Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Η επίσημη αιτία που ακούστηκε από τα χείλη του ίδιου του δημάρχου ήταν: διαμαρτυρία εναντίον της κρατικής πολιτικής στα προάστια. Ηδη από το 2011 ο δήμαρχος είχε γίνει γνωστός από το αίτημά του να επέμβουν οι «κυανόκρανοι» για να σταματήσουν οι ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ συμμοριών κι εμπόρων ναρκωτικών στο προάστιό του.

Το δε 2016 κατηγορήθηκε από ένα μέρος του δημοτικού του συμβουλίου ότι ήταν ιδιαίτερα ελαστικός κι ανεκτικός απέναντι στις ριζοσπαστικές μουσουλμανικές ενώσεις κι ακόμη ότι έκανε τα στραβά μάτια στη στρατολόγηση νέων από το Ισλαμικό Κράτος.

Αλλωστε είναι γνωστό ότι από την περιοχή Σεβράν από το 2014 αναχώρησαν πολλοί τζιχαντιστές με προορισμό Συρία και Ιράκ. Ενα πρόσφατο ρεπορτάζ της γαλλικής τηλεόρασης έδειξε ένα καφέ της περιοχής του Σεβράν όπου απαγορεύεται να πηγαίνουν γυναίκες.

Κοντολογίς το προάστιο αυτό -κι οι γύρω του περιοχές- είναι γνωστό ως κέντρο διακίνησης ναρκωτικών και στρατολόγησης τζιχαντιστών. Αν σκεφτούμε λοιπόν ότι ακόμα κι ο ανεκτικός του δήμαρχος δεν άντεξε και παραιτήθηκε, μπορούμε να καταλάβουμε το κλίμα που είναι παρόμοιο σε περιοχές όπως Καρκασόν, Τουλούζη, στη Νοτιοδυτική Γαλλία. Θα μπορούσα να αναφέρω κι άλλες γαλλικές περιοχές. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι πολλές περιοχές της Γαλλίας βιώνουν θρησκευτικό και πολιτισμικό πόλεμο. Ο δήμαρχος κατηγορεί το κράτος για αδιαφορία.

Ομως επίσης διαφωνεί και με όσους πιστεύουν ότι το θέμα είναι μόνο οικονομικό όπως πολλοί πιστεύουν. Είναι κυρίως θέμα εκπαίδευσης. Είναι θέμα πολιτιστικό. Και δουλειά όταν βρίσκουν πολλοί νέοι είναι ευάλωτοι στις σειρήνες των ισλαμιστών γιατί απουσιάζει από το κράτος μια πολιτιστική Παιδεία που θα έδινε στους μαθητές μια σειρά αξιών ζωής. Οπως π.χ. το γεγονός ότι είναι καλό να ζούμε μαζί με όσους έχουν διαφορετική από εμάς κουλτούρα. Αντιθέτως, βλέπουμε στα προάστια να δημιουργούνται πολιτιστικά και θρησκευτικά γκέτο.

Δημιουργούνται ομογενείς κοινότητες. Ας μην ξεχνάμε ότι το αίσθημα της διαφορετικότητας στην ακραία του περίπτωση μπορεί να θρέψει ένα αίσθημα αποκλεισμού. Κι αυτό το τελευταίο να οδηγήσει τις ομογενείς ομάδες σε μετωπικό και βαθύ μίσος εναντίον της Γαλλίας. Οπως και συμβαίνει. Τα λόγια μίσους των νέων μουσουλμάνων για τη Γαλλία δεν έχουν όρια. Αν τώρα σε όλη αυτή την κατάσταση προστεθεί και η λάθος διαχείριση κρατικών κονδυλίων από ΜΚΟ, τότε μπορεί να γίνει αντιληπτό ότι η κατάσταση στα προάστια είναι εκρηκτική. Μια άλλη κοινωνία, μια «αντι-κοινωνία», δημιουργείται μέσα στην ήδη υπάρχουσα κοινωνία.

Αλλά και σε κάποιες περιπτώσεις μια μορφή λαϊκισμού και πελατειακών σχέσεων μερικών ντόπιων πολιτευτών δεν βοηθά σε κάποια αλλαγή της κατάστασης. Τόσα χρήματα έχουν δοθεί από την εποχή του Μιτεράν για να αλλάξουν οι υποδομές, να ενισχυθεί το αίσθημα ενσωμάτωσης των θρησκευτικά «διαφορετικών» νέων κι όμως καμία σε βάθος αλλαγή δεν έχει επέλθει. Ούτε η μείωση της ανεργίας άλλαξε τίποτα.

Ούτε οι καινοτόμες ιδέες και πρωτοβουλίες. Το αντίθετο: το φράγμα του αποκλεισμού και της θεολογικοπολιτιστικής απομόνωσης των μεταξύ τους κοινοτήτων όλο και μεγαλώνει.

Μεταξύ τους υπάρχει μίσος που εκφράζεται βίαια ανά πάσα στιγμή. Η οικονομία απέτυχε ως θαυματουργό φάρμακο όπως πολύ συχνά πολλοί πολιτικοί της φιλελεύθερης ή αριστερής αντίληψης επικαλούνται. Ενώ πριν από μόλις είκοσι ακόμη χρόνια οι διαφορετικές εθνικότητες συνυπήρχαν γόνιμα στη Γαλλία, τώρα όλα ελέγχονται από συμμορίες. Ενα παράξενο μίγμα ποινικών και τζιχαντιστών συνεργεί εναντίον της χώρας που τους έχει υποδεχθεί. Κι αν τους ακούσει κάποιος να μιλούν, θεωρούν πως δεν τους φταίει το α ή β πολιτικό κόμμα.

Δεν στηρίζουν, για παράδειγμα, τους σοσιαλιστές ή τους κομμουνιστές. Το αντίθετο, μισούν κάθε τι γαλλικό. Και βέβαια (αυτό κι αν είναι αξιοσημείωτο) πολλοί από αυτούς δεν έχουν πρόβλημα να στηρίξουν Λεπέν, αυτή που τους βρίζει και θέλει να τους απελάσει. Είναι καιρός να διορθωθεί η ως τώρα ανάλυση που θέλει τα ζητήματα να αμβλύνονται με οικονομικοκοινωνικά μέσα. Πρέπει να γίνει αντιληπτό από τους σημερινούς Ευρωπαίους διοικούντες κι όσους έλθουν στην εξουσία στη συνέχεια ότι το πραγματικό πρόβλημα της κρίσης σήμερα δεν εξαντλείται στα οικονομικοκοινωνικά όρια. Πρέπει να προστεθεί κι ένα δυνατό και αποδεδειγμένα θεραπευτικό φάρμακο. Αυτό του πολιτισμού.

Η ουσία της κρίσης δεν είναι πια μόνο οικονομική. Είναι κυρίως πολιτιστική. Είναι θέμα πολιτιστικής ταυτότητας και αξιών. Τέτοια θέλουν οι νέοι. Τέτοια αναζητούν. Για πολιτισμό διψούν.

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]