Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα

Ηξερα ότι είχε πρόβλημα υγείας, αλλά ούτε που σκέφτηκα ότι δεν θα το ξεπερνούσε. Οτι θα έφευγε έτσι, σαν μια πνοή, σαν το άρωμα που αποπνέουν απόψε οι ανθοί στις νεραντζιές της Βασιλίσσης Σοφίας. Δρόμο που λάτρεψε.

Τον βλέπω να μιλά και να κρέμομαι από τα χείλη του. Συναρπαστικός ομιλητής. Τέσσερις συνεντεύξεις κάναμε στην τηλεόραση, σε διάστημα είκοσι χρόνων. Δεν θυμάμαι πόσες σε εφημερίδα. Κάθε φορά του έλεγα ότι μέρα δεν περνούσε από επάνω του. Και του έλεγα αλήθεια. Ομως, επειδή ξέρω πόσο σιχαινόταν τα στερεότυπα, πόσο τα πολέμησε και πώς τον πολέμησαν, γι’ αυτό δεν του είπα ποτέ «έμεινες, Αγγελε, αιώνιος έφηβος». Του έλεγα όμως: «Αγγελέ μου, ποτέ δεν θα σου πάρει ο χρόνος τη γοητεία σου». Γελούσε, κλείνοντας ελάχιστα τα μάτια του. Και του έλεγα πάλι αλήθεια. Η ζωή που επέλεξε να ζήσει τον στεφάνωσε πρωταθλητή.

Οσα έκανε και κατάφερε να χωρέσουν μέσα στη μία ζωή, είναι αρκετά για να γεμίσουν ζωές χιλιάδων ανθρώπων. Με πείσμα και αποφασιστικότητα έκανε το Μουσείο Μπενάκη το πρότυπο για τα μουσεία της Ελλάδας, παράδειγμα και για μουσεία διεθνώς.

Είχε μια θεία τρέλα που την αποτύπωνε στον τρόπο που τα σχεδίαζε: ανοιχτά, φιλικά, προσφορά Παιδείας για όλους. Είχε τη μαγεία να μεταμορφώνει τα πράγματα, να τα κάνει ερωτεύσιμα με την πρώτη ματιά. Δέστε πώς έστησε το Μουσείο Μπενάκη, όροφο όροφο, και θα καταλάβετε όσα γράφω.

Θυμάμαι ότι όταν ξεκίνησε να κτίζεται το Μουσείο στην Πειραιώς, κάποιοι μουρμούριζαν ότι εκεί δεν θα είχε τύχη. Η άλλοτε κραταιά λεωφόρος προς το λιμάνι είχε μόνο κλειστά και εγκαταλελειμμένα κτίρια, από τους ανθρώπους, την πολιτεία και το χρόνο. Σήμερα, ας του αναγνωρίσουν ότι το ροζ εμβληματικό κτίριο στην Πειραιώς έγινε αιτία να ξαναβρεί την παλιά ομορφιά της η γειτονιά, στο Γκάζι, κι η Πειραιώς να ξαναζήσει.

Πόσο θα ένιωθε δικαιωμένος αν άκουγε, χθες, φίλους από τον Λίβανο να ομολογούν την έκπληξή τους για τους θησαυρούς του Ισλαμικού Μουσείου. Και πόσο θα χαίρεται ότι ο ευπατρίδης Χατζηκυριάκος-Γκίκας δέχεται φιλόξενα στο σπίτι του, χάρη σ’ αυτόν, τους θαυμαστές της Τέχνης του.

Λόγια αποχαιρετισμού δεν υπάρχουν για τον Αγγελο. Κυκλοφορεί αόρατος στην πόλη, όπως πάντα. Είναι μέσα μας. Εκεί θα τον κρατάμε ζωντανό, όσο θα ζούμε.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]