Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Τον Ιούνιο του 2015 δήλωνε στους πολίτες ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει σε εκλογές, ένα μήνα αργότερα στο Συμβούλιο Πολιτικών Αρχηγών όταν ζητούσε τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης για να περάσει το τρίτο Μνημόνιο διαβεβαίωνε τους συμμετέχοντες ότι δεν θα πήγαινε σε κάλπες, τις οποίες προκήρυξε ένα μήνα αργότερα.

Ετσι και οι χθεσινές του δηλώσεις στον «Real Fm» ότι οι εκλογές δεν θα είναι το 2018, αλλά το 2019 με το τέλος της συνταγματικά κατοχυρωμένης θητείας της κυβέρνησης, δεν είναι πειστικές.

Οχι γιατί ο κ. Τσίπρας δεν θέλει να παραμείνει μέχρι το φθινόπωρο του 2019, δύσκολα θα εγκαταλείψει έστω και μία ημέρα εξουσίας, αλλά οι όροι διακυβέρνησης θα επιδεινωθούν απότομα από τον Δεκέμβριο του 2018.

Υπενθυμίζουμε ότι σε 11 μήνες από τώρα η κυβέρνηση έχει δεσμευθεί να εφαρμόσει τη μείωση όλων των συντάξεων, κύριων και επικουρικών, έως 18% με σκοπό να εξευρεθούν έσοδα ύψους 1,8 δισεκατομμυρίων.

Πρόκειται για ένα βάρβαρο μέτρο, που θα προκαλέσει νέο γύρο μείωσης εισοδημάτων και βέβαια θα εντείνει τις υφεσιακές πιέσεις στην οικονομία, καθώς θα αφαιρεθεί 1% του ΑΕΠ από την αγορά υπέρ του πρωτογενούς πλεονάσματος.

Ο κ. Τσίπρας δύσκολα θα αντέξει την κοινωνική δυσαρέσκεια που θα προκληθεί από την περικοπή των συντάξεων και δεν θα έχει πολύ χρόνο για να «μπαλώσει» την κατάσταση. Τον Μάιο του 2019 έρχονται οι ευρωεκλογές και το επιτελείο του πρωθυπουργού γνωρίζει ότι όπου στήνονται κάλπες το «φούμο» πάει «σύννεφο».

Για αυτό πιθανότερο σενάριο είναι να προκηρύξει εκλογές τον Σεπτέμβριο με «όχημα» τη δήθεν έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια. Το πρόγραμμα τελειώνει στις 20 Αυγούστου για τους δανειστές και η χώρα θα πρέπει να δανείζεται αυτόνομα από τις αγορές.

Μέχρι τότε υπάρχει ένα «δημοσιονομικό ξέφωτο».

Δεν αναμένεται να ληφθούν πρόσθετα μέτρα, οι 153 βουλευτές θα ψηφίσουν την άλλη εβδομάδα όλα τα προαπαιτούμενα για την τρίτη αξιολόγηση, όπως έπραξαν με τη διάταξη για τις διώξεις όσων εμποδίζουν τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς, και η κυβέρνηση θα καλλιεργεί το μύθο για το «τέλος των Μνημονίων».

Αυτό είναι το βασικό σενάριο του Μαξίμου, το οποίο μένει να δούμε εάν θα επαληθευθεί στην πράξη. Εάν ο κ. Τσίπρας κρίνει ότι τον βολεύει για την επόμενη ημέρα του θα το υλοποιήσει, αλλιώς θα περιμένει το θαύμα μέχρι τέλους.

Το ζητούμενο είναι τι κάνει η Νέα Δημοκρατία. Το χειρότερο που θα μπορούσε να πράξει θα ήταν να αρχίσει να μαδάει μαργαρίτες για το πότε ο Τσίπρας θα αποφασίσει τις κάλπες.

Πρόκειται για άσκοπη ανάλωση δυνάμεων, που πολλές φορές οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα και ασκήσεις εργασίας μεταξύ ευσεβών πόθων και πραγματικότητας.

Σε κάθε περίπτωση, το να προσπαθείς να καταλάβεις τον Τσίπρα μοιάζει με την παρατήρηση εκκρεμούς, δεν έχει καμία σταθερά, είναι χαμένος χρόνος. Κάποτε θα γίνουν οι εκλογές, δεν θα τις αποφύγει ο Τσίπρας και η Ν.Δ. θα τις κερδίσει. Για αυτό το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης τώρα οφείλει να κάνει το επόμενο μεγάλο βήμα προς την κοινωνία. Να επεξεργασθεί καλύτερα τις θέσεις της, να διαλέξει 4-5 βασικές μεταρρυθμίσεις που θα τις κάνει «σημαία», να ορίσει το πώς σκέπτεται την Ελλάδα του 2022, να εστιάσει στη δύσκολη καθημερινότητα των πολιτών, να προτείνει λύσεις που θα φέρνουν σε δύσκολη θέση τη ρηχή σε ιδέες κυβέρνηση.

Η προσπάθεια δεν είναι εύκολη, το Μαξίμου έχει δείξει ότι μπροστά στο φάσμα της ήττας δεν διστάζει σε τίποτα. Σπιλώνει πρόσωπα και θεσμούς, συκοφαντεί αντιπάλους, επιχειρεί να χειραγωγήσει Ανεξάρτητες Αρχές.

Ομως δεν αξίζει πραγματικά να χάνεται χρόνος για το εάν ο Τσίπρας μπορεί να κυβερνήσει με ή χωρίς τον Καμμένο, εάν θα πέσει λόγω του Σκοπιανού, του Ερντογάν, του ΔΝΤ και όλων μαζί. Γνωρίζουμε καλά ότι οι δύο συγκυβερνήτες θα κάνουν τα πάντα για την καρέκλα και δεν θα την αφήσουν για τις συνήθεις τριβές της πολιτικής επικαιρότητας.

O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου