Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Τα δραματικά γεγονότα στην Αρμενία με την παραίτηση του πρωθυπουργού Σερζ Σαρκσιάν ύστερα από πολυήμερες διαδηλώσεις -στις οποίες συμμετείχαν άοπλα τμήματα του στρατού- δεν πανικόβαλαν το Κρεμλίνο.

«Προς το παρόν δεν διαπιστώνουμε κινήσεις αποσταθεροποίησης. Επομένως η Αρμενία δεν μπορεί να συγκριθεί με την Ουκρανία του 2014», τόνισε με νόημα ο εκπρόσωπος του Πούτιν, Ντμίτρι Πέσκοφ.

Η «πορτοκαλί επανάσταση» στο Κίεβο (με τη συμβολή του σημερινού πρέσβη των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζεφ Πάιατ) άλλαξε το γεωπολιτικό προσανατολισμό της Ουκρανίας προς τη Δύση, προκαλώντας τη ρωσική επέμβαση στην Κριμαία και το Ντόνετσκ. Ομως όλα δείχνουν ότι η πολιτική ανατροπή στο Ερεβάν αποτελεί σε γενικές γραμμές εσωτερική υπόθεση, που δεν αμφισβητεί το φιλορωσικό προσανατολισμό της Αρμενίας, μιας αδελφικής χώρας για τον Ελληνισμό. Τα σύνορά της με την Τουρκία και το Ιράν εξακολουθούν να φυλάσσονται από ρωσικό στρατό (!) βάσει της συμφωνίας του 1992, ενώ η παρέμβαση του Πούτιν απέτρεψε το 2013 την υπογραφή Συμφωνίας Σύνδεσης με την Ε,Ε. από τον (τότε) πρόεδρο Σαρκσιάν. Ο πιθανότερός διάδοχός του Νικόλ Πασινιάν -άτυπος ηγέτης της «επανάστασης» και σύμμαχος του παλιού προέδρου Λεβόν Τερ Πετροσιάν- δεν αναμένεται να διαφοροποιηθεί στα «εθνικά θέματα». Σε στιλ Πούτιν και Ερντογάν, ο Σαρκσιάν άλλαξε το 2015 το Σύνταγμα, ώστε να συνεχίσει να κυβερνά ως πρωθυπουργός ύστερα από 10 χρόνια στην προεδρία (2008-2018). Απέτυχε όμως στην καταπολέμηση της φτώχειας και της διαφθοράς, ενώ η προσπάθεια αποκατάστασης των σχέσεων με Τουρκία-Αζερμπαϊτζάν έπεσε στο κενό (με καραμπινάτη ευθύνη βέβαια της Αγκυρας). Ετσι ο λαός βγήκε εναντίον του στους δρόμους, όταν ορκίστηκε πρωθυπουργός και τελικά τον έριξε.

Επιμύθιο: Παρά την επιρροή της Αρμενικής Διασποράς σε ΗΠΑ-Γαλλία, η Αρμενία παραμένει «πίσω αυλή» της Ρωσίας και το καλύτερο που μπορεί να κάνει είναι να ισορροπεί ανάμεσα στους ελέφαντες που συγκρούονται στη γειτονιά της (ΗΠΑ, Ρωσία, Ιράν, Τουρκία).

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου