Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Στη συνέντευξή του στη «Frankfurter Allgemeine» τον σφάζει με το γάντι, όπως βέβαια έχει κάνει πολλάκις και ο ίδιος ο Βαρουφάκης. «Εκτός από μερικά μέσα ενημέρωσης, κανείς δεν παίρνει στα σοβαρά τον κύριο Βαρουφάκη. Εχει ήδη διηγηθεί τα πάντα. Και τα αντίθετά τους, επίσης», σημειώνει καυστικά, κρατώντας τα καλά του λόγια για τον σημερινό ομόλογό του: «Στις Βρυξέλλες είχαμε καλή συνεργασία με όλους τους Ελληνες υπουργούς Οικονομικών, και με τον σημερινό κάτοχο του αξιώματος, τον Ευκλείδη Τσακαλώτο, ο οποίος αυτοαποκαλείται μαρξιστής. Μπορείς να μιλήσεις μαζί του, παίρνεις σοβαρά υπόψη τα επιχειρήματά του», συμπληρώνει.

Θα λέγαμε ότι η συνέντευξη Σόιμπλε ξεκαθαρίζει δύο βασικούς κανόνες: Κανόνας πρώτος: Μερικές φορές, οι προσωπικότητες που επιλέγονται για θέσεις-κλειδιά υπερβαίνουν το αξίωμά τους, με αποτέλεσμα να προσδιορίζουν εκείνοι τις εξελίξεις. Ο Βαρουφάκης έκανε δύσκολη τη ζωή στο Eurogroup, άρα δυσχέραινε τη συνεργασία και απομάκρυνε την εξεύρεση κοινού τόπου μεταξύ Ελλάδας και δανειστών. Κανόνας δεύτερος: Ο κανόνας νούμερο 1 δεν ισχύει. Διότι στο τέλος η πολιτική που χαράσσει μια κυβέρνηση και η τελική απόφαση που λαμβάνεται από τον πρωθυπουργό σώζει ή τινάζει στον αέρα την παρτίδα.

«Τελικά η καγκελάριος Ανγκελα Μέρκελ από κοινού με τον Γάλλο πρόεδρο Φρανσουά Ολάντ συμφώνησαν να κρατήσουν τη χώρα στην ευρωζώνη;», τον ρωτά ο δημοσιογράφος. «Οχι», απαντά ο Σόιμπλε. «Τελικά ήταν ο ίδιος ο Τσίπρας. Ο οποίος αποδέχθηκε τότε το αντίθετο από εκείνο που είχε υποσχεθεί προεκλογικά στους Ελληνες ψηφοφόρους». Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν ευθύνεται τόσο για τη βαρουφάκεια όσο και για την ευκλείδεια εποχή. Οπως και η Ανγκελα Μέρκελ για την εποχή Σόιμπλε που, αν και φθάνει στο τέλος της, θα δώσει ακόμα αρκετά επεισόδια πριν πει το τελικό auf wiedersehen.