Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης

ΕΙΜΑΣΤΕ από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο όπου υπάρχει ο ορισμός της αυθαίρετης δόμησης. Και κάθε λίγα χρόνια ψηφίζονται νόμοι και ρυθμίσεις για να το δηλώσουν και να το… σώσουν. Ενώ την ίδια στιγμή είμαστε από τις ελάχιστες χώρες στον κόσμο που δεν έχει ακόμα καταφέρει να καταρτίσει εθνικό κτηματολόγιο.

ΕΔΩ και δεκαετίες έχουμε διαδρόμους στα νοσοκομεία γεμάτους ράντζα και κλειστές εκατοντάδες μονάδες εντατικής θεραπείας. Η ίδια τραγική κατάσταση και στα χρόνια τα παλιά όταν λεφτά υπήρχαν, η ίδια εικόνα και στα χρόνια του Μνημονίου.

ΚΑΘΕ Σεπτέμβριο τα σχολεία ανοίγουν με χιλιάδες κενά και καμία κυβέρνηση δεν σκέφτηκε να φέρει τις διαδικασίες τοποθέτησης εκπαιδευτικών λίγους μήνες νωρίτερα. Ωστε με τον αγιασμό να μη λείπει κανείς από τις τάξεις. Παράλληλα εδώ, στη Βόρεια Κορέα και την Κούβα απαγορεύεται η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων.

ΖΟΥΜΕ σε μια χώρα όπου κάθε χρόνο αλλάζουν διαρκώς οι ημερομηνίες υποβολής φορολογικών δηλώσεων και η πλειοψηφία των επαγγελματιών δεν κόβει απόδειξη.

ΕΙΜΑΣΤΕ μια χώρα γεμάτη με σαραντάρηδες και πενηντάρηδες συνταξιούχους, που για δεκαετίες προσλάμβανε κατά χιλιάδες δημοσίους υπαλλήλους. Χωρίς να γνωρίζει ούτε το κράτος τι να τους κάνει ούτε οι ίδιοι τι πρέπει να κάνουν. Αλλά και μια χώρα με λάθος δομημένο ιδιωτικό τομέα που στηρίχθηκε στον άκρατο δανεισμό, χωρίς οι ίδιοι οι «επιχειρηματίες» να βάζουν λεφτά στις εταιρίες τους.

ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟ πρόβλημα της χώρας είναι το δυσθεώρητο χρέος, τα ελλείμματα και το Μνημόνιο. Η ευθύνη ανήκει σε όλα τα κόμματα, από τα αριστερά έως τα δεξιά. Αλλοι κυβερνούσαν στα υπουργεία και άλλοι στους… δρόμους για χρόνια. Ακόμα κι όταν οι αριθμοί πιάσουν τους στόχους και τα Μνημόνια τελειώσουν, στην πραγματικότητα τίποτα δεν θα έχει αλλάξει παρότι η πλειοψηφία της κοινωνίας το θέλει. Εκτός κι αν κάποιος πολιτικός σχεδιάσει και προτείνει ένα «εσωτερικό Μνημόνιο». Οχι με οικονομικά μέτρα, αλλά με γκρέμισμα και χτίσιμο από την αρχή. Εχει τα κότσια κανείς;