Γράφει ο Χρήστος Η. Χαλαζιάς

Ετσι ξέσπασε τα τελευταία χρόνια η ελληνοτουρκική κρίση που διέρχεται από εντάσεις, αλλά και ύποπτες υφέσεις, που εγκυμονεί έναν τοκετό που δεν θα είναι τίποτα άλλο παρά η μεταβολή του συσχετισμού των δυνάμεων και του ελέγχου του χώρου.

Εθνικό χρέος των Ελλήνων είναι η συνεχής επαγρύπνηση και ο διαρκής αγώνας για τη διακοπή αυτής της κίνησης με κάθε τρόπο, ώστε να μην πραγματοποιηθεί ποτέ αυτός ο θανάσιμος για τη χώρα μας τοκετός. Γιατί μόνο έτσι θα εξασφαλισθεί η ενότητα και θα αποκλεισθεί η συρρίκνωση του εθνικού μας χώρου.

Η επίλυση αυτού του προβλήματος έχει συγκεκριμένες κινήσεις: α) απευθείας καλοπροαίρετες διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο κρατών, β) προσφυγή σε διαιτησία κοινής αποδοχής, γ) χρησιμοποίηση των διεθνών οργανισμών των εταιρών μας Ευρωπαϊκή Ενωση, ΝΑΤΟ και Μεγάλων Δυνάμεων.

Στην πραγματικότητα, το εύρος των επιλογών που προαναφέρθηκαν για λύση των προβλημάτων δεν είναι μεγάλο. Μερικές απ’ αυτές τις επιλογές έχουν ήδη απορριφθεί ή ναρκοθετηθεί άμεσα ή έμμεσα από την Τουρκία, ώστε να μην μπορούν να αποδώσουν λύσεις. Η μεθόδευση αυτή της γείτονος είναι για να αναγκάσει τη χώρα μας να υποταγεί στις δικές της θέσεις. Αυτό δεν είναι διαπραγμάτευση. Είναι απαράδεκτη προσπάθεια επιβολής τετελεσμένων γεγονότων.

Ετσι ο ελληνοτουρκικός διάλογος κυριολεκτικά σέρνεται αρκετά χρόνια χωρίς να αποδώσει σημαντικά αποτελέσματα και χωρίς να ανακόψει την τουρκική επιθετικότητα και προκλητικότητα.

Οι διεθνείς πιέσεις δεν φαίνονται να έχουν αποτέλεσμα πάνω στην τουρκική πολιτική – στρατιωτική ηγεσία. Ηδη κατ’ επανάληψη έχουν περιφρονήσει τις αποφάσεις και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Οι Μεγάλες Δυνάμεις άλλωστε για διαφορετικούς λόγους συμφερόντων δεν προτίθεται να ασκήσουν αποτελεσματικές πιέσεις πέρα από ευχολόγια.

Οι ΗΠΑ, αν και μπορούν, όχι μόνο δεν πιέζουν αποτελεσματικά -αν και αυτή την περίοδο οι σχέσεις τους δεν βρίσκονται στο καλύτερο σημείο-, αλλά την εξοπλίζουν και βεβαιώνουν για την προνομιακή γεωπολιτική θέση που κατέχει στα αμερικανικά σχέδια, γιατί ίσως οι ίδιες έμμεσα ευνοούν μια αλλαγή του καθεστώτος στο Αιγαίο.

Η Ρωσία εξάλλου δεν έχει ιδιαίτερο συμφέρον να βοηθήσει στην επίλυση των διαφορών δύο νατοϊκών χωρών. Αυτό που την απασχολεί διαχρονικά είναι να έχει δίοδο στις θερμές θάλασσες και φυσικά να είναι μέσα στην αγορά των εξοπλιστικών προϊόντων.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση καλύπτεται πίσω από το ότι δεν έχει ουσιαστική στρατιωτική και εξωτερική πολιτική οργάνωση (αν και προκύπτει από τη συνθήκη του Μάαστριχτ, δεν έχει οργανωθεί ακόμη. Ετσι κάθε κράτος διαθέτει δικό του στρατό για τη φύλαξη των συνόρων και δαπανά μεγάλα χρηματικά ποσά για εξοπλιστικά συστήματα) για να παρεμβαίνει σε κρίσιμες στιγμές που ένα κράτος-μέλος της απειλείται. Παρόλο που μέσα από τις συνθήκες της υπάρχει η δυνατότητα να παρέμβει δυναμικά και όχι με ευχολόγια στην επίλυση, αλλά με οικονομικό και εμπορικό αποκλεισμό. Μέχρι στιγμής, η συμπεριφορά των ισχυρών της Ε.Ε. είναι καθαρά εθνικο-οικονομική και όχι μιας Ενωσης αλληλεγγύης των κρατών – μελών.

Για τους Ελληνες πολιτικούς πρώτιστο μέλημα πρέπει να είναι η πλήρη αξιοποίηση των διατεθειμένων μέσων για ειρηνική διευθέτηση του προβλήματος με διαρκή αναζήτηση μεθόδων και πέρα από τις καθιερωμένες τακτικές.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]