Γράφει η Δέσποινα Κονταράκη*

Ενας βουλευτής, και μάλιστα με τη μακρά και επιτυχημένη διαδρομή του Γιάννη Τραγάκη, θεώρησε δεδομένο πως τη θέση του στη λίστα της Β’ Πειραιώς, όπου εκλέγεται από το 1974, θα πάρει ο γιος του. Το δεύτερο σοκ ήταν ευχάριστο. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να ξεκόψει άμεσα μια τέτοια προοπτική, έδωσε το αδιαπραγμάτευτο στίγμα της πολιτικής που ακολουθεί το κόμμα υπό την προεδρία του. «Δεν θα συμπεριληφθεί στα ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας όποιος προκαταλαμβάνει τις αποφάσεις του προέδρου και των αρμοδίων οργάνων του κόμματος», τονίζεται μεταξύ άλλων στην ανακοίνωση.

Πρόκειται για μια έντιμη πολιτική στάση, η οποία σε κάποιο βαθμό μπορεί και να αδικεί το γιο του βουλευτή. Διότι μπορεί ο Παναγιώτης Τραγάκης να ήταν πράγματι άξιος να διεκδικήσει μια θέση στο Κοινοβούλιο, ωστόσο, δεν θα το μάθουμε, αφού ο τρόπος με τον οποίο επιχειρήθηκε να επιβληθεί η υποψηφιότητά του θύμιζε εποχές άκρατης οικογενειοκρατίας.

Το αν κάποιος δικαιούται να κατέβει στον πολιτικό στίβο και να δοκιμάσει τις αντοχές και τις ικανότητές του, προφανώς δεν μπορεί να συναρτάται από το αν είναι ή δεν είναι γιος, σύζυγος, ανιψιός ή εγγονός κάποιου, ακόμα και αν αυτός ο πατέρας, σύζυγος, θείος ή παππούς ήταν κάποτε βουλευτής, υπουργός ή περήφανος ΕΑΜίτης. Ταυτοχρόνως, βέβαια, η συγγενική σχέση δεν μπορεί να αποτελεί de facto απόδειξη ανικανότητας ή νεποτισμού.

Ο σάλος για παράδειγμα που ξεσηκώνεται κάθε φορά που η κυβέρνηση διορίζει κάποιον, χωρίς να πληροί τα τυπικά προσόντα, με μόνη αιτιολογία την προσφορά στο κόμμα, είναι λογικός και αναμενόμενος. Το ίδιο και αν κάποιο κόμμα γεμίσει τις λίστες του με συγγενείς που θεωρούν κληρονομιά τις ψήφους των προγόνων τους. Εδώ θα πρέπει να αναγνωρίσουμε πως τουλάχιστον σε επίπεδο κομμάτων τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει αρκετά βήματα. Οπως η ανάδειξη αρχηγών από τους πολίτες και όχι από τους κομματικούς μηχανισμούς, στη Νέα Δημοκρατία και στο ΠΑΣΟΚ, και όχι με «δαχτυλίδια» ή με κλειστές, εσωκομματικές διαδικασίες.

Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη μπορεί να πίκρανε ένα από τα παλαιότερα, και ομολογουμένως από τα πιο συμπαθή, στελέχη του κόμματος, ωστόσο, ήταν αναγκαία περισσότερο από ποτέ. Τόσο ως παράδειγμα προς την παρούσα κυβέρνηση όσο και ως υπόδειγμα αξιοκρατίας, όταν αναλάβει την κυβέρνηση. Αλλωστε, όπως είχε πει και ο ίδιος ο κ. Τραγάκης, λίγο πριν βγουν τα οριστικά αποτελέσματα των εσωκομματικών εκλογών του 2016, «θα ακολουθήσουμε κατά γράμμα το καταστατικό του κόμματος».

*Η Δέσποινα Κονταράκη είναι αρχισυντάκτρια του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου