Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

ΣΥΝΗΘΩΣ βέβαια οι υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ προτιμούν να εστιάζουν στο θεσμό των αδειών που θεωρείται επιτυχημένος, καθώς προκύπτει ότι μόνο ένα ποσοστό 2% παραβιάζει τους όρους. Στις πρόωρες αποφυλακίσεις τα πράγματα είναι στατιστικώς θολά, καθώς δεν έχουμε επαρκή στοιχεία ώστε να καταλήξουμε σε ένα ασφαλές νούμερο. Σε κάθε περίπτωση, τα ποσοστά θεωρούνται μικρά, αλλά προκαλούν δυσανάλογα μεγάλη ζημιά στην κοινωνία, όταν εφαρμόζονται οριζόντια. Διότι όταν έχουμε υποτροπή, αυτό μπορεί να σημαίνει τα πάντα: Από απόδραση -στο θεσμό των αδειών- μέχρι τέλεση νέου εγκλήματος. Τα ποσοστά αυτά όμως δεν είναι ψυχρά νούμερα του ΑΕΠ που θα μας επιστρέψουν ως απαράδεκτα οι δανειστές. Είναι ζωές και περιουσίες που δεν γυρίζουν πίσω.

ΘΑ ΔΕΧΘΟΥΜΕ πως όλες οι κυβερνήσεις χρησιμοποίησαν είτε το θεσμό των αδειών ως στάδιο κοινωνικής επανένταξης είτε τους αποσυμφορητικούς νόμους ως μέσο εκτόνωσης των ασφυκτικά γεμάτων σωφρονιστικών καταστημάτων. Ωστόσο η έκταση και το εύρος της χρήσης τους αποτελεί αποκλειστική ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης. Ο νόμος 4322/15, δηλαδή ο νόμος Παρασκευόπουλου, ξεχείλωσε τα όρια χωρίς δικλίδες ασφαλείας -που έσπευσε εκ των υστέρων να αυστηροποιήσει ο Στ. Κοντονής-, ενώ με άλλες διατάξεις του άνοιξαν ευκολότερα οι πόρτες των φυλακών για ισοβίτες, ανάμεσά τους και ο καταδικασμένος σε 11 φορές ισόβια, Δημήτρης Κουφοντίνας.

ΓΙΑ ΠΟΙΟ ΛΟΓΟ, για παράδειγμα, ο νόμος 4274/14, που προέβλεπε για τους ισοβίτες ελάχιστο όριο πραγματικής κράτησης τα 18 χρόνια για να μπορούν να αιτηθούν άδεια εξόδου, επανήλθε στα 8; Θυμίζουμε ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τον ίδιο νόμο Παρασκευόπουλου κατήργησε το νόμο 4274 που προέβλεπε τις φυλακές τύπου Γ, στις οποίες οι κρατούμενοι που θα μεταφέρονταν εκεί, μεταξύ των οποίων και οι τρομοκράτες, δεν θα είχαν δικαίωμα άδειας εξόδου.

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ανοχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα δεδομένη αλλά πλέον μοιάζει να είναι το λιγότερο. Διότι έχει ξεφύγει προ πολλού από τα όρια της θεωρίας και μετουσιώνεται σε νόμους και ρυθμίσεις. Οι απόψεις του γνωστού κινηματία και στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ Π. Λάμπρου είναι αυτές που τελικά επιβάλλονται. Δεν γίνεται, έγραψε πρόσφατα, να οραματιζόμαστε μια κοινωνία ανθρωπιάς όσο παραμένουν άνθρωποι μέσα στις φυλακές, που τους στερούν το δικαίωμα στην άδεια, αν και το δικαιούνται, με απαράδεκτα, ιδεολογικής υφής, προσχήματα. Να υποθέσουμε ότι τα «απαράδεκτα ιδεολογικής υφής προσχήματα» αφορούν τους τρομοκράτες που δολοφόνησαν 23 ανθρώπους; Να το υποθέσουμε…

ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ δυστυχώς είναι απλά: Υπάρχουν πολλοί εντός του ΣΥΡΙΖΑ που θεωρούν τους καταδικασθέντες για τρομοκρατία ως πολιτικούς κρατούμενους. Που αρνούνται να καταδικάσουν τα εγκλήματα που διέπραξαν, όπως αρνούνται να καταδικάσουν μέχρι σήμερα τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Δυστυχώς, η υπόθεση δεν τελειώνει εδώ. Σε λίγο καιρό η κυβέρνηση θα φέρει το νέο Ποινικό Κώδικα που στόχο έχει να μειώσει τις ποινές, ώστε να λειτουργήσει μεταξύ άλλων και αποσυμφορητικά. Για να δούμε λοιπόν ποιοι θα πέφτουν στα «μαλακά», εξυπηρετώντας -εκτός από την εκλογίκευση των ποινών- και το χωροταξικό των σωφρονιστικών καταστημάτων…

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου 

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής