Γράφει η Άννα Παναγιωταρέα 

Εχουμε έναν πρωθυπουργό, ο οποίος «ομολογεί» ότι προκάλεσε μεγίστη βλάβη στα συμφέροντα της χώρας από απειρία. Οτι χρέωσε τη χώρα με περισσότερα από εκατό δισεκατομμύρια ευρώ, δήθεν σκληρά διαπραγματευόμενος με τους δανειστές μας, γιατί δεν επέλεξε κατάλληλους συνεργάτες. Χάθηκαν τρία πολύτιμα χρόνια. Βγήκε η χώρα στις αγορές το 2017 με ομόλογο τριών δισ. ευρώ – ουσιαστικά 1,5 δισ. ζεστό χρήμα- και μετά δυσκολίας είχε ζήτηση 5,4 δισ. Το 2014, επί κυβερνήσεως Σαμαρά, το ομόλογο των 5 δισ. είχε υπερκάλυψη 22 δισ. ευρώ! Ψιλά γράμματα για τους φαντασιόπληκτους, τους φαντασμένους διαχειριστές της εξουσίας. Ενα mea culpa προς τους δυστυχείς πολίτες, που βιώνουν φορολογική εξόντωση, δεν ακούσαμε. Δικό μας το λάθος. Είμαστε απαθείς κι αμνήμονες.

Βλέπουμε ανθρώπους επίορκους να επιβραβεύονται από το μόρφωμα ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ για την απάτη τους. Γυρίζουν στη Δημόσια Διοίκηση, λες και απουσίαζαν με άδεια, διεκδικώντας και όσα, κατά τη γνώμη τους, στερήθηκαν στο χρόνο που τιμωρημένοι, από δικαστικές αποφάσεις, βρέθηκαν εκτός υπηρεσίας.

Βλέπουμε άκηδες που καταχράστηκαν την εμπιστοσύνη των πολιτών προς ίδιον όφελος, αποκομίζοντας «κέρδη», τα οποία ούτε επέστρεψαν ούτε και απαίτησε κανείς να επιστρέψουν. Λέμε «έτσι είναι τα πράγματα». Είμαστε απαθείς κι αμνήμονες.

Βλέπουμε Πολάκηδες σε κάθε έκφανση της καθημερινότητάς μας: υβριστές, χυδαίους, τσαμπουκαλήδες και σηκώνουμε τους ώμους. Τι μας νοιάζει εμάς…

Βλέπουμε στις ιλουστρασιόν σελίδες περιοδικών -των κομμωτηρίων- ανθρώπους που καταδικάστηκαν για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, για απάτες εκατομμυρίων, για χρέη εκατομμυρίων προς δημόσιους οργανισμούς. Φωτογραφίζονται, προκλητικοί, προβάλλοντας την πολυτελή ζωή τους, καλεσμένοι στα λεγόμενα καλά σπίτια, σε πάρτι παρά θίν’ αλός. Πόρτα δεν έκλεισε γι’ αυτούς, επειδή τα «χρήματα μιλούν“». Εμείς παρακολουθούμε απαθείς κι αμνήμονες, ίσως με ανομολόγητη ζήλια, λέγοντας είναι «μάγκες». Οχι είναι απατεώνες…

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είμαστε κοινωνία που εμφανίζει φαινόμενα βαθιάς αποσύνθεσης και σήψης. Υποχώρησαν οι αξίες που συγκροτούσαν σύστημα αξιολόγησης και αποδοχής. Η μεσαία τάξη που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της χώρας καταδικάστηκε στην πτωχοποίηση και στη σιωπή. Τα νέα τζάκια που προωθεί η άνευ παιδείας και ηθικού ερείσματος -πόσω μάλλον πλεονεκτήματος- νέα τάξη πραγμάτων της Αριστεράς Καμμένου οδηγούν σε μεγαλύτερη απαξίωση των παραδοσιακών αρχών της χώρας.

Λέμε «δεν τρέχει τίποτε»: Σε είκοσι χρόνια οικονομικά θα βρεθούμε… στο 2005. Ομως, θα χρειαστούν τα διπλά και τα τριπλά για να ανθίσει από αυτή τη γη νέο, δυνατό και γερό, χωρίς ζιζάνια, γρασίδι. Τουλάχιστον, ας αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί τώρα. Κι ας είναι ήδη αργά.

Από την έντυπη έκδοση του Ελεύθερου Τύπου