Γράφει ο Γιάννης Παπαδάτος

Αντί να θέσουν τις βάσεις του πρώτου ανεξάρτητου κουρδικού κράτους, οι Κούρδοι του Β. Ιράκ αναγκάστηκαν χθες να παραδώσουν αμαχητί στον ιρακινό στρατό τις τρεις μεγαλύτερες πετρελαιοπηγές του Ιράκ και την πόλη του Κιρκούκ, που είχαν ανακαταλάβει από τον ISIS το 2014. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά οι πεσμεργκά αποχώρησαν από τη δυτική πόλη Σιντζάρ, χάνοντας την εδαφική επαφή με τις κουρδικές επαρχίες της Συρίας, και από την ανατολική επαρχία Κανακίν, αποκοπτόμενοι από τους Κούρδους του Ιράν!

Πρόκειται για ένα γεωστρατηγικό Βατερλώ που ενισχύει τον Ερντογάν και τον πρωθυπουργό του Ιράκ, Χαϊντάρ Αμπάντι, προκαλώντας ταυτόχρονα αμηχανία τόσο στους Αμερικανούς (προ του κινδύνου εμφύλιας σύγκρουσης ανάμεσα σε δύο συμμάχους τους – την ιρακινή κυβέρνηση και τον Μπαρζανί) όσο και στους Κούρδους της Συρίας, που -κατά τραγική ειρωνεία- έστησαν χθες τη σημαία τους στη συριακή πρωτεύουσα του ΙSIS Ράκα, μαζί με φίλιες αραβικές δυνάμεις.

Η πλευρά Μπαρζανί -ηγέτη του Κουρδικού Δημοκρατικού Κόμματος (KDP) που εδρεύει στο Ερμπίλ- κατηγόρησε για «εθνική προδοσία» και εγκατάλειψη του Κιρκούκ την αντίπαλη φράξια της Πατριωτικής Ενωσης Κουρδιστάν (PUK) του Mπαφίλ Ταλαμπανί (γιου του θανόντος προ τριών εβδομάδων Τζαλάλ Ταλαμπανί).

Η… χήρα Ταλαμπανί απέρριψε την κατηγορία, το κουρδικό πρακτορείο Rudaw μίλησε για «μυστική συμφωνία» των Ταλαμπανί με την ιρακινή κυβέρνηση, ο Μπαρζανί εξόρκισε έναν κουρδικό εμφύλιο και η Τεχεράνη με την Αγκυρα τρίβουν τα χέρια τους, βλέποντας το ιρακινό Κουρδιστάν να θρυμματίζεται σε καπετανάτα. Οι εξελίξεις πάγωσαν φυσικά και τους Κούρδους της Τουρκίας, μολονότι δεν είχαν τις καλύτερες σχέσεις με τον Μπαρζανί.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου