Γράφει ο Γιάννης Ευαγγελίδης

Οχι ότι δεν υπήρχαν και πριν, αλλά αυτό που τους ένωνε ήταν η καρέκλα της εξουσίας. Οσο αντιλαμβάνονται ότι τα περιθώρια εξαντλούνται και ο πολιτικός χρόνος της κυβέρνησης αρχίζει σιγά  σιγά να εκπνέει τόσο απελευθερώνονται οι δυνάμεις τής μεταξύ τους αντιπαράθεσης.

Ανεξάρτητα από το χρόνο διεξαγωγής των εκλογών, το βέβαιο είναι ότι οι δύο κυβερνητικοί εταίροι, ο κ. Τσίπρας και ο κ. Καμμένος, που δήλωναν ότι θα μείνουν μαζί μέχρι τέλους, θα χωρίσουν τους δρόμους τους. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, ότι τα τελευταία 24ωρα διαρρέουν από το Μαξίμου ότι η συνεργασία θα τερματιστεί με τη λήξη της κυβερνητικής θητείας.

Ο πρώτος, που γνωρίζει πολύ καλά ότι θα χάσει τις εκλογές όποτε κι αν γίνουν, διαπιστώνει τώρα τις ακροδεξιές αναφορές του εταίρου του και αναζητά αλλού τις συμμαχίες που θα χρειαστεί, όχι αυτή τη φορά για να κυβερνήσει, αλλά για να δυσχεράνει την προσπάθεια του Κυριάκου Μητσοτάκη να σχηματίσει κυβέρνηση αν η Ν.Δ. δεν πάρει την αυτοδυναμία. Και ο δεύτερος, που έχει καταληφθεί από το άγχος μιας επικείμενης αποτυχίας να περάσει το κατώφλι της Βουλής, αναζητά σωσίβιο σε μια ακόμα πιο σκληρή δεξιά ρητορική, όχι μόνο σε ευαίσθητα κοινωνικά θέματα, αλλά και γενικότερα.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι, την ώρα που οι ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. νοιάζονται μόνο για την επόμενη ημέρα των κομμάτων τους, η χώρα μοιάζει ακυβέρνητη και τα προβλήματα στην οικονομία, στα εθνικά θέματα και στην καθημερινότητα των πολιτών διογκώνονται. Κανείς στην κυβέρνηση δεν ασχολείται με αυτά, παρά μόνο πώς θα καταγραφούν οι κόντρες τους σε ζητήματα, όπως η αναδοχή από ομόφυλα ζευγάρια ή η συμμετοχή (πρώην) χρυσαυγιτών στα Τάγματα Εθνοφυλακής. Γιατί όταν πρόκειται για σκληρά μέτρα στην οικονομία, όπως οι μειώσεις στις συντάξεις και στο αφορολόγητο, εκεί ψηφίζουν όλοι μαζί χωρίς κανένα πρόβλημα.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής