Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Πώς τα κατάφερε ο δεξιός Ραχόι και γιατί απέτυχε ο αριστερός Τσίπρας που επί των ημερών του ένας στους δύο νέους εργαζόμενους λαμβάνει αμοιβή κάτω των 400 ευρώ; Ακόμη ηχούν στα αφτιά των πολιτών οι υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι το πρώτο του κυβερνητικό μέτρο θα ήταν η αύξηση του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.

Ολα έχουν την εξήγησή τους και οι απαντήσεις δεν μπορεί να είναι παρά μόνο πολιτικές.

Στις αρχές του 2015 η Ελλάδα και η Ισπανία βρίσκονταν σε παραπλήσια οικονομική κατάσταση. Η χώρα μας έμπαινε στην τελική φάση υλοποίησης του δεύτερου Μνημονίου, στην Ισπανία είχαν το δικό τους τραπεζικό Μνημόνιο. Στην Ελλάδα είχε σημειωθεί στο τέταρτο τρίμηνο του 2014 η μεγαλύτερη αύξηση του ΑΕΠ μεταξύ των μελών της ευρωζώνης ενώ και η Ισπανία έμπαινε σε φάση ανάπτυξης.

Παράλληλα και οι δύο κεντροδεξιές κυβερνήσεις Σαμαρά και Ραχόι είχαν εισέλθει σε τροχιά εκλογών. Εδώ την πατήσαμε εμείς και φάνηκαν τυχεροί οι Ισπανοί. Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε τις κάλπες υποσχόμενος το τέλος των Μνημονίων, την κατάργηση του ΕΝΦΙΑ και την αύξηση των μισθών αλλά μέσα σε 6 μήνες διέλυσε τα πάντα. Την αναπτυξιακή τροχιά που είχε πάρει η χώρα το 2014, το τραπεζικό σύστημα με την εκροή καταθέσεων και τα capital controls, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών με τα μέτρα των νέων Μνημονίων και βέβαια την αγορά εργασίας.

Οι Ισπανοί είδαν τι συνέβαινε στην Ελλάδα στους πρώτους μήνες του 2015 και στις κάλπες του Ιουνίου του 2015 στράφηκαν στον Ραχόι. Οι Podemos, που τον Ιανουάριο εκείνης της χρονιάς χτυπούσαν πρωτιά στις δημοσκοπήσεις, κόλλησαν εκλογικά στις διαδοχικές αναμετρήσεις της χρονιάς, έμειναν στην τρίτη θέση και οι Ισπανοί σώθηκαν.

Οι συγκρίσεις των αριθμών είναι καταλυτικές. Τον Φεβρουάριο του 2015, που ανέλαβε το «πηδάλιο» ο Τσίπρας, η ανεργία στην Ελλάδα ήταν 25,4% και στην Ισπανία 22,7%. Τον περασμένο Σεπτέμβριο η ανεργία στην Ισπανία είχε υποχωρήσει κατά 6 μονάδες (στο 16,7%) ενώ στην Ελλάδα η μείωση ήταν μικρότερη (4,4 μονάδες, στο 21%) και με χαμηλότερες αμοιβές.

Ακόμη χειρότερα ήταν τα πράγματα στην ανάπτυξη. Οι Ισπανοί αξιοποίησαν πλήρως τη θετική συγκυρία με αποτέλεσμα η οικονομία τους να τρέχει με αναπτυξιακούς ρυθμούς άνω του 3,5% στην τριετία 2015-2017.

Στην Ελλάδα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ η ύφεση επέστρεψε τη διετία 2015-2016 ενώ και φέτος η ανάπτυξη της τάξης του 1,5% είναι η χαμηλότερη μεταξύ των χωρών της ευρωζώνης.

Εδώ βρίσκεται η εξήγηση γιατί ο Ραχόι μπορεί να αυξήσει τους κατώτατους μισθούς από 825 ευρώ που είναι τώρα στα 858 ευρώ το 2018 και στα 992 ευρώ το 2020.

Η ισπανική οικονομία καλπάζει και γεννά εισοδήματα και θέσεις εργασίας.

Στην Ελλάδα μείναμε με την περήφανη διαπραγμάτευση του Τσίπρα. Χάσαμε το αναπτυξιακό τρένο της τριετίας και οι υποσχέσεις για κατώτατο μισθό 751 ευρώ μετατράπηκαν σε αμοιβές των 360 και 400 ευρώ.

Αλλά είπαμε, οι Ισπανοί στάθηκαν τυχεροί. Εάν οι εκλογές γίνονταν πρώτα στη χώρα τους και μπορούσαμε να δούμε τι θα έκαναν οι Podemos, εμείς ενδεχομένως να είχαμε αποφύγει το πολιτικό ατύχημα του ΣΥΡΙΖΑ. Δυστυχώς έγινε το αντίθετο και οι Ισπανοί εργαζόμενοι αισιοδοξούν για το μέλλον βλέποντας αυξήσεις στις αποδοχές τους και τα ποσοστά ανεργίας στα χαμηλότερα επίπεδα από το 2008.

Εδώ, ο λογαριασμός της κυβέρνησης Τσίπρα ήταν μεγάλος και τον πληρώνουν όλοι.

Ιδίως οι άνεργοι και οι χαμηλόμισθοι, που κατέβαλαν το μεγαλύτερο αναλογικά τίμημα από την αποτυχημένη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης.

Οπως θα έλεγε και ο θυμόσοφος Τσακαλώτος, δυστυχώς η Μπαρτσελόνα κέρδισε τον συμπαθή Πανελευσινιακό.