Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Η τόσο ψύχραιμη στάση τους -η οποία διόλου ψύχραιμη δεν ήταν όταν αποφυλακίζονταν οι χουντικοί πραξικοπηματίες- είτε φανερώνει παντελή έλλειψη δημοσιογραφικού και πολιτικού κριτηρίου και επιλεκτική μνήμη της ιστορίας που έγραψε η τρομοκρατία στη μεταπολιτευτική Ελλάδα είτε εσκεμμένη προσπάθεια υποβάθμισης του θέματος επειδή αγγίζει τον πυρήνα της Δημοκρατίας, του νομικού πολιτισμού μας και της κοινής λογικής. Ενα βαθιά πολιτικό θέμα, με πολύπλοκες νομικές προεκτάσεις, με εύλογα δημοσιογραφικά ερωτήματα και ηθικά συζητήσιμο. Διότι ο κρατούμενος για τον οποίο μιλάμε δεν ήταν ένα απλό μέλος, αλλά ο επιχειρησιακός αρχηγός της «17Ν», της τρομοκρατικής οργάνωσης που αιματοκύλισε τη χώρα και ευθύνεται για το θάνατο 23 ανθρώπων, που εξέθρεψε τη βία και «πυροδότησε» με τη δράση της τη γέννηση άλλων ομάδων ένοπλης βίας.

Για αυτό ασχολούμαστε με τη 48ωρη άδεια του Δημήτρη Κουφοντίνα και με τις άλλες που πιθανόν να λάβει στο μέλλον. Και υπάρχουν και άλλοι λόγοι βεβαίως. Τους έγραψε με τον δικό του τρόπο ο Γιώργος Μομφεράτος, γιος του δολοφονημένου από τη «17Ν» Νίκου Μομφεράτου, σε άρθρο του στο capital.gr. «Πότε θα αδιαφορούσαμε αν ο Κουφοντίνας έβγαινε από τη φυλακή;», αναρωτιέται και παραθέτει μερικές συνθήκες υπό τις οποίες θα μπορούσαμε να κάνουμε το θέμα μονόστηλο.

«Οταν οι συγγενείς θυμάτων θα αισθανθούν δικαιωμένοι και επομένως δεν θα έχουν την ανάγκη/υποχρέωση να εκτίθενται “μοναχικά” στα κανάλια και στα γραπτά διαμαρτυρόμενοι. Oταν με οποιαδήποτε αφορμή, σαν την σημερινή άδεια σε κρατούμενο, σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος θα στέκεται στην ίδια πλευρά απέναντι στηn τρομοκρατία αντί να διαπληκτίζεται από αντίπαλες θέσεις. Oταν το Σύνταγμα της Ελλάδος θα έπαυε να έχει οποιαδήποτε αναφορά σε πολιτικά εγκλήματα τα οποία και τα διαχειρίζεται σχεδόν ως “ευγενή” (πρέπει να είμαστε η μοναδική χώρα στην Ευρώπη που έχει πρόβλεψη πολιτικού εγκλήματος στο Σύνταγμά της). Oταν “συστημικοί” εκδοτικοί οίκοι, σαν του Λιβάνη, δεν θα υποκύπτουν στον πειρασμό να κερδοσκοπούν εκδίδοντας βιβλία γραμμένα με αίμα. Οταν οι ίδιοι ευαίσθητοι καλλιτέχνες που κάνουν συναυλία διαμαρτυρίας για την Ηριάννα θα κάνουν και συναυλία διαμαρτυρίας για τη στοχοποίηση του καθηγητή Αγγελου Συρίγου. Οταν θα σταματήσουμε να χρησιμοποιούμε τον όρο “εκτέλεση” για δολοφονίες. Oταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι σημαντικό τμήμα της κοινωνίας μας απέδωσε στη “17Ν” τα εύσημα του καθαρού πολιτικού κινήτρου και δέχθηκε την αυτοδικία ως μια μορφή δικαιοσύνης, αναγνωρίζοντας έτσι τη “17Ν” ως απόστημα μεν, αλλά της δικής μας κοινωνίας. Oταν λοιπόν όχι μόνο θα καταδικάσουμε τις δολοφονίες, αλλά και θα απορρίψουμε τη βία συνολικά ως τρόπο να επιλύουμε τα κοινωνικά και τα πολιτικά μας προβλήματα. Oταν θα μπορούμε να πούμε χωρίς αστερίσκους ή κομπασμούς ότι είναι εξ ίσου απορριπτέα η δολοφονία του Μάλλιου και η δολοφονία του Σόντερς».

Και καταλήγει: «Οταν συμβούν όλα τα παραπάνω, θα ενδιαφέρει μόνο τον Κουφοντίνα και τους συγγενείς του αν είναι μέσα ή έξω από τη φυλακή».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου 

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου