Γράφει ο Γιάννης Τσαπρούνης*

ΟΛΑ τα παραπάνω εμπεριέχονται στο πολιτικό παιχνίδι. Στην Ελλάδα, όμως, η κατάσταση έχει ξεφύγει από κάθε όριο. Ο κάθε «παίκτης» στο πολιτικό σκηνικό νομίζει πως μπορεί να λέει ό,τι γουστάρει, να υπόσχεται ό,τι του κατέβει στο κεφάλι, να καταγγέλλει όποιον θέλει και ξαφνικά στη συνέχεια να κάνει το ακριβώς αντίθετο.

ΕΙΔΙΚΑ όταν η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς χρεοκοπίας ή στην εποχή των Μνημονίων τα λόγια των πολιτικών εξαϋλώνονται ορισμένες φορές πριν καν τα εκστομίσουν. Το πρόβλημα, όμως, είναι πως τελικά την πληρώνουν οι πολίτες.

ΣΤΗΝ οικονομία, δυστυχώς, δεν ειπώθηκαν αλήθειες κατά την προεκλογική περίοδο του 2009. Ούτε καν το 2010, λίγο πριν από το Καστελλόριζο, αλλά ούτε και μετά, όταν όλη η χώρα κατάλαβε τι σημαίνει… ΔΝΤ. Κάπως έτσι γεννήθηκαν οι «αγανακτισμένοι». Και κάπως έτσι εκτινάχθηκαν τα κόμματα του λαϊκισμού. Γιατί, όταν κάποιοι αποφεύγουν να πουν επώδυνες αλήθειες, τελικά κερδίζει όποιος εξαπατά λέγοντας όμορφα ψέματα. Ετσι ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝ.ΕΛ. κυβερνούν εδώ και τρία χρόνια.

ΑΚΟΜΑ και τώρα συνεχίζουν στο ίδιο μοτίβο: Υπόσχονται έξοδο από τα Μνημόνια, ενώ στην πραγματικότητα έρχονται σκληρά μέτρα και μνημονιακού τύπου επιτροπεία για πολλά χρόνια. Από το γαϊτανάκι της υποσχεσιολογίας, δυστυχώς, δεν ξεφεύγει -αν και σε μικρότερο βαθμό- ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση, που δεσμεύεται πως μέσα σε δύο χρόνια θα έχει μειώσει φόρους και θα έχει νομοθετήσει ρηξικέλευθες μεταρρυθμίσεις. Κάτι που όλοι γνωρίζουν πως δεν είναι και εύκολο.

ΤΑ ίδια πάνω-κάτω συμβαίνουν και με το Σκοπιανό. Ο Αλέξης Τσίπρας δεσμεύεται πως έχει στο τσεπάκι μια λύση που απλά δεν υπάρχει. Η Ν.Δ. ψάχνεται μεταξύ 1992, 2008 και 2017 για να καταλήξει σε μια ξεκάθαρη θέση. Ακόμα και η Εκκλησία, που ξεκίνησε ως παρατηρητής των συλλαλητηρίων, μόλις διαπίστωσε πως «πουλάνε», τώρα τρέχει να κρατήσει πρώτο «στασίδι» στο Σύνταγμα. Και όλοι μαζί αλληλοκατηγορούνται για τις νέες, παλαιές, παλαιότερες και παμπάλαιες απόψεις τους.

Ο ΚΑΘΕΝΑΣ μπορεί να πάρει όποια θέση θέλει για την οικονομία, τα Μνημόνια, το Σκοπιανό, τα ελληνοτουρκικά και οποιοδήποτε άλλο ζήτημα. Επιτέλους, όμως, ας είναι ξεκάθαρη και ας περιέχει όσο το δυνατόν λιγότερα ψέματα. Γιατί, αλλιώς, στο μέλλον τα βιντεάκια με τις τωρινές δηλώσεις θα θυμίζουν το «λεφτά υπάρχουν» ή το «θα σκίσω τα Μνημόνια». Και είναι δεδομένο πως κανείς δεν θα έχει ξεχάσει σε δέκα χρόνια τι γίνεται σήμερα. Μόνο που το πιθανότερο είναι να έχει ανέβει κι άλλο ο λογαριασμός…

Ο Γιάννης Τσαπρούνης είναι διευθυντής σύνταξης του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου

[dynamic-sidebar id=”post-area-diabaste”]