Γράφει ο Πάνος Αμυράς*

Ο κ. Κοντονής βρήκε ευκαιρία να παρουσιάσει «αριστερό προφίλ» καταδικάζοντας την εξίσωση των εγκλημάτων του ναζισμού και του κομμουνισμού.

Ομως τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα.

Πράγματι, σε μία κρίσιμη χρονική στιγμή για την ανθρωπότητα και την τύχη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Σοβιετικοί συμμάχησαν με τη Δύση και πολέμησαν κατά του Χίτλερ και του ναζισμού. Ετσι βρέθηκαν στο ίδιο τραπέζι ο Στάλιν με τον Ρούσβελτ και τον Τσώρτσιλ στη Γιάλτα όπου «ξαναμοιράστηκε» ο κόσμος μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας. Οι Σοβιετικοί πολέμησαν τους ναζί, όμως ο κομουνισμός δεν έπαψε να είναι ένα απολυταρχικό καθεστώς που δεν είχε καμία σχέση με τη δημοκρατία. Η ίδια η μαρξιστική θεωρία βασίζεται στη «δικτατορία του προλεταριάτου» για την κατάληψη του κράτους από το εργατικό κίνημα ως ένα μεταβατικό στάδιο για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον υπαρκτό σοσιαλισμό.

Για τη διατήρηση του καθεστώτος έγιναν εγκλήματα, λαοί καταδυναστεύθηκαν και υπέφεραν, οι πολίτες έχασαν τις ατομικές τους ελευθερίες, το κόμμα όριζε τη ζωή και τις τύχες τους. Σε πολλές χώρες όπου πέρασε ο κομουνισμός έγιναν φρικαλεότητες με αποτέλεσμα σήμερα να είναι ένα ανεπιθύμητο πολιτικό σύστημα, που έχει τεθεί στο περιθώριο.

Με απλά λόγια η κομμουνιστική ηγεσία τα έβαλε με την ανθρώπινη φύση, που είναι ελεύθερη και δεν μπορεί να περιορισθεί από σιδερόφρακτα τείχη και κομματικές οδηγίες.

Μπορεί κάποιοι να έχουν διαφορετική άποψη, όμως οι πολίτες πάλι γνωρίζουν ότι ο διάλογος ευδοκιμεί μόνο στις δημοκρατίες. Στα κομουνιστικά καθεστώτα είναι απαγορευμένο είδος. Εκεί οι αντίθετες φωνές ή οι υπόνοιες αντίδρασης είχαν και έχουν σοβαρές συνέπειες. Οι κομματικοί γκαουλάιτερς δεν συγχωρούσαν παρεκκλίσεις και παρακολουθούσαν τα πάντα. Η γερμανική ταινία «Οι ζωές των άλλων» αποτύπωσε με συγκλονιστικό τρόπο την καθημερινότητα των κατοίκων του Ανατολικού Βερολίνου και τις πρακτικές της Στάζι.

Σε κάθε περίπτωση τα ανελεύθερα καθεστώτα έχουν κριθεί οριστικά και αμετάκλητα από την ιστορία και τους ανθρώπους που τα βίωσαν και αυτή είναι η καλύτερη απάντηση για όλους.

«Ηρεμα» με τον Αντετοκούνμπο

Η απουσία του Γιάννη Αντετοκούνμπο από το Eurobasket έχει προκαλέσει μπασκετικό πόλεμο μεταξύ της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης και του ΝΒΑ. Στη μέση βρίσκεται δυστυχώς ο σταρ της ομάδας του Μιλγουόκι, που από τη στιγμή της ανακοίνωσής του για μη συμμετοχή στη διοργάνωση, λόγω τραυματισμού, δέχεται πυρά. Χρειάζεται ηρεμία και να πέσουν οι τόνοι. Είναι δεδομένη η θέληση του Γιάννη Αντετοκούνμπο να αγωνισθεί με τα χρώματα της εθνικής μας ομάδας. Σε αντίθετη περίπτωση, δεν θα ανεβοκατέβαινε τις στροφές του Τυμφρηστού με το πούλμαν της ΕΟΚ για να συμμετάσχει στην προετοιμασία στο Καρπενήσι. Ούτε θα δήλωνε σε ανύποπτο χρόνο, πριν από μήνες, ότι προτιμά να πάρει ένα μετάλλιο με την εθνική μας ομάδα από το να κατακτήσει το πρωτάθλημα του ΝΒΑ.

Οι Μιλγουόκι Μπακς ήθελαν να προστατεύσουν την επένδυσή τους και έναν από τους πιο εμπορικούς παίκτες των Ηνωμένων Πολιτειών και δεν θέλησαν να ρισκάρουν τη συμμετοχή του Αντετοκούνμπο στο τουρνουά. Δυστυχώς οι κανόνες του παιχνιδιού είναι αυτοί και η δύναμη του ΝΒΑ έναντι των εθνικών ομοσπονδιών διαρκώς μεγαλώνει. Ο Γιάννης δεν φταίει σε τίποτα, παρά μόνο ότι ανακοίνωσε τη μη συμμετοχή του μέσω των social media χωρίς πρώτα να ενημερώσει τον προπονητή του. Είναι σφάλμα δημοσιότητας αλλά όχι από πρόθεση σε βάρος της εθνικής μας ομάδας. Το σοκ είναι μεγάλο, όμως πολλές φορές λειτουργεί και συσπειρωτικά για τους διεθνείς μας, που δεν είναι τυχαίοι παίκτες, αλλά αθλητές πρώτης γραμμής.

*O Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου