Γράφει ο Μιχάλης Μαρδάς

Σε λίγο καιρό για όλους εμάς που δεν θρηνήσαμε κάποιον δικό μας στην δυτική Αττική και ούτε χάσαμε το σπίτι μας, αυτή υπόθεση θα μοιάζει μακρινή. Κάτι άλλο θα έχει συμβεί που θα πάρει από την Μάνδρα, τη Ν. Πέραμο και τις υπόλοιπες περιοχές τα φώτα της δημοσιότητας.

Θα υπάρχουν όμως και αυτοί που θα ζουν πλέον μόνιμα με τον πόνο για τον χαμό των δικών τους ανθρώπων και την απόγνωση για τις περιουσίες τους που χάθηκαν στην λάσπη.

Αυτοί, που τούτες τις ώρες δεν σχολιάζουν στο facebook και ούτε κάνουν περισπούδαστες αναλύσεις για τα αίτια του κακού. Μόνο κλαίνε φωναχτά και βουβά για το κακό που τους βρήκε.

Και σε όλους αυτούς οι μεσίστιες σημαίες και η τήρηση ενός λεπτού σιγής δεν σημαίνουν τίποτα. Οι παραιτήσεις ίσως κάτι να σήμαιναν, αλλά αυτή η κυβέρνηση έχει διαγράψει την συγκεκριμένη λέξη από την καθημερινότητα της.

Πάντα θα φταίνε οι άλλοι! Ποτέ δεν έκαναν αυτοί κάτι λάθος και οι διαδικτυακές επιθέσεις στον βωμό μίας αστείας αντιπαράθεσης πάνω σε πτώματα δίνουν και παίρνουν.

Ας αφήσουμε όμως τους κυβερνώντες που έχουν αποφασίσει πώς  οι καρέκλες είναι πιο σημαντικές από καθετί άλλο και ας μιλήσουμε για τις χρόνιες παθογένειες της πατρίδας μας.

Και σε αυτό το θέμα όλα συνοψίζονται στο παρακάτω: Σε μία κανονική χώρα τον χειμώνα θα έκαναν αντιπυρικά έργα και το καλοκαίρι αντιπλημμυρικά.  Σε μία κανονική χώρα δεν θα ήταν ανεκτό από ένα ρυάκι στο βουνό να καταστραφεί μια πόλη και να χαθούν τόσες ψυχές χωρίς να ανοίξει μύτη. Τόσο απλά!

Εμείς όμως δεν είμαστε κανονική χώρα. Και το δυστύχημα ξέρετε ποιο είναι; Δυστυχώς δεν θα σταματήσουν οι βροχές, οι καύσωνες και τα χιόνια. Θα ξαναέρθουν και αυτό το άρθρο θα είναι πάντα επίκαιρο.

Γιατί στην χώρα που ο καθένας ζει τον μύθο του, αγαπημένος μας πρωταγωνιστής είναι ο τζίτζικάς και όλοι γελούν με τον μέρμηγκα! Γελούν μέχρι να κλάψουν, στην συνέχεια να ξεχάσουν γιατί έκλαψαν και μετά να ξαναγελάσουν…