φεβρουαρίου 2012 (που επαναλήφθηκε τον Νοέμβριο 2012). Συμφωνία που δεν επαναλήφθηκε μετά την περιβόητη 17ωρη “σκληρή” διαπραγμάτευση που οδήγησε στο τρίτο Μνημόνιο». Αρα πήραμε κάτι που το είχαμε κερδίσει από το ’12, αλλά το χάσαμε το ’15.

Ομως «περσινά ξινά σταφύλια». Τώρα φθάσαμε 2018, ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω, ούτε τα χαμένα χρήματα του ελληνικού λαού. Κοιτώντας μπροστά, λοιπόν, βλέπουμε μια συμφωνία για επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, η οποία ακόμα και αν άργησε, επιτέλους ήρθε. Αλλά τίποτα δεν τελείωσε. Τα δύσκολα είναι μπροστά, διότι για να τηρηθεί η συμφωνία αυτή, θα πρέπει πρώτα η Ελλάδα να εφαρμόσει όλα τα σκληρά μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί, όπως μειώσεις συντάξεων και αφορολόγητου. Επίσης, δεν πρέπει να παρεκκλίνει ούτε εκατοστό από τα συμφωνηθέντα για τα πλεονάσματα των επόμενων ετών. Η λιτότητα συνεχίζεται, η εποπτεία θα είναι ασφυκτική και κάθε «λάθος» θα είναι μοιραίο. Οπότε καλή η γραβάτα, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τη θηλιά των υποχρεώσεων.

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]