Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Εζησε πολέμους και χούντα. Προερχόμενη από μια αστική, ισχυρή πολιτική οικογένεια –κόρη του πρωθυπουργού Εμμανουήλ Τσουδερού–, είχε τη δυνατότητα να σπουδάσει οικονομικά, φιλοσοφία και πολιτικές επιστήμες στην Οξφόρδη και στις ΗΠΑ σε μια εποχή που οι γυναίκες σχεδόν δεν είχαν δικαίωμα στην εκπαίδευση και προορίζονταν μόνο για έναν καλό γάμο.

Με έντονη κοινωνική και πολιτική δράση, δεν σταμάτησε ποτέ να αγωνίζεται για τα δικαιώματα των γυναικών και των προσφύγων. Οπαδός της αμεσοδημοκρατίας με την έννοια της ουσιαστικής ενασχόλησης του πολίτη σε κοινωνικές δράσεις και ΜΚΟ (όταν η Τσουδερού συμμετείχε το 1945 στο έργο της UNRRA για την ανακούφιση των Παλαιστινίων προσφύγων της Μ. Ανατολής απεδείκνυε πόσο μπροστά από την εποχή της ήταν), δεν σταμάτησε ποτέ να μιλά για τις ευθύνες που έχει ο πολίτης. «Δεν νοείται πλέον να πιστεύουμε πως η ευθύνη του πολίτη είναι κάθε 4 χρόνια», έλεγε. «Πρέπει να ωριμάσει η ιδέα ότι ο πολίτης είναι αυτός που είναι υπεύθυνος».

Υπήρξε στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και υφυπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης Κωνσταντίνου Μητσοτάκη στην κρίσιμη περίοδο 1991-‘93, ενώ είχε διατελέσει νωρίτερα σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Οικονομολόγος (είχε περάσει και από το ΔΝΤ στις αρχές της δεκαετίας του ’50), δημοσιογράφος, πολιτικός και ενεργή ακτιβίστρια η Βιργινία Τσουδερού παρέμεινε μέχρι τέλους μια βαθιά φιλελεύθερη και προοδευτική προσωπικότητα.

Δεν γνωρίζω τι σκεφτόταν τους τελευταίους μήνες που οι εξελίξεις για το Μακεδονικό φούντωσαν και πάλι, όμως παρακολουθώντας μια παλαιότερη συνέντευξή της στον Γιάννη Τζανετάκο (αρχείο της ΕΡΤ), έπεσα σε ένα άκρως ενδιαφέρον και επίκαιρο απόσπασμά της. Θα μπορούσε ακριβώς έτσι να είχε απαντήσει και χθες, αν τη ρωτούσε κάποιος για την ξαφνική επίσκεψη Κοτζιά στο Μαξίμου:

«Πρέπει να αλλάξει εντελώς ο τρόπος της διαχειρίσεως της εξωτερικής πολιτικής από κυβερνήσεις που είναι πλέον δημοκρατικές, άρα πρέπει να πείθουν τον λαό για την εξωτερική πολιτική. Πρέπει να καταλάβουμε ότι είναι πολύ δύσκολο και πολύ διαφορετικό να διαχειρίζεσαι δημοκρατικά τα εθνικά μας συμφέροντα.

Να μην προσπαθεί η εκάστοτε κυβέρνηση να αποκρύπτει την αλήθεια από τους υπευθύνους των άλλων κομμάτων, να είναι συνέταιροι στην άσκηση και στις αποφάσεις και την υλοποίηση της εξωτερικής πολιτικής και τουλάχιστον αυτός ο τομέας που είναι ζωτικός για την επιβίωσή μας ως έθνος να τον δουλεύουμε μαζί.

Αυτή η έννοια δεν υπάρχει ακόμα σε εμάς. Έχουμε μείνει στους αγώνες του Κωνσταντίνου και του Ελευθερίου Βενιζέλου του 1910 που μας οδήγησαν σε καταστροφές».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]