Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας

Ανακοινώνοντας ήδη ο Τραμπ από τις 13/10/17 ότι θα αρνιόταν να βεβαιώσει ενώπιον του Κογκρέσου ότι το Ιράν τηρούσε τις συμφωνίες για τον έλεγχο των πυρηνικών του, αφήνοντας έτσι στα χέρια του Κογκρέσου την ευθύνη για την άρση ή όχι των κυρώσεων εναντίον της χώρας αυτής, έβαλε τα θεμέλια της μονομερούς πολιτικής του αμφισβητώντας έτσι την ως τώρα διεθνή πολιτική της πολυμέρειας.

Διότι με τη στάση του αυτή απαξίωσε ΟΗΕ κι Ευρωπαϊκή Ενωση που τόσο είχαν ενεργοποιηθεί στη συμφωνία με το Ιράν. Επίσης περιφρονεί τη διεθνή οργάνωση ατομικής ενέργειας στη Βιέννη που θεωρείται η πιο έγκυρη σε ζητήματα ελέγχου πυρηνικών εγκαταστάσεων και η οποία με επισκέψεις της στα υπό έλεγχο εργοστάσια είχε βεβαιώσει την τήρηση των πυρηνικών συμφωνιών από την κυβέρνηση της Τεχεράνης. Κι ακόμη αμφισβητεί την πολιτική κρατών, όπως η Γερμανία ή η Γαλλία, που στηρίζουν τη συμφωνία με το Ιράν.

Η συμπεριφορά του Τραμπ ενσπείρει την αμφιβολία σε περιπτώσεις όπως ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ, ο οποίος έτσι φωνάζει ότι δεν έχει πια καμία εμπιστοσύνη στους διεθνείς θεσμούς λόγω της σημερινής αμερικανικής πολιτικής. Και δεν σταματά να επιβεβαιώνει την πολιτική του μονομέρεια ο Τραμπ. Τον Ιανουάριο του 2017 αποχωρεί από τη συμφωνία της ελεύθερης εμπορικής ζώνης (TPP) στην Ασία και τον Ειρηνικό, επιτρέποντας έτσι στην Κίνα να πρωταγωνιστήσει.

Τον Ιούνιο του 2017 καταγγέλλει και φεύγει από τη συμφωνία του 2015 του Παρισιού για την πλανητική μείωση του γκαζιού προς το συμφέρον της προστασίας του περιβάλλοντος από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Τέλος, τον Οκτώβριο του 2017 ανακοινώνει την παραίτηση της Αμερικής από την ΟΥΝΕΣΚΟ. Αυτή η πολιτική της αντι-πολυμέρειας δεν βοηθά τις ΗΠΑ ούτε τον Τραμπ ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κρατών. Αλλωστε το επιχείρημά του ότι οι οργανισμοί αυτοί σπαταλούσαν χρήματα δεν στέκει, μιας και τα μπάτζετ τους είναι ασήμαντα μπροστά σε αυτά της Αμερικής που ξοδεύει για πολέμους.

Το μπάτζετ π.χ. του ΟΗΕ είναι 6 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο, δηλαδή τα χρήματα δύο εβδομάδων εξόδων του πολέμου στο Ιράκ. Θα μπορούσα να δώσω κι άλλα αρνητικά παραδείγματα της μονομέρειας του Αμερικανού προέδρου. Ομως θα ήταν καλό να θυμηθεί ότι η πολυμέρεια αποφάσεων είναι μια εφεύρεση των ΗΠΑ. Ηταν ο πρόεδρος Γουίλσον που ξεκίνησε το 1920 τις πρώτες προσπάθειες πολιτικής πολυμέρειας αποφάσεων, ενώ ο Ρούζβελτ θεωρείται ο πατέρας των Ηνωμένων Εθνών. Κι εύλογα κάποιος μπορεί ν’ αναρωτηθεί: Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται και φροντίζουν το εθνικό τους δίκαιο ενώ περιφρονούν το διεθνές; Μήπως θα έπρεπε ο Τραμπ να ξαναδεί τη στάση του αυτή ή οι σύμβουλοί του να του πουν για τις ζημιές που γίνονται στην εικόνα των ΗΠΑ;

Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου