Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Πριν από λίγες ημέρες έγινε μια ιατρική επέμβαση στο ΚΑΤ, που, όπως σημειώνουν όσοι γνωρίζουν, έγραψε ιστορία στα ελληνικά ιατρικά χρονικά. Μετά από 7 ώρες δύσκολου και λεπτού χειρουργείου, η ομάδα γιατρών και αναισθησιολόγων του κρατικού νοσοκομείου συγκόλλησε το χέρι μιας 17χρονης, πετυχαίνοντας να σώσει τη ζωή και την αρτιμέλεια της κοπέλας. Η ΠΟΕΔΗΝ όμως δεν έβγαλε συγχαρητήρια ανακοίνωση.

Οι συνδικαλιστές της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Εργαζομένων στα Δημόσια Νοσοκομεία θα μπορούσαν να εκδώσουν ένα δελτίο Τύπου με το οποίο να συγχαίρουν και να εξάρουν το ιατρικό επίτευγμα των συναδέλφων τους, οι οποίοι τιμούν το λειτούργημα τους και την ιστορία του συγκεκριμένου θεραπευτηρίου. Θα μπορούσαν να γράψουν για τις υπεράνθρωπες προσπάθειες γιατρών και νοσηλευτών υπό αντίξοες συνθήκες, με σοβαρές ελλείψεις και πενιχρά μέσα. Θα μπορούσαν δηλαδή οι συνδικαλιστές να κάνουν μια αυστηρή καταγγελία προς την ηγεσία του υπουργείου Υγείας, χωρίς όμως να στερούν από την ελληνική κοινωνία ένα αισιόδοξο μήνυμα.

Μια παλιά δημοσιογραφική θεωρία λέει πως τα καλά νέα δεν είναι νέα. Με αυτό μεγάλωσαν γενιές και γενιές δημοσιογράφων, με κάτι ανάλογο γαλουχήθηκαν γενιές και γενιές συνδικαλιστών. Με το ίδιο, αλλά προσαρμοσμένο ανάλογα, πορεύονται γενιές και γενιές πολιτικών. Αν είναι στην κυβέρνηση, μόνο τα καλά νέα είναι νέα. Αν είναι στην αντιπολίτευση, το αντίθετο.

Ετσι, οι μεν δεν αναγνωρίζουν ποτέ ότι τα έκαναν μαντάρα στην Υγεία και ότι όλο το σύστημα στηρίζεται μόνο στην αξιοσύνη και την υπερεργασία των επαγγελματιών του χώρου και οι δε αδυνατούν να επισημάνουν οτιδήποτε δεν εμπεριέχει καταστροφή, θάνατο ή παταγώδη αποτυχία. Ισχύει για την Ελληνική Αστυνομία -μπράβο όταν πιάνει τους κακούς, ανάθεμα όταν της ξεφεύγουν-, χωρίς να υπάρχει χώρος για κάτι ενδιάμεσο. Χωρίς να υπάρχει χώρος για την αλήθεια, που μερικές φορές είναι απλή: Συγχαρητήρια στους γιατρούς του ΚΑΤ χωρίς «αλλά» και μισόλογα.